سُرخَک نوعی عفونت سیستم تنفسی است که عامل آن ویروسی از خانوادۀ پارامیکسوویریده‌ها است. علائم سرخک شامل تب، سرفه، آبریزش بینی، و راش پوستی در نقاط مختلف بدن است.
سرخک از طریق تنفس منتقل می‌شود و به‌شدت واگیردار است. در واقع ۹۰٪ افراد فاقد ایمنی که با بیمار مبتلا به سرخک زندگی می‌کنند این بیماری را از او می‌گیرند. دورهٔ کمون این بیماری در حدود ۱۴ روز است.
بیمار مبتلا به سرخک تب دار بوده بد حال به نظر می‌رسد بیمار معمولاً دچار سرفه خشک بوده و ملتحمه چشم بیمار قرمز می‌باشد. دانه‌های پوستی در سرخک در حدود روز چهارم پس از شروع تب نمایان می‌شوند. دانه های پوستی و سرخی پوست (راش ) از محل رویش موها در پیشانی شروع شده و به سایر نقاط بدن گسترش می‌یابند. لکه کوپلیک از مشخصه های بیماری است.
سرخک در مبتلایانی که سن کمی داشته باشند، نوزادان، کودکان دچار سوءتغذیه، افراد که سیستم ایمنی بدنشان خوب کار نمی‌کند، منجر به عوارض جدی از جمله کوری، التهاب مغز یا آنسفالیت، اسهال شدید، عفونت گوش و ذات‌الریه می‌شود. مجموعه این عوارض می‌تواند منجر به مرگ شوند.
واکسیناسیون نقش مهمی در کاهش شدید موارد ابتلا به این بیماری داشته است. در کشورهای توسعه‌یافته معمولاً واکسن دو بار یکی در ۱۲-۱۵ ماهگی (کودکان زیر ۱۲ ماه معمولاً ایمنی بالایی نسبت به بیماری دارند) و یکی در ۴ یا ۵ سالگی زده می‌شود. در صورت مشاهدهٔ سرخک در یک مدرسهٔ شبانه‌روزی یا جایی شبیه به آن نیز تمام افراد واکسیناسیون می‌شوند.
