مطالعات اخیر، ازدواج را به عنوان عاملی تأثیرگذار بر سطوح هورمون‌ها در بدن معرفی کرده است، که خود به عنوان یک تنظیم کننده هورمونی عمل می‌کند.
نتایج تحقیقات پژوهشگران دانشگاه کارنگی ملون (Carnegie Mellon University) توانسته است اولین اسناد بیولوژیک از “تأثیر ازدواج بر سلامتی” را ارائه نماید.
پروفسور شلدن کوهن (Sheldon Cohen)، استاد دانشگاه کارنگی ملون، و همکارانش [طی مطالعات خود] دریافتند که افراد متأهل دارای سطح کورتیزول پایین‌تری نسبت به افراد مجرد (و یا متأهل سابق) می‌باشند. نتایج این مطالعه – که در ژورنال Psychoneuroendocrinology انتشار یافته – مهر تأییدی بر این باور است که “افراد مجرد نسبت به متأهلین، با تنش‌های فیزیولوژیک بیشتری مواجه می‌شوند“.
برایان چین (Brian Chin)، دانشجوی دکترای تخصصی از دانشگاه مذکور، در رابطه با این یافته می‌گوید:
کشف مسیر فیزیولوژیکی که می‌تواند چگونگی تأثیر گذاشتن روابط بر روی سلامت و بیماری را آشکار نماید، هیجان‌انگیز است.
محققان در این مطالعه رابطۀ میان وضعیت فعلی تأهل را با دو شاخص کورتیزول – تولید و ریتم روزانۀ کورتیزول – در جمعیتی مشتمل بر ۵۷۲ نفر زن و مرد ۲۱ تا ۵۵ ساله بررسی نمودند.
مقاله مرتبط: آیا میان ازدواج سالم و قلب سالم ارتباطی وجود دارد؟!
بر اساس توضیحات گروه تحقیقاتی:
نمونه‌های بزاق، طی سه روز متمایز و غیرمتوالی و در ساعات بیدار شدن از خواب، از آزمودنی‌ها دریافت شد؛ تا ارزیابی‌های لازم جهت محاسبۀ سطح روزانۀ کورتیزول (در بزاق) انجام شود.
نتایج بررسی‌ها نشان داد که آزمودنی‌های متأهل نسبت به آزمودنی‌های مجرد – و هم‌چنین سابقاً متأهل – از سطح کورتیزول پایین‌تری برخوردار بودند.
پژوهشگران هم‌چنین ریتم روزانۀ کورتیزول را در تک‌تک آزمودنی‌ها مقایسه نمودند؛ معمولاً سطح کورتیزول هنگام بیدار شدن از خواب، در اوج قرار دارد و سپس در طول روز افت می‌کند. سرعت این “افت سطح” در افراد متأهل بیشتر از سایرین گزارش شد؛ خصوصیتی که با “خطر پایین‌تر ابتلا به بیماری‌های قلبی” و “امید به زندگی بالاتر در بیماران سرطانی” ارتباط دارد.
