قلب شکسته؛ عاملی برای مرگ

به نظر می‌رسد قلب شکسته قادر است فرد را به کام مرگ بکشاند. آیا واقعاً چنین است؟

همین دیروز بود که خبر مرگ دبی رینولدز (Debbie Reynolds)، هنرپیشۀ ۸۴ سالۀ آمریکایی، با فاصلۀ یک روز پس از مرگ دخترش، کری فیشر (Carrie Fisher)، شوک بزرگی به جامعۀ هنری آمریکا وارد کرد. کری فیشر ۶۰ ساله، بازیگر نقش پرنسس لیا (Princess Leia) در سری جنگ ستارگان، سه‌شنبۀ گذشته طی سفر با هواپیما دچار سکتۀ قلبی شد و درگذشت.

تاد فیشر (Todd Fisher)، پسر رینولدز، در مصاحبه‌اش با آسوشیتد پرس (Associated Press) اعلام کرد که غم از دست دادن خواهرش غیرقابل‌تحمل بود و برای رینولدز بار بسیار سنگینی محسوب می‌شد.

او می‌گفت که می‌خواهم با کری باشم. اون الان پیش کری است و ما نیز همه دل‌شکسته.

رینولدز که در خانۀ دخترش بود – واقع در بورلی هیلز (Beverly Hills) – و داشت برای مراسم تشییع جنازه‌اش برنامه‌ریزی می‌کرد به ناگاه دچار سکتۀ مغزی شد و در پی آن نیز فوت نمود.

دیوید کسلر (David Kessler)، نویسنده و متخصص مرگ و اندوه (Grief)، در این باره می‌گوید:

مرگ ناشی شکسته‌شدن قلب کاملاً واقعی است. به نظر من از دیدگاه بالینی به این مسئله بسیار کم‌توجهی شده است. این قضیه جدی‌تر از چیزی است که ما فکر می‌کنیم. این سناریو برای زوج‌های مسنی که دهه‌ها با عشق در کنار یکدیگر زندگی کرده‌اند نیز صدق می‌کند؛ یکی می‌میرد و دیگری نیز به دنبال او – با فاصلۀ چند روز و یا حتی چند ساعت – زندگی را وداع می‌گوید. در مورد مادر و فرزند، کم‌تر دیده می‌شود ولی اصلاً تعجب‌آور نیست.

انجمن قلب آمریکا (American Heart Association) با دیدگاه کسلر موافق بوده و “نشانگان قلب شکسته” (Broken Heart Syndrome) و یا به بیان علمی‌تر “کاردیومایوپاتی ناشی از استرس” (Stress-induced Cardiomyopathy) را به عنوان یک وضعیت بالینی می‌شناسد. زنان اغلب بیشتر از مردان گرفتار این حالت شده و به ناگاه احساس درد در ناحیۀ سینه می‌کنند که خود پاسخی نسبت به افزایش سطح هورمون‌های مرتبط با استرس طی بروز یک حادثۀ دردناک (از نظر عاطفی) می‌باشد. قلب به ناگاه افزایش حجم پیدا می‌کند (به دلیل بازگشت خون بیشتر) ولی در این حالت برخلاف سکتۀ قلبی، هیچ‌یک از عروق کرونری مسدود نشده است. این حالت را می‌توان کنترل نمود با این حال در بعضی موارد مشاهده می‌شود که وضعیت فوق به نارسایی کوتاه‌مدت و شدید ماهیچۀ قلبی می‌انجامد که خود می‌تواند به سکتۀ مغزی (رسیدن خون کم به مغز) بینجامد.