چرا نباید والدین به تغییرات رفتاری کودکانشان بی توجهی کنند؟

پدر و مادرانی که درباره مشکلات رفتاری فرزندانشان نگران هستند شاید زیر نظر دکتر فرزندشان او را پرورش ندهند، اما طبق یک تحقیق لازم است آنها این کار را انجام دهند.

در یک نظرسنجی از نزدیک به ۱۳۰۰ والدین کودکان ۵ تا ۱۷ سال، محققان فهمیدند که تنها نصف پدر مادران در مورد بداخلاقی های فرزندشان که بدتر از هم سن هایش بود با دکتر صحبت می‌کردند، یا اینکه اگر کودک نگران‌تر و مضطرب‌تر از معمول به نظر می‌رسید.

تنها ۳۷ درصد والدین گفتند که وقتی فرزندشان مشکللاتی در انجام دادن تکالیف خود داشت دکتر کودک را در جریان می‌گذاشتند.

اما سلامت رفتاری و احساسی کودکان به طور نزدیکی به سلامت فیزیکی و رشد آنها وابسته است. پژوهشگران عقیده‌دارند گفتن مشکلات رفتاری کودکان به پزشکان  از اهمیت فراوانی برخوردار است؛ زیرا انجام دادن آن در تشخیص مشکلات سلامتی مهم، از قبیل افسردگی، کمبود توجه، اختلال بیش فعالی (ADHD) و سومصرف مواد کمک می‌کند.

کلارک می‌گوید: والدین می‌توانند صحبت خود را فقط با گفتن “ما فهمیدیم که” با پزشک کودکشان شروع کنند. این صحبت به پزشک فرصت می‌دهد که از پدر مادر و فرزند سوالات بیشتری بپرسند. سپس می‌تواند کودک را از نظر مشکلات سلامت رفتاری مورد بررسی قرار دهد، راهکار ارائه دهد، یا او را به یک متخصص سلامت رفتاری یا ذهنی معرفی کند

در بین والدینی که گفتند در مورد رفتار فرزندانشان با دکتر صحبتی نم‌یکنند، ۵۰ درصد گفتند علت این بود که فکر نمی‌کردند مشکلات رفتاری از موضوعهای پزشکی بود. ۴۰ درصد دیگر گفتند که آنها ترجیح می‌دهند خود مشکل را برطرف کنند، و ۱۰ درصد نیز گفتند که بجای دکتر با فرد دیگری مشورت می‌کنند.

بیشتر والدین تحقیق (۶۰ درصد) گفتند که درصورت مشاهده‌ی ناراحتی فرزند خود بیش‌از یک ماه، این موضوع را پزشک درمیان خواهند گذاشت.

کلارک اضافه می‌کند: ” با وجود اینکه مسائلی مثل بداخلاقی یا انجام ندادن تکالیف خیلی هشداردهنده نیست نباید بهشان بی توجهی نیز شود؛ حداقل به یک مشاوره با دکتر متخصص می ارزد. اگر به مشکلات رفتاری بی توجهی شود، خطری که کودک را تهدید می‌کند این است که کودک به طور اشتباهی تلاش و تقلا می‌کند زیرا کمکی را که نیاز دارند دریافت نمی‌کنند.
وی عهم‌چنین اشاره دارد: “دو علامت اصلی در مورد مشکلات رفتاری کودکان وجود دارد که والدین باید با دکتر کودک در میان بگذارند؛ یکی از آن‌ها وقتی است که چیزی خارج از هنجارهای کودک به نظر می‌رسد، و دیگری این است که وقتی چیزی با رفتاری های دیگر کودکان هم سن و سال همخوانی ندارد.