براساس تحقیقات New scientist، در افراد مسنی که پلاسمای خون افراد جوان را دریافت کردند، نشانه‌های زیستی مرتبط با سرطان، آلزایمر و بیماری‌های قلبی بهبود یافته‌اند.
جِس کارمازین (Jesse Karmazin) بنیان‌گذار موسسه امبروسیا (شهد) می‌گوید:
من نمی‌خواهم لغت اکسیر جوانی را به کار ببرم، اما در مورد نوجوانان، واقعا موضوعات شگفت‌آوری وجود دارد. هر چیزی که در خون جوانان وجود دارد، می‌تواند پروسه ی پیر شدن را به تعویق انداخته و آن را به عقب بازگرداند.
از آگوست ۲۰۱۶، شرکت کارمازین، پلاسما (بخش مایع خون) ی خون افراد ۱۶ تا ۲۵ سال را به افراد ۳۵ سال به بالا تزریق می‌کند. تا الان، ۷۰ نفر مورد این آزمایش قرار گرفته‌اند که همگی برای شرکت در این تحقیق به کمپانی Ambrosia پول پرداخت کرده‌اند.
کارمازین برای بیان برخی از نتایج این تحقیقات، در کنفرانس Recode در لس آنجلس با New scientist مصاحبه کرد. این نتایج از آزمایشات خون گرفته شده از افراد شرکت‌کننده، یک ماه قبل و یک ماه بعد از تزریق پلاسمای افراد جوان به شرکتکنندهها، به دست آمده‌اند و دلالت بر این دارند که تزریق خون جوان (خون به دست آمده از افراد جوان) می‌تواند ریسک ابتلا به برخی بیماری‌های خطرناک مرتبط با افزایش سن را کاهش دهد.
بیومارکر‌های خونی
هیچ یک از افراد حاضر در آزمایش، در زمان انجام تحقیق، سرطان نداشتند. با این حال، گروه تحقیقاتی کارمازین، سطح پروتئین‌های خاصی به نام آنتی‌ژن‌های سرطانی امبریونیک (carcinoemberyonic antigens) را مورد بررسی و مشاهده قرار دادند. این مواد شیمیائی در خون افراد سالم با غلظت پایین یافت می‌شوند اما افزایش غلظت آن‌ها در خون، می‌تواند دلیلی بر وجود سرطان باشد.
گروه متوجه شدند که سطوح آنتی‌ژن‌های سرطانی امبریونیک، در بدن افرادی که خون جوان را دریافت کرده بودند، تا حدود ۲۰ درصد کاهش یافت. اما، در این تحقیق گروه کنترل یا دارونمایی وجود نداشت؛ علاوه بر این، هنوز مشخص نیست که کاهش ۲۰ درصدی در سطح این پروتئین‌ها می‌تواند بر احتمال ابتلای فرد به سرطان تاثیر بگذارد یا خیر.
کارمازین علاوه بر این، افزود که تیم تحقیقاتی، کاهشی ۱۰ درصدی را نیز در سطح کلسترول خون مشاهده کردند. وی می‌گوید:
این نتیجه بسیار عجیب بود!
این نتیجه ممکن است به توضیح این مسئله که در یک تحقیق که سال پیش توسط یک شرکت دیگر انجام شده و به این نتیجه رسیده بود که تزریق خون نوجوانان به موش‌های پیر، سلامت قلب آن‌ها را بهبود می‌بخشد، کمک کند.
تیم تحقیقاتی همچنین، در سطح آمیلوئید‌ها نیز، ۲۰ درصد کاهش را مشاهده کردند؛ پروتئینی که پلاک‌های چسبناک در مغز افراد مبتلا به آلزایمر می‌سازد. یکی از شرکتکنندهها، پیرمردی ۵۵ ساله مبتلا به آلزایمر زودهنگام، پس از یک بار تزریق پلاسما، شروع به بهبودی کرد، به طوریکه پزشکانش تصمیم گرفتند که وی، دوباره می‌تواند رانندگی کند. بر اساس گزارشات، یکی دیگر از شرکتکنندهها که یک خانم پیرتر با بیماری آلزایمر پیشرفته‌تر بود نیز، پس از دریافت پلاسما، بهبود اندکی از خود نشان داد اما، نتایج وی به اندازه ی مورد قبل قابل توجه نبودند.
