چرا ما گرسنه می شویم؟

چگونه مغزهایمان می فهمد که زمان وعده ی غذایی بعدی رسیده است؟

تقریبا ۲ ساعت از صبحانه گذشته است و من شروع به حس کردن احساس آشنایی از گرسنگی میکنم و مرا به تعجب می‌اندازد چه چیزی باعث گرسنگی ما می‌شود؟

اعلام زمان گرسنگی هدف مشخصی دارد: به ما میگوید برای آنکه بدنمان را تقویت کنیم باید بخوریم. با این حال بسیاری از ما در جهانی که غذا وجود دارد زندگی می کنیم و وعده های غذایی برنامه ای متناسب با جوامع اجتماعی دارد. آیا واقعا ما برای خوردن صبحانه، ناهار و شام به یادآوری نیازمندیم؟

ظاهرا خیلی. تا زمانیکه جامعه ی ما ممکن است به قدری تکامل یافته باشد تا فرصت های بی پایانی را برای خوردن برای ما فراهم کند، بدنهایمان نیز اصولا نیازمندند خوب سوخت گیری شوند تا دستگاه های آن به خوبی کار کند.

این به آن معناست که زمانی که معده ی ما خالی باشد شروع به احساس گرسنگی می نماییم. با این حال، مشاهده‌ی پذیرایی خوشمزه جشن که در اداره صورت می گیرد ممکن است مارا وسوسه کند. حتی اگر ما از لحاظ فنی گرسنه نباشیم!

و آن به این دلیل است که مغز ما در جستجوی غذاهای غنی از انرژی است، در حالیکه ما شاید نیاز داریم که آنها را بعدا صرف کنیم.

و کلمه ی کلیدی در این جمله مغز است، چرا که ماده خاکستری مغز ما مسئول گرسنگی است.

گرسنگی و معده‌ی خالی

بعد از یک وعده ی غذایی دستگاه گوارش ما به آرامی با فشار غذا از طریق معده و روده ی بزرگ وکوچک خالی میشود.

انقباض های ویژه ای که کمپلکس حرکتی مهاجر (MMC) نام دارند، حرکت های رفت و برگشتی غذای هضم نشده را انجام میدهد. این فرآیند تقریبا ۱۳۰ دقیقه طول میکشد. آخرین مرحله‌ی MMC به وسیله ی هورمون موتیلین تنظیم میشود . تنظیم انقباضی موتیلین موجب صدایی در معده میشود و این فرآیند با گرسنگی در انسان همزمان است.

هورمون دیگری که در گرسنگی دخالت دارد گرلین است. در موش ها گرلین نورون هایی که آگوتی-مرتبط با پپتید (AgRP)-نام دارد را فعال میکند. و به اصطلاح نورون هایی که در هیپوتالاموس قرار دارند یعنی ناحیه ای از مغز که گرسنگی را به ما اعلام میکند.

این نورون ها در مرکز کنترل گرسنگی واقع شده اند. وقتی که این نورون ها را به طور مصنوعی در موش ها تحریک میکنند برای دستیابی به غذا خودشان را به حرکت می اندازند.

بنابراین مغزمان پیام ها را ازمعده مان جمع آوری می کند و تقریبا دو ساعت بعد از صرف غذا به ما میگوید که دوباره زمان برای صرف وعده ی غذایی بعدی است. و این امر قرص ناپایدار یک میان وعده ی لذیذ بین وعده های غذایی را پوشش نمی دهد.

تنقلات جذاب و مغز

در این جا ما باید بین گرسنگی هومئوستاتیک که صرفا به تعادل ذخیره های انرژی در کوتاه مدت مربوط است و گرسنگی هدونیک که از هر فرصتی برای جمع آوری انرژی اضافی استفاده میکند، تفاوت قائل شدیم. گرسنگی هدونیک نسبت به گرسنگی هومئوستاتیک کمتر درک میشود.

وقتی که چشم هایمان چیزی را که قبلا از خوردن آن احساس لذت می بردیم می بیند، مغزمان متوجه میشود.

اگر ما سیر باشیم ممکن است دوباره غذا بخوریم. به هر حال مغزما به سختی از مصرف انرژی جلوگیری میکند. پیشنهاد غذای اضافی میتواند احساس سیربودن را باطل کند و مارا به دریافت یک میان وعده ی خوشمزه سوق دهد.

چگونگی احساس ما در رابطه با وعده ی غذایی قبلی ممکن است باعث شود تا کارهایی متناسب با آن انجام دهیم.

مقاله مرتبط: گرسنگی اذیتتان میکند؟ پروتئین گیاهی شاید شما را بیشتر از گوشت سیر نگهدارد!

Medical News Today اخیرا مطالعه ای را گزارش کرد که نشان میدهد شرکت کنندگان تحت تاثیر این تصور بوده اند که کسانی که صبحانه‌ی کمتری را خورده اند نسبت به کسانی که صبحانه‌ی بیشتری صرف کرده اند ناهار و کالری غذایی بیشتری را خواهند خورد.

گرسنگی و پرخوری

بنابراین مغزهایمان گرسنگی مان را بر پایه ی این که چه چیزی میخوریم و این که آیا غذایی که خورده ایم برای سیرشدن ما کافی است یا خیر و همچنین برپایه ی در دسترس بودن کالری های اضافی کنترل میکند.

این سیستم ممکن است تا زمانی که انسان ها شکارچیان جمع آوری کننده ی غذا باشند کار کند ولی این روزها این امر موجب پرخوری و افزایش مداوم چاقی میشود.

حفظ رژیم غذایی و وزن سالم ممکن است نبردی بین این دو موضوع باشد: چه چیزی ما به مغزمان میگوییم و چه چیزی مغزمان به ما میگوید. در آن روحیه، تصمیم گرفتم که رفتارهای سالمتری را برای جشن‌های آینده انتخاب کنم.