چرا زمانی که شدیداً گرسنه هستیم، در صورت مشغول بودن به فعالیتی جذاب، می‌توان این حس را به فراموشی سپرد؟
به نظر می‌رسد که می‌توان تا قبل از تمام کردن فعالیت‌هایمان نسبت به گرسنگی بی‌تفاوت باشیم تا جایی فشار گرسنگی واقعاً زیاد باشد و قابل تحمل نباشد. چرا این گونه است؟ این سؤال ممکن است ساده به نظر برسد ولی پاسخ آن کاملاً پیچیده است.
وقتی یک نفر گرسنه می‌شود، زنجیره‌ای از تحریکات مغز را آگاه می‌کنند که بدن به غذا نیاز دارد. یکی از این تحریک‌کننده‌ها هورمونی به نام گرلین (Ghrelin) است. ماده‌ای که فقط در پستانداران یافت شده و ثابت شده در انسان اشتها و مصرف غذا را افزایش می‌دهد.
بیشترین میزان گرلین بدن در معده و دوازدهه (اولین قسمت روده‌ی باریک) تولید می‌شود. پس از ساخته‌شدن، گرلین می‌تواند از سد خونی- مغزی عبور کرده و بخش‌های مشخصی از مغز را هدف قرار دهد و موجب ایجاد حس گرسنگی شود. علاوه بر این، گرلین تقریباً تمام اوقات در بدن ما وجود دارد؛ میزان آن با خوردن غذا کاهش می‌یابد و پیش از وعده‌های غذایی میزان آن زیاد می‌شود. به هر حال، یک سری از یافته‌ها نشان می‌دهند که گرلین تنها عامل ایجاد گرسنگی نیست.
در یک بررسی که در سال ۲۰۱۶ انجام شد، ۵۹ فرد بالغ چاق در یک برنامه‌ی هشت هفته‌ای شرکت کردند که به صورت یک روز در میان روزه می‌گرفتند.؛ اما پس از اندازه‌گیری میزان گرلین افراد، محققان دریافتند که در هر صورت گرسنگی ارتباطی به سطح گرلین خون نداشت. این موضوع واقعاً جالب است چون مشخص شد که مفهوم ذهنی گرسنگی با آن چه که به صورت بالینی اندازه‌گیری می‌شود، متفاوت است.
به عبارت دیگر، هنگامی که افراد روزه می‌گرفتند، سطح گرلین خونشان بالا می‌رفت ولی به دلایلی نامعلوم این افراد گرسنگی شدیدتر از حالت معمول را گزارش نکردند.
پس چرا اساساً افراد می‌توانند حس گرسنگی‌شان را نادیده بگیرند؟ یک عقیده بر اساس مشاهدات عقلانی این است که فعالیت شدید می‌تواند افراد را نسبت به گرسنگی بی‌تفاوت کند؛ متخصص تغذیه لی گروپو (Leah Groppo) از مرکز سلامت استنفورد کالیفرنیا می‌گوید:
اگر افراد واقعاً مشغول به انجام کاری باشند، اغلب اوقات قادر به بی‌تفاوتی در برابر حس گرسنگی هستند و به مرور زمان احساس گرسنگی کاهش خواهد یافت زیرا آن شخص هم‌چنان تمرکز بالایی روی یک موضوع دیگر دارد.
