استرس های زودرس و مربوط به دوران اول زندگی تاثیر نگران کننده ای بر مغز دارد. تحقیقات جدید نشان میدهند که استرس در دوران کودکی ریسک بزرگی برای ابتلا به افسردگی در آینده است. استرس در دوران کودکی بر نحوۀ بیان DNA اثر میگذارد و یک ارگانیسم را مستعد ابتلا به استرس در بزرگسالی میکند.
این نتیجه‌گیری از مطالعۀ اپی ژنتیکی موش ها بدست آمده است. در این مطالعه به بررسی مولکول هایی که DNA ما را تنظیم میکنند، پرداخته شده است. محققان دریافتند که موش هایی که در اوایل زندگی خود در معرض استرس بودند، در نشان دادن علائم افسردگی در بزرگسالی محتمل ترند. این تغییرات با تفاوت های ژنتیکی در ارتباط اند.
دکتر کاترین پینا، هدایت کنندۀ این مطالعه، میگوید:
کار ما شناسایی اساس مولکولی برای استرس در طول توسعۀ حساس که پاسخ موشها را برای استرس در بزرگسالی مشخص میکند، است.
ما کشف کردیم که اختلال در مراقبت های مادری موش ها باعث تغییراتی در سطوح صدها ژن در VTA میشود که این قسمت از مغز را در وضعیت افسرده مانندی قرار میدهد؛ حتی قبل از اینکه تغییرات رفتاری را مشاهده کنید.
در اصل، این ناحیه از مغز حساسیت مادام العمر و غریب به افسردگی را که تنها پس از مواجهه با استرس اضافی ظاهر میشود، کدگذاری میکند.
این فاکتور رونویسی مهم (orthodenticle homeobox 2 یا Otx2) نام دارد. فاکتور رونویسی به کنترل نحوۀ بیان ژن در بدن کمک میکند. این فاکتور فقط بر روی موشها تاثیر نمیگذارد.
دکتر پینا افزود:
ما پیش‌بینی کردیم که با تغییر سطح Otx2 در دوران حساس اولیه فقط قادر به بهبود و اصلاح اثرات استرس های زودهنگام را هستیم. این برای اثرات طولانی مدت برای رفتارهای افسرده مانند درست است، اما میتوانیم با دستکاری Otx2 در بزرگسالی حساسیت استرس را برای زمان کوتاه تغییر دهیم.
پرفسور اریک نستلر هدف نهایی مطالعه را اینگونه توضیح داد:
این نمونه موشها برای درک ارتباط مولکولی افزایش ریسک افسردگی حاصل از استرس زودهنگام مفید است و میتواند راه را برای بررسی های حساس در مطالعات انسانی فراهم کند.
هدف نهایی این مطالعه کمک به کشف درمان های مرتبط با افرادی است که در دوران کودکی استرس و تروما تجربه کرده اند.
این مطالعه در ژورنال Science به چاپ رسیده است.
