در حدود ۱ نفر از هر ۲۰۰۰۰هزار نفر درگیر نوعی فلج عضلانی می‌شوند که میاستنی گراویس نام دارد. میاستنی گراویس (Myasthenia Gravis) نوعی بیماری خودایمنی است که در آن، بدن آنتی‌بادی‌هایی را بر ضد گیرنده‌های استیل کولین تولید می‌کند. در این صورت گیرنده‌های استیل کولین تخریب می‌شوند و پتانسیل صفحۀ انتهایی دیگر تولید نمی‌گردد و یا در صورت تخریب تعدادی از گیرنده‌ها، پتانسیل صفحۀ انتهایی بسیار ضعیف می‌شود و نمی‌تواند سبب تولید پتانسیل عمل در فیبرهای عضلانی گردد.
علائم
- ضعف ماهیچه‌ای (که در هنگام فعالیت افزایش و در دوره استراحت کاهش می‌یابد.)
- اختلال در کنترل چشم‌ها و حرکت پلک‌ها
- اختلال در حالت چهره، جویدن، صحبت کردن و قورت دادن
- اختلال در عمل بلع
- ضعف ماهیچه‌های چشم که موجب دوبینی می‌شود.
درمان
برای درمان این بیماری معمولاً از داروهای آنتی‌کولین استراز (مثل نئوستیگمین) استفاده می‌کنند که آنزیم کولین استراز را از کار می‌اندرزند. بدین ترتیب استیل کولین ترشح‌شده از انتهاهای عصبی به مدت طولانی‌تری در سیناپس عصب – عضله باقی می‌ماند و تا حدودی سبب رفع فلج حاصله می‌شود. از سایر روش‌های درمانی این بیماری می‌توان به داروهای ضد التهابی کورتیکواستروئیدی اشاره کرد. استفاده از پلاسما فروز در مواردی که بیمار با خطر مرگ مواجه می‌باشد نیز رایج است.
