مطابق نظر محققانی که نانوذرات آنتی‌اکسیدان جدید را تست نموده‌اند، استفاده از تاتوهای موقت جهت کنترل بیماری‌های مزمن ممکن است در آینده عملی شود.
طبق اظهارات دانشمندان دانشگاه پزشکی بیلور (Baylor College of Medicine) که به تازگی نانوذرات آنتی‌اکسیدان ساخته شده توسط دانشگاه رایس (Rice University) را مطالعه کرده‌اند، ممکن است روزی تاتوها بتوانند به کنترل بیماری‌های مزمن کمک نمایند، البته تاتوهای موقت!
نتایج مطالعۀ جدیدی به سرپرستی کریستی بیتون (Christie Beeton)، یکی از دانشمندان بیلور، امروز در یکی از ژورنال‌های آزاد نیچر (Nature) به نام Scientific Reports منتشر شد. این مطالعه نشان می‌دهد که نانوذرات ترکیب‌شده با پلی‌اتیلن گلایکول (Polyethylene Glycol) به راحتی می‌توانند توسط سلول‌های دستگاه ایمنی جذب شوند. این خبر خوبی برای مبتلایان به بیماری‌های خودایمنی مثل مالتیپل اسکلروزیس (Multiple Sclerosis) به حساب می‌آید.
بیتون دربارۀ این نانوذرات می‌گوید:
این نانوذرات کربنی پس از تزریق زیرجلدی، در زیر پوست نقطۀ تیره‌ای ایجاد کرده و ظرف حدود یک هفته جذب خون شده و ناپدید می‌شوند.
لنفوسیت‌های B و T اصلی‌ترین زیرواحدهای دستگاه ایمنی محسوب می‌شوند. با این حال، در بسیاری از بیماری‌های خودایمنی از جمله MS یا مالتیپل اسکلروزیس، لنفوسیت‌ها نقش اصلی را در تشدید وضعیت ایفا می‌کنند. یکی از علل این بیماری ناتوانی لنفوسیت‌های T در تشخیص سلول‌های خودی از بیگانه است که به حمله به سلول‌های خودی می‌انجامد. در تست‌های صورت گرفته در بیلور، مشاهده شد که نانوذرات جذب لنفوسیت‌های T شده و توانستند فعالیت‌های لنفوسیت‌های مقصد را مهار کنند و قسمت جالب ماجرا این است که این نانوذرات از سوی ماکروفاژها (سلول‌های ایمنی بیگانه‌خوار) نادیده گرفته شدند.
بیتون ادامه می‌دهد:
توانایی سرکوب کردن یک سلول نسبت به سلول‌های دیگر در محیط یکسان می‌تواند به پزشکان کمک کند تا بر بیماری‌های خودایمنی تسلط بیشتری داشته باشند.
ردون هاک (Redwan Huq)، نویسندۀ اصلی این مقاله در این باره چنین می‌گوید:
اکثر درمان‌های امروزی عمومی بوده و شامل داروهای سرکوب‌کنندۀ ایمنی وسیع‌الطیف (Broad-spectrum) می‌شوند. این داروها روی تمام سلول‌های ایمنی تأثیر گذاشته و در مقابل عوارض جانبی‌شان بیمار را برای ابتلا به انواع عفونت و سرطان‌ها مستعد می‌سازد. از این رو ما از مشاهدۀ یک داروی جدید انتخابگر (Selective، با عملکرد اختصاصی) هیجان‌زده‌ایم! از آن‌جایی که ماکروفاژها و سایر سلول‌های ایمنی طحال با این روش تحریک و تهدید نمی‌شوند، قسمت عمدۀ دستگاه ایمنی بیمار سالم و دست‌نخورده باقی می‌ماند. در مطالعات قبلی که روی گروهی از جوندگان (موش) صورت گرفت، این نانوذرات هیچ‌گونه سمیت حادی از خود بروز ندادند. همانطور که از نام PEG-HCCs پیداست، این نانوذرات ترکیبی از پلی‌اتیلن گلایکول با کلاسترهای (مجموعه) آب‌دوست کربن می‌باشند. این کلاسترهای کربن ۳۵ نانومتر طول، ۳ نانومتر عرض و یک اتم ضخامت دارند و پس از ترکیب با پلی‌اتیلن گلایکول که فرم کروی پیدا می‌کنند، اندازه‌ای بالغ بر ۱۰۰ نانومتر خواهند داشت. ثابت شده است که این نانوذرات قاتلان کارآمد گروهی از مولکول‌های اکسیژن انفعالی به نام سوپراکسید (Superoxide) هستند. این مولکول‌های سوپراکسید توسط سلول‌های دستگاه ایمنی جهت حمله به میکروارگانسیم‌ها ساخته می‌شوند.
سلول‌های T جهت فعال شدن در مرحله‌ای موسوم به مرحلۀ سیگنال‌دهی از مولکول‌های سوپراکسید بهره می‌برند. PEG-HCCs این سوپراکسیدها را حذف کرده و بدون آسیب رساندن به سلول، از فعال شدنش جلوگیری می‌کنند. نقطۀ قوت این نانوذرات این است که در سلول تجمع پیدا نکرده و پس از چند روز سلول را ترک می‌گویند.
بیتون در مورد کاربرد کلینیکی این نانوذرات می‌گوید:
هنگامی که نانوذرات را به زیر پوست تزریق کردیم، دیدیم که تجمع پیدا کرده و نقطۀ سیاهی تشکیل داد. در ابتدا گمان کردیم که هرگز نمی‌توان از آن در کلینیک استفاده کرد. ولی می‌توانیم روی آن کار کنیم. می‌توانیم با استفاده از سوزن‌های مخصوص به آن الگو بدهیم و یا این‌که در محلی تزریق نماییم که در معرض دید نیست. این روش را می‌توان برای کودکی به کار برد که می‌خواهد روی بدنش تاتو داشته باشد اما والدینش اجازه نمی‌دهند. با این روش می‌توان والدین را راضی کرد!
