مطالعهی تازهای این هفته در مجلهی ژورنال لانست نشان میدهد که یک رابطهی ژنتیکی مشترک میان ۵ اختلال روانی معروف وجود دارد. این گزارشات بر پایهی آزمایشاتی که دادههای آنها شامل ۶۰۰۰۰ نفر در سطح جهان اند، میباشند. نتایج حاکی از این اند که این ۵ اختلال در نارساییهای ژنتیکی متعددی اشتراک دارند به طوری که ایجاد واکنشی در مغز میتواند این بیماریها را بههمراه آورد: شیزوفرنی، اختلال دوقطبی، اوتیسم، افسردگی حاد و اختلال کمبود توجه (یا ADD)
علی رغم این که این اختلالات در طبیعت بسیار متفاوت بهنظر میآیند، هر کدام با علل ژنتیکی یکسانی آغاز میشوند. پس چگونه است که فردی در نهایت مبتلا به شیزوفرنی و فردی دیگر علائم ADD را نشان میدهد؟ محققان عقیده دارند که فاکتورهای ژنتیکی و محیطی دیگر، نقشی کلیدی در نوع اختلالی که فرد در نهایت به آن مبتلا خواهد شد را تعیین میکنند.
دکتر جردن اسمولر سردبیر مجله و استاد روانپزشکی در دانشگاه علوم پزشکی هاروارد و بیمارستان عمومی ماساچوست میگوید:
آنچه ما در این تحقیقات به آن پی بردیم تنها نوک یک کوه یخ است. و هرچه این مطالعات پیشرفت میکنند ما انتظار داریم ژنهای دیگری بیابیم که با یکدیگر همپوشانی دارند. اختلالاتی که ما به هیچ عنوان فکر نمیکردیم با این حجم از تفاوت اینچنین ارتباطات محکمی داشته باشند.
هدف این مطالعه آن است که یاد بگیریم چگونه با همان میزان دقت که برای تشخیص بیماریهای فیزیکی بهکار میبریم، بیماریهای روانی را نیز تشخیص دهیم. دکتر بروس کودبرگ از موسسه ملی سلامت روان ایالات متحده آمریکا تفاوت میان بیماریها به طور مثال حملههای قلبی (که پزشکان میتوانند آزمایشات متعددی انجام دهند تا وقوع آن را تایید کنند) و اینگونه اختلالات روانی که عملا راه اثبات فیزیکی ندارند به جز علائمی که توسط متخصصان تایید شدهاند، را توضیح میدهد. به عبارت دیگر، شما نمیتوانید آزمایشی دهید که نشان دهد مبتلا به شیزوفرنی یا اختلال دوقطبی هستید. پزشکان به راحتی به علائم شما نگاه میکنند برای بهترین تشخیص ممکن، بر اساس اطلاعات خود تلاش میکنند.
دکتر رابرت لویتن، روانپزشک مرکز اعتیاد و سلامت روان تورنتو، میگوید:
ما یک قدم به کشف رازهای بیماریهای روانی و ارتقا دادن درمانهای هدفمند نزدیک شدهایم، اگرچه همچنان روند کندی را طی میکند. چشمانداز تحقیقات به این معنی است که ما میبایست درک بیشتری از چگونگی پیشرفت بیماریهای مختلف در افراد مختلف با آسییبپذیری ژنتیکی یکسان داشتهباشیم.