یکی از ژن هایی که به طور گسترده در سرطان مطالعه شده است٬ TP53٬ با نقشی که به عنوان یک سرکوبگر تومور ایفا می کند شناخته می شود. این ژن استرس یا آسیب سلولی را حس می کند و در پاسخ تقسیم سلولی را متوقف کرده یا مرگ سلول را آغاز می کند و درنتیجه از تکثیر یک سلول آسیب دیده جلوگیری می کند. جهش های این ژن باعث ازبین رفتن مکانیسم کلیدی safe-fail می شود (در این مکانیسم از انتشار آسیب یک قسمت به سایر قسمت ها جلوگیری می شود؛ خرابی ایمن) و گامی به سوی ایجاد سرطان است.
محققان کالج پزشکی Baylor مفهومی ترین مطالعه جهش های TP53 را برای درک بهتر فرایندی که باعث غیرفعال سازی این ژن می شود٬ انجام داده اند. یافته های آن ها که در ژورنال Cell Reports منتشر شده است٬ باعث درک بهتر چگونی جهش این ژن و نحوه استفاده از این جهش ها در کمک به پیش بینی های بالینی شده است.
این تیم به سرپرستی دکتر Larry Donehower ٬ استاد میکروبیولوژی و ویروس شناسی مولکولی کالج پزشکی Baylor٬ نمونه های ۱۰,۲۲۵ بیمار مبتلا به ۳۲ نوع سرطان متفاوت (از Cancer Genome Atlas) مطالعه کردند و آن ها را با ۸۰,۰۰۰ جهش دیگر که در دیتابیسی که در طول بیش از سه دهه توسط دکتر تیری سوسی٬ استاد بیولوژی مولکولی دانشگاه سوربون٬ جمع آوری شده بود٬ مقایسه کردند. بعد از آنالیز این نمونه داده ی بزرگ٬ آن ها درک کامل تری از چگونگی تاثیر جهش های TP53 بر سرطان داشتند.
براساس یافته های این تیم٬ در تمام انواع سرطان هایی که مطالعه شده بود٬ جهش های TP53 در بیمارانی که نرخ زندته مانی کمتری داشتند٬پرتکرار تر بود.اما آن ها یک روشی را برای پیش بینی صحیح تر تعریف کردند. Donehower گفته است که او ۴ ژن تنظیم شده در تومورهای TP53 جهش یافته تعریف کرده است که بیان آن ها با نتایج بیمار ارتباط داشته است. بیان زیاد هر کدام از آن ۴ ژن باعث پروگنوز (پیش آگهی) بد بیماران می شود. و برعکس اگر بیمار بیان کمی از آن ژن ها داشته باشد٬ احتمال اینکه بیشتر زنده بماند بیشتر است و پروگنوز خوبی خواهد داشت. این روش تصویر بهتری از نحوه گذران دوره بیماری به دست می دهد.
اعضای این تیم٬ در سطح کروموزومی الگوی قابل توجهی در فقدان ژن TP53 پیدا کردند. در بعضی از ژن های سرطانی٬ یک کپی از دو ژن از بین می رود یا دچار جهش می شود. اما در بیش از ۹۱ درصد از تمام سرطان ها هر دو ژن TP53 از بین می رود نه فقط یکی. فقدان ژن دوم به خاطر جهش٬ حذف کروموزمی یا مضاعف شدن ژن رخ می دهد. موارد مضاعف شدن ژن بیشتر از سایر موارد بود.
درحالی که مطالعات بسیاری در زمینه TP53 انجام شده است٬ این اولین مطالعه است که چنین داده ی بزرگی از تومورها و انواع سرطان با استفاده از ۵ روش متفاوت جمع آوری داده انجام شده است. بزرگی این مطالعه باعث یافتن این الگوها و راتباطات شده است که در مطالعه های کوچک امکان یافتنشان کم بود.
