بسیاری از مردم، تلاش میکنند که با افزایش سن، وزن خود را در حد مطلوبی نگه دارند. پژوهشی در انستیتو کارولینسکا سوئد به تازگی انجام شد که در مجلهی Nature Medicine چاپ شده است؛ این پژوهش علت این موضوع را پیدا کرد: با افزایش سن، تغییر و مبادلهی لیپیدها در بافت چربی کاهش مییابد و حتی اگر کمتر غذا بخورید و یا بیشتر ورزش کنید، باز هم ممکن است وزن شما اضافه شود.
محققان سلولهای چربی را در ۵۴ مرد و زن در مدت ۱۳ سال مورد مطالعه قرار دادند. در تمام این دوره و در همهی موارد، مشاهده شد که مبادلهی لیپیدها در سلولهای چربی این افراد به مرور زمان کم شده است؛ حتی اگر وزن آنها تغییری نکرده باشد. براساس تحقیقی که به صورت مشترک در دانشگاه آپسالا (Uppsala) سوئد و دانشگاه لایون (Lyon) فرانسه انجام شده است، کسانی که با وجود کاهش فرآیندهای ذخیره و حذف چربی در بدنشان، حجم غذای خود را کاهش نداند، به طور میانگین ۲۰٪ وزن اضافه کردند.
همچنین محققان مبادلهی (ذخیره و حذف) لیپیدها را در ۴۱ خانوم که جراحی باریاستیک معده داشتند را بررسی کردند تا متوجه شوند که این فرآیند در آنها، چه تاثیری بر استعداد افزایش وزن آنها در ۴ الی ۷ سال پس از جراحی دارد. نتایج نشان داد که تنها کسانی که پیش از جراحی، سرعت حذف و ذخیره لیپید در بدنشان پایین بوده، توانستند سرعت آن را بالا ببرند و وزنشان کاهش پیدا کند. محققان معتقدند که این افراد احتمالا فضای بیشتری برای حذف و ذخیره چربی داشتند.
پیتر آرنر (Peter Arner)، استاد دپارتمان پزشکی در انستیتو کارولینسکا و یکی از نویسندگان اصلی این مقاله میگوید: «نتایج نشان میدهد که فرآیندهای تنظیم بافت چربی در بدن ما در طی افزایش سن تغییر میکنند و این فرآیند مستقل از دیگر فاکتورهاست. در واقع این اطلاعات میتوانند راههای جدیدی را برای درمان چاقی به روی ما بگشایند.»
مطالعات قبلی نشان میدهد که یکی از راههای افزایش سرعت ذخیره و حذف چربی در بدن، افزایش فعالیت بدنیست. این پژوهش جدید این گفته را تایید میکند و بیش از قبل نشان میدهد که تاثیر طولانی مدت جراحی برای کاهش وزن، به دنبال افزایش فعالیت بدنی حاصل میشود.
کریستی اسپالدینگ (Kristy Spalfing)، پژوهشگر ارشد دپارتمان زیستشناسی سلولی مولکولی انستیتو کارولینسکا میگوید: «چاقی و بیماریهای ناشی از چاقی به یک مشکل جهانی تبدیل شدهاند. دانش دینامیک لیپیدها و آنچه سایز سلولهای چربی را تنظیم میکند، میتواند که به حل این مشکل کمک کند.»
این مطالعه تحت پوشش مالی شورای استانی استکهلم، شورای تحقیقاتی سوئد، انستیتو نوو نوردیسک، موسسه دیابت سوئد، انستیتو کارولینسکا- مرکز قلب و عروق آسترا زنسا، موسسه وال، جامعهی پزشکی سوئد و بنیاد خانوادهی ارلینگ-پرسون و IXXI قرار دارد.