دید کلی
افراد مبتلا به این ویژگی شخصیتی الگوی تفکر پایداری دارند که آن‌ها را از آن‌چه عرف جامعه نرمال تعیین می‌کند، متمایز می‌کند. عدم انعطاف شخصیت آن‌ها می‌تواند تنش فراوانی در بسیاری از ابعاد زندگی، نظیر زندگی اجتماعی و شغلی آنان ایجاد کند. این افراد روحیه‌ی کار گروهی ضعیفی دارند و نمی‌توانند روابط سالمی را با سایرین برقرار کنند.
مقاله‌ی مرتبط: اسکیزوفرنی
برخلاف بیماران مبتلا به اختلال اضطراب، که می‌دانند بیمار هستند و مشکلی در رابطه با آنان وجود دارد که تحت کنترلشان نیست، افراد مبتلا به اختلال شخصیتی به شکل معمول از وجود بیماری خود آگاه نیستند و باور ندارند که مبتلا به اختلالی که نیازمند درمان است، می‌باشند بنابراین اغلب به دنبال درمان نیستند.
اختلال شخصیتی اسکیزوئید چیست؟
اختلال شخصیتی اسکیزوئید نوعی از بیماری‌های روانی است که در دسته‌ی A طبقه بندی می‌شود. افراد مبتلا به این بیماری اغلب عجیب و غیرمعمول تلقی می‌شوند و از سایر افراد اجتماع فاصله می‌گیرند و تمایلی به برقراری ارتباط ندارند. آنان معمولا افراد تنهایی هستند که تنهایی را به همراهی دیگران ترجیح داده و معمولا احساسات شدیدی را بروز نمی‌دهند. علی‌رغم وجود شباهت‌های اسمی و علامتی بین اختلال اسکیزوئید و اسکیزوفرنی، این دو با هم متفاوتند؛ افراد مبتلا به اسکیزوئید کاملا از عهده‌ی عملکردهای نرمال برآمده اما ترجیح می‌دهند کارهای خود را تنهایی انجام دهند و شغل‌هایی نظیر نگهبانی در شیفت شب یا کارکردن در کتابخانه‌ها را برمی‌گزینند.
نشانه‌های اختلال اسکیزوئید
افراد مبتلا به اسکیزوئید اغلب منزوی‌اند و زندگی خود را به نحوی برنامه‌ریزی می‌کنند که از تماس با دیگران محفوظ بمانند؛ این افراد معمولا ازدواج نمی‌کنند یا به زندگی با والدین خود، حتی در میانسالی نیز ادامه می‌دهند.
سایر نشانه‌های ابتلا به این اختلال عبارت‌اند از:
- تمایلی به داشتن رابطه‌ی نزدیک با دیگران، حتی اعضای خانواده خود ندارند و از این روابط لذتی نمی‌برند
- فعالیت‌ها و شغل‌هایی را انتخاب می‌کنند که در تنهایی قابل انجام دادن هستند
- فعالیت‌های زیادی نیستند که آنان از انجام دادنشان احساس لذت می‌کنند
- معمولا هیچ دوست نزدیکی ندارند
- نمی‌توانند دیگران را درک کنند
- نسبت به تعریف کردن یا انتقاد بی‌تفاوت هستند
- معمولا احساسات خود را نشان نمی‌دهند
شیوع اختلال اسکیزوئید چگونه است؟
با توجه به این‌که افراد مبتلا به اسکیزوئید به ندرت به دنبال درمان می‌روند، پیداکردن شیوع این بیماری امری دشوار است. اسکیزوئید در مردان شایع‌تر از زنان است و در افرادی که دارای خویشاوندان مبتلا به اسکیزوفرنی هستند، شایع‌تر است و معمولا در اواخر نوجوانی یا اوایل جوانی بروز پیدا می‌کند.
علت
علت دقیق ابتلا به این بیماری هنوز مشخص نیست اما به نظر می‌رسد که هم عوامل ژنتیکی و هم عوامل محیطی در ابتلا به این بیماری دخیلند. برخی از مختصصان سلامت روان معتقدند که دوران کودکی خالی از گرما و عواطف می‌تواند در ابتلا به این بیماری دخیل باشد و از آن‌جایی که افراد دارای خویشاوندان مبتلا به اسکیزوفرنی، برای ابتلای به اسکیزوئید مستعدتر هستند، به نظر می‌رسد که عوامل ژنتیکی نیز دخیل هستند.
تشخیص
در صورتی که پزشک به ابتلای فردی به این بیماری مشکوک شود، ارزیابی بیمار را با توجه به سابقه‌ی پزشکی و خانوادگی وی، به همراه معاینات فیزیکی انجام می‌دهد. با وجود این‌که هیچ تست آزمایشگاهی یا روش تشخیصی خاصی برای این بیماری وجود ندارد، پزشک ممکن است از آزمایش‌های فراوانی برای پی بردن به اختلال استفاده کند و در صورتی که علامت خاصی را نیابد، فرد را به روان‌شناسان یا روان‌پزشکان ارجاع دهد.
درمان
همان‌گونه که پیش‌تر اشاره شد، افراد مبتلا به اسکیزوئید معمولا به دنبال درمان نمی‌روند. از جمله روش‌های درمانی که برای این اختلال وجود دارند، می‌توان به روان‌درمانی، که نوعی مشاوره است، اشاره کرد که تمرکز عمده‌ی آن، بر افزایش مهارت‌های همکاری اجتماعی بیماران و بهبود روابط بین‌فردی آنان است. از آن‌جایی که برای کارآمد واقع شدن این روش، اعتماد بیمار به تراپیست مورد نیاز است، درمان این افراد می‌تواند بسیار چالش‌برانگیز باشد.
درمان مدیتیشن معمولا برای بیماران اسکیزوئید تجویز نمی‌شود اما درمان‌های دارویی، نظیر داروهای آنتی‌دپرسانت، در صورتی که بیمار با مشکلات دیگری نظیر افسردگی نیز دست‌وپنجه نرم کند، تجویز می‌شود.
سایر مشکلات
بزرگ‌ترین مشکلی که بیماران اسکیزوئید با آن‌ها دست‌وپنجه نرم می‌کنند، کمبود ارتباطات اجتماعی است؛ این افراد به ندرت خشونت‌طلب هستند و ترجیح می‌دهند همواره تنها باشند. سایر مشکلاتی که ممکن است همراه با این اختلال بروز پیدا کنند عبارت‌اند از اختلالات مربوط به روحیه، اختلال اضطراب و سایر اختلالات شخصیتی.
آیا روشی برای پیشگیری از این اختلال وجود دارد؟
هیچ روش شناخته‌شده‌ای برای جلوگیری از ابتلا به اختلال اسکیزوئید وجود ندارد.
