میزان مرگومیر در نتیجۀ بیماری آلزایمر از سال ۱۹۹۹ تا ۲۰۱۴، ۵۵ درصد افزایش یافته‌است؛ روندی که تحت تاثیر عوامل محتلفی، از جمله جمعیت در حال رشد کهن‌سالان و کاهش مرگ ناشی از سایر شریط پزشکی مرتبط با سن، نظیر سرطان و بیماری‌های قلبی ایجاد شده‌است. هم‌چنین مطالعۀ منتشرشده در گزارش هفتگی “مرگومیر” مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ایالات متحده، به این نکته اشاره می‌کند که نبست بیماران آلزایمری که در خانه می‌میرند از ۱۴درصد به ۲۵درصد افزایش یافته‌است.
دکتر Luca Gilberto، پزشک محقق مرکز تحقیقات بیماری آلزایمر مرکز Litwin-Zucker در این زمینه می‌گوید:
وضیعت ما در درمان پیری رو به بهبودی است، اما مقابله با بیماری آلزایمر سخت‌تر است.
حقیقتاً درمانی برای آلزایمر نداریم، حتی نمی‌دانیم علت وقوع آن چیست، به همین دلیل نمی‌توانیم از مرگ ناشی از آن جلوگیری کنیم. تمام توان ما محدود به مهار علائم است.
در این مطالعه، محققان داده‌های حاصل از گواهی‌های فوت در سطح ایالت‌ها و شهرستان‌ها در سراسر ایالات متحده را برای مشخص کردن نرخ مرگومیر مرتبط با آلزایمر مورد بررسی قرار دادند. پس از آنالیز داده‌ها بر اساس سن، مشخص شد که مرگ و میر در نتیجۀ بیماری آلزایمر ۵۵ درصد افزایش یافته‌است؛ یعنی از ۱۶.۵ در هر ۱۰۰۰۰۰ نفر در سال ۱۹۹۹ به ۲۵.۴ در هر ۱۰۰۰۰۰ نفر در سال ۲۰۱۴.
علاوه بر این، مطالعه در می‌یابد عی‌رغم این‌که مرگومیر در نتیجۀ آلزایمر هنوز هم در خانه‌های سالمندان و مراکز مراقبت بلندمدت رخ می‌دهد، این میزان از کاهش قابل‌توجهی برخوردار است؛ از ۶۸ درصد در سال ۱۹۹۹ به ۵۴ درصد در سال ۲۰۱۴. این یافته به‌ویژه تأکید یر روند قابل‌توجه دیگری دارد: همسران، فرزندان و سایر اعضای خانواده و دوستان که قربانی نگهداری از بیمار خود در خانه می‌شوند.
Gilberto در این زمینه می‌گوید:
به عنوان پزشک، سیستم بهداشتی، قانون‌گذار و جامعه، ما نیاز به سرمایه‌گذاری در مراقبت از این بیماران و مراقبین آن‌ها داریم.
این نوع سرمایه‌گذاری‌ها تنها راه کاهش بار اجتماعی و اقتصادی “نه‌چندان‌دور” بیماری آلزایمر است. این مسئله از دهه‌ها پیش به‌خوبی پیش‌بینی شده‌بود و اکنون در حال تبدیل شدن به واقعیت است.
بیماری آلزایمر ششمین علت اصلی فوت و پنجمین عامل مرگومیر در افراد بالای ۶۵ سال در ایالات متحده است. Giliberto تحقیقات بیشتر را را برای “درک مکانیسم‌های اساسی پاتوژنز بیماری آلزایمر” پیشنهاد می‌کند.
اما هم‌چنین، جامعۀ علمی باید به دنبال راه‌های جدید برای بررسی این بیماری، از جمله پژوهش‌های هدفمند در پیدا کردن مسیرهای جدید از این بیماری باشد. صِرف ترکیب فرضیه‌های ۳۰ساله‌ای که هرگز یه پیشرفت درمانی قابل‌توجهی منجر نشده‌اند.
