محققان در اروپا درباره‌ی نوع جدیدی از مولکول‌های زیستی صحبت می‌کنند که نانوبادی یا مینی‌بادی نام دارند و می‌توانند التهاب را بلوک کرده و درد را (در موش) کاهش دهند. تکنیکی که از آن با عنوان نسل آینده‌ی مقابله با بیماری‌های التهابی یاد می‌شود.
در آزمایش‌های انجام‌گرفته روی موش، نانوبادی‌ها در کنترل التهاب مؤثرتر از آنتی‌بادی‌ها یا داروهای ضدالتهاب که معمولاً مورد استفاده قرار می‌گیرند، ظاهر شده‌اند. این مولکول‌ها روزی می‌توانند درمانی نیرومند برای دردهای مزمن، سندرم روده‌ی تحریک‌پذیر، مولتیپل اسکلروزیس (MS) و دیگر ناهنجاری‌های التهابی فراهم آورند. محققان همچنین این نانوبادی‌ها را روی نمونه‌ای خون انسان آزمایش کرده‌اند؛ آن‌ها در ممانعت از آزاد شدنِ مولکول‌های التهابی ۱۰۰۰ برابر قوی‌تر هستند و می‌توانند کاندیدای جدید ساخت داروهایی چنین شوند.
التهاب قسمتی ضروری از راهیست که سیستم ایمنی بدن توسط آن ایفای نقش می‌کند؛ پاسخی طبیعی به آسیب که در آن بدن گلبول‌های سفید و دیگر مولکول‌ها را برای ترمیم بافت صدمه‌دیده به منظور دفع پاتوژن‌های مهاجم می‌فرستد.
التهاب طولانی‌مدت یا مزمن با این که می‌تواند منجر به ایجاد بیماری‌های متعددی از جمله آلرژی‌ها، آسم و آترواسکلروزیس شود. بسیاری از بیماری‌های خودایمنی مثل روماتوئیدآرتریت و دیابت نوع ۱ که در آن‌ها سیستم ایمنی به عللی که هنوز مشخص نیست، به بافت‌های خود بدن مثل چیزی خارجی حمله می‌کند.
دانشمندان در تلاش اند تا با کنترل التهاب نشانه‌های این بیماری‌ها را تسهیل نمایند. یکی از مولکول‌های هدف P2X7 نام دارد که به عنوان کانالی برای ورود و خروج مولکول‌ها عمل نموده و پاسخ التهابی را تحریک می‌کند.
محققان در تلاش برای بلوک کردن P2X7 موفقیت چندانی بدست نیاورده‌اند؛ مشکل در عدم اتصال اختصاصی داروها به مولکول مذکور می‌باشد و به دلیل برهمکنش با دیگر ماده‌ها عوارض جانبی زیادی نشان می‌دهند. در این میان آنتی‌بادی‌ها که پروتئین‌هایی عامل در اتصال به بیشتر مولکول‌های سطح سلول هستند، نمی‌توانند به صورتی دقیق مولکول‌هایی چون P2X7 را مسدود نمایند.
نانوبادی قطعه‌ای از آنتی‌بادی است (در حدود یک دهم اندازه‌ی آن) که ۱۵ سال پیش از آنتی‌بادی‌های مخصوصی که در شترها یافت شده بود، بدست آمد. نانوبادی‌ها شبیه آنتی‌بادی‌ها هستند ولی می‌توانند در اتصال به مولکول‌ها بسیار انتخابی‌تر عمل کنند و به همین دلیل عوارض جانبی کمتری ایجاد می‌نمایند. این مولکول‌ها به دلیل داشتن ویژگی‌هایی خاص از آنتی‌بادی‌های متعارف برجسته می‌شوند؛ آن‌ها کاملاً به محصولاتی غیرسمی تجزیه شده‌اند. به وسیله‌ی همین مولکول‌ها، P2X7 در سطح سلول‌های ایمنی می‌تواند مهار شود.
در آزمایش‌هایی که روی التهاب‌های کلیوی در موش‌ها و عارضه‌ای که موحب خارش پوستی می‌شود (درماتیس تماسی) انجام شده، تزریق یک نوع از نانوبادی‌ها می‌تواند التهاب را کاهش داده و نشانه‌های بیماری، از جمله درد را بدون عوارض جانبی کم می‌کند. این نانوبادی‌ها با تأثیری بیش از ۱۰۰۰ برابر توانستند مولکول‌های P2X7 را در نمونه‌های خونی انسانی مسدود کنند. چون P2X7 در بیماری‌های التهابی دخیل است، مسدود کردن آن پتانسیل درمانی بالایی به وجود می‌آورد که برای میلیون‌ها انسان ارزشمند می‌باشد.