به عقب برگرداندن پیری
کارمازین معتقد است به جای متوقف کردن پروسه ی پیر شدن، می‌توان با تزریق خون افراد جوان، آن را به عقب بازگرداند. اما اگر این موضوع صحت داشته باشد، نتایج حاصل از آن دائمی نیستند. کارمازین می‌گوید:
برخی از افراد تا ۹ ماه پس از درمان نیز حس خوبی داشتند، در حالیکه بقیه می‌گفتند اثرات چند ماه پس از تزریق از بین رفته‌اند.
به نظر می‌رسد نه شدت و نه مدت زمان باقی ماندن اثرات تزریق، هیچ کدام ارتباط روشنی با سن فرد درمان شده ندارند. کارمازین ادامه می‌دهد:
شما چه ۴۰ ساله باشید و چه ۸۰ ساله، اثرات بسیار شبیه همند. پیری و افزایش سن، یک پروسه ی فرساینده است.
ما انسان‌ها در درجه‌های مختلفی پیر می‌شویم، اما کارمازین معتقد است به طور متوسط، دو بار تزریق پلاسما در هر سال می‌تواند به نفع افراد مختلف باشد.
ما هنوز روی افراد کافی آزمایش نکرده‌ایم که بتوانیم با قطعیت نظر دهیم.
محققان زیادی در حال حاضر در تلاشند تا فاکتور‌های منحصربفردی که ممکن است مسئول توانایی ضدپیری خون افراد جوان باشد را پیدا کنند. اما کارمازین فکر می‌کند خواص جوانسازی این پلاسما، ناشی از تاثیرات ترکیبیِ جنبه‌های زیادی از خون است.
تنها یک چیز مسئول این خاصیت نیست، چیزی بیش از این در جریان است.
مشکلات ظاهری و تلقینی
تلاش این کمپانی، به خاطر نداشتن گروه کنترل و گروهی برای مطالعه اثر تلقین و دارونماها، با انتقاد مواجه شده است. آرنی اکبر (Arne Akbar) از کالج لندن می‌گوید:
شواهدی نداریم که نشان دهند چه بخشی از این نتایج به خاطر اثرات تلقینی بوجود آمده‌اند.
اثر پلاسیبو (تلقینی یا دل خوش کنک) می‌تواند بیوشیمی بدن را تحت تاثیر قرار دهد. چون این آزمایش برای هر یک از شرکتکنندهها حدود ۸۰۰۰ دلار هزینه دارد، این احتمال وجود دارد که شرکتکنندهها، هر اثری را بزرگ‌تر از آنچه که هست تصور کنند.
دیوید جمز (David Gems) نیز از کالج لندن، تمایل دارد آزمایشات بیشتری انجام دهد. وی می‌گوید:
بهتر این است که در چندین بازه ی زمانی، قبل و بعد از درمان و تزریق، تست انجام بگیرد و بطور ایده آل، شرایط انجام تست‌ها هم مشابه هم باشد. فقط یک تست قبل و بعد از درمان، خیلی بر مبنای حکایت و احتمال است.
کارمازین می‌خواهد تحقیقاتی را انجام دهد که در آن‌ها، تلقین و دارونماها نیز کنترل شوند؛ اما، فراهم کردن این شرایط سخت خواهد بود چون احتمال کمی دارد که مردم برای دریافت درمان ساختگی و تقلبی (برای مطالعه ی اثر تلقین) به جای دریافت پلاسمای جوان، پول پرداخت کنند.
