محققان گزارش می‌کنند که بالای ۸۰ درصد افرادی که با اختلال کم‌توجهی همراه با بیش‌فعالی (ADHD) با ظهور در بزرگسالی تشخیص داده می‌شوند، این عارضه را ندارند. همچنین محققان نتیجه گرفتند که برای ۲۰ درصد بقیه هم احتمالاً ADHD در طول دوران کودکی تشخیص داده نشده است.
در بالغین ADHD توسعه نمی‌یابد؛ بر طبق تحقیق مارگارت سیبلی، روانشناس بالینی دانشگاه FIU بیشتر از ۸۰ درصد افرادی که با ADHD در شروع بزرگسالی تشخیص داده می‌شوند، احتمالاً همگی این بیماری را ندارند. فقط کسانی واقعا اختلال را دارند که در بچگی داشته اند ولی تشخیص داده نشده است.
سیبلی، دانشیار روانپزشکی و سلامت رفتاری در مرکز FIU اطفال و خانواده کالج پزشکی Herbert Werthime می‌گوید:
مفهوم اپیدمی گسترده‌ی ابتلا به ADHD با ظهور در بزرگسالی دسترسی داشتن به جزئیات بالینی و سابقه‌ی بیمار از ذهن بیرون می‌رود. ما تعدادی از افرادی را که به نظر می‌رسید ADHD با ظهور دربزرگسالی داشتند پیدا کردیم ولی وقتی دقیق‌تر مشاهده کردیم؛معلوم شد که علائم شروع شده در بچگی آن‌ها ردیابی می‌شود یا اینکه به وسیله‌ی مشکلات دیگرشان بهتر توضیح داده می‌شوند؛ مانند اثرات شناختی مصرف بالای ماریجوآنا، ضربه های روانی و یا علائم افسردگی که روی تمرکر مؤثر هستند.
سیبلی و همکارانش، ۲۳۹ شرکت‌کننده را هر دو سال یکبار ارزیابی کردند. از سن ۱۰سالگی آن‌ها تحقیق شروع شد و وقتی شرکت کنندگان ۲۵ساله شدند، ارزیابی پایان یافت.
محققان از گزارش‌های نشانه‌های ADHD، اختلال، سوءمصرف مواد و دیگر اختلالات ذهنی از طرف والدین، معلمان و خود بیماران استفاده کردند. آن‌ها زمینه‌ی نشانه‌ها و زمان آن‌ها را مورد توجه قرار دادند.
سیبلی گفت:
تشخیص مثبت کاذب بودن نمونه‌های ADHD تاخیری با ظهور در بزرگسالی بدون ارزیابی دقیق شایع است و پزشکان باید به دقت اختلال و سابقه‌ی روانپزشکی و سوءمصرف مواد را قبل از درمان افراد مشکوک به ADHD با ظهور در بزرگسالی به دقت ارزیابی کنند.
توضیحات اضافه‌تر برای علائم شبه ADHD بزرگسالی می‌تواند شامل صدمه‌های تروماتیک مغزی، محرکهای استرس‌آور محیطی، یا اثرات جانبی دارودرمانی و یا بیماری‌های جسمی باشد. سیبلی گفت تحقیقات بیشتری لازم است که در این زمینه انجام شود.
