تحقیقات جدیدی بر روی عوارض طولانی مدت کودکانی که با بیماری زخم آکله ( lupus erythematosus ) تشخیص داده شده اند شروع شده است. طبق گزارش دکتر Earl Silverman, از بیمارستان کودکان در تورنتو، رایج ترین نوع آسیب یک ارگان، آسیب عدسی که منجر به کاتاراکت و آب مروارید شده و نکروز عروقی که در ۱۰% کودکان دیده می شود. داروهای مشتق از کورتیزول مثل پرد نیزون (prednisone) و سیکلوفوزامید که در درمان مالاریا استفاده می شود، آسیب های بافتی را افزایش می دهند.
تحقیقات جدید یک نگرش کلی و طولی به نحوه ی بررسی بیماری SLE در کودکان دارد، در حالی که تحقیقات قبلی نگرش عرضی به این مطلب داشتند. در این مطالعه، ۴۷۳ مورد بیماری از کلینیک های کودکان مورد تحقیق قرار گرفت. با این که میانگین سن بیماران ۱۴.۱ بود، با بزرگ شدن کودکان بیمار، درمان به کلینیک بزرگسالان منتقل شد. محققان از روماتیسم شناسان و پزشکان خانواده و سایر متخصصان برای تهیه ی اطلاعات در این پروسه استفاده می کنند. از ۴۷۳ نفر، ۲% فوت شدند و بقیه ی موارد هم از دسترس خارج شدند!
۱۳ مورد از بیماری های قلبی عروقی در ۱۰ بیمار ، ۱۱ مورد از اختلالات عروق مغزی، ۲ مورد ضعف عضله میوکاردی و در ۳۶% بیماران مشکلات کلیوی مشاهده شد. میانگین سنی بیماران قلبی عروقی ۱۶.۸ و ضعف میوکاردی از ۲۶ تا ۳۹ سال بود. طبق گزارش محققان، درست پیش نرفتن پروسه ی تحقیق، آسیب بیشتری بر ارگان می گذاشت. بالا رفتن سن و موارد بحرانی بیماری با اینکه باعث آسیب بیشتر فرد می شد ولی بر مسیر تحقیقات تاثیری نداشت.
دکتر Silverman و همکارانش اعلام کردند:
سر درد حاصل از لوپوس (سل) به وخامت بیماری افزود؛ زیرا بیماران مبتلا به التهاب عروقی سیستم عصبی مرکزی بودند.
طبق نوع بیماری، هر ۱۰ میلی گرم از داروی پرد نیزون، ۶ تا ۲۴ ماه قبل از آسیب ارگان، وجود بیماری را نشان می دهد. دارو های ضد مالاریا و حتی دوز بالایی از سیکلوفوزاکمید ها از شش ماه قبل، مصونیتی در برابر آسیب حاصل از زخم بیشتر ایجاد می کند. محققان برای مصونیت پایدار این بیماری ها باید بیشتر بر روی داروهای ضد مالاریا کار کنند.
با بزرگ شدن افراد مورد آزمایش و از دسترس خارج شدن بعضی از آن ها، تحقیق اهمیت خاصی پیدا می کند؛ زیرا عوارض بیماری در بزرگسالی به نوعی دیگر در هر فرد ظاهر می شود. دکتر Daniel J. Lovell, MD, MPH استاد دانشگاه طب اطفال در Cincinnati اظهار دارد:
با اینکه بعضی از بیماران نزدیک ۲۰ سال با پروسه تحقیقات در ارتباط بودند، اما این باعث گرفتن نتیجه ای قطعی نمی شود. لذا افراد بیشتری به مدت ۵ سال باید مورد بررسی قرار گیرند.
بر اساس این تحقیقات و به تایید دکتر Lovell یافته ها نشان می دهد که دارو های پردنیزون و هیدروکسی کلریک برای مصونیت از زخم آکله و کاهش آسیب های ناشی از آن می شوند، اما به طور موقت و در دوره ای ۶ ماهه بعد از اتمام دوره ی درمان.
