گروهی از محققان دانشگاه‌های Université Paris-Saclay و Université Paris Descartes بیان کردند مسکن‌های نانو اثر بخشی طولانی مدت‌تر داشته و وابستگی کمتری نسبت به مسکن‌های اپیوئیدی ایجاد می‌کنند.
اپیوییدها در کاهش درد بسیار موثر هستند به همین خاطر میلیون ها نفر از مردم سراسر جهان از آنها استفاده می‌کنند.اما طبق گزارشات خواص اعتیاد آور آن منجر به سوء استفاده گسترده و بسیاری از مرگ و میرها شده است.به علت این عارضه جدی، دانشمندان به دنبال یک دارویی هستند که به همان خوبی اثر کند اما اعتیاد آور نباشد. در این تحقیق جدید گویا محققان به راهی دست یافته‌اند که با این خواسته متناسب باشد.
این گروه بیشتر بر روی پپتیدهایی که به طور طبیعی در بدن انسان وجود دارند و به گیرنده های اپیوییدی متصل می‌شوند متمرکز شده‌اند مانند انکفالین.آنها معتقدند داروهایی که به این سبک باشند اثر کاهش درد خود را ایفا خواهند کرد اما بدون ایجاد وابستگی. اما ساخت اینچنین داروهایی در عبور از سد خونی-مغزی به مانع میخورند.برای حل این مشکل محققان نوعی لیپید به نام اسکوالن را به لئوانکفالین می‌افزایند و سپس آنرا دقیقن به نقطه‌ای که درد را حس می‌کند تزریق می‌کنند. اینکار به این خاطر انجام شد که دارو به جای مغز بر روی سیستم عصبی محیطی اثر بگذارد.
محققان برای بررسی اثر بخشی دارو آن را به موش هایی که پنجه‌هایشان درد می‌کرد تزریق کردند. سپس به ناحیه موردنظر حرارت دادند تا میزان واکنش شخص را نسبت به محرک گرما بررسی کنند-واکنش کمتر،اثر بخشی بیشتر مسکن-تحقیقات نشان داد که موش‌ها درد کمتری را بعد از تزریق دارو احساس کردند و این نشان دهنده اثر بخشی موفقیت آمیز دارو بود. آزمایشات بعدی همچنین نشان دادند که مدت زمان اثر بخشی دارو نیز بیشتر از اپیویید ها بوده است. و همچنین به دلیل اینکه واکنش‌های مغزی را مختل نمی‌کند اثر اعتیاد آور و وابسته کنندگی نیز ندارد.
هرچند برای استفاده از دارو در مقاطع بالینی تحقیقات بیشتری لازم است. یکی از مشکلات استریل کردن دارو بدون خراب کردن آن است بعلاوه دارو باید قبل از امتحان کردن آن روی انسان روی حیوانات دیگری نیز امتحان شود تا بی خطر بودنش اثبات شود.
