ابلیشن تاکی‌کاردی فوق‌بطنی۱ (SVT) پروسه‌ای است که طی آن به منظور ممانعت از هدایت سیگنال‌های الکتریکی غیرطبیعی و بازیابی ریتم طبیعی قلبی، نوعی بافت جوشگاهی در قلب ایجاد می‌شود. این پروسه برای درمان اختلالات ریتم قلبی که دهلیزها را تحت تأثیر قرار داده و موجب ضربان قلب سریع یا نامنظم می‌شوند، مورد استفاده قرار می‌گیرد. ابلیشن SVT می‌تواند موجب بازیابی ریتم طبیعی قلبی شود که به نوبه‌‌ی خود با کاهش علائم، به وضعیت زندگی فرد بهبود می‌بخشد.
موارد استفاده
ابلیشن SVT اغلب برای افراد مبتلا به تاکی‌کاردی‌های فوق‌بطنی از جمله موارد زیر، به عنوان گزینه‌ی درمانی مطرح می‌شود:
- تاکی‌کاردی بازگشتی گره دهلیزی-بطنی۲ (AVNRT)
- تاکی‌کاردی بازگشتی دهلیزی-بطنی۳ (AVRT) شامل سندرم ولف پارکینسون وایت، تاکی‌کاری متقابل دهلیزی-بطنی ارتودرومیک۴ (هم‌جهت با مسیر هدایت طبیعی) و تاکی‌کاردی متقابل دهلیزی-بطنی آنتی‌درومیک۵ (در خلاف جهت مسیر هدایت طبیعی)
- فلوتر دهلیزی
- تاکی‌کاردی دهلیزی
با توجه به شرایط بیمار، ابلیشن SVT می‌تواند به عنوان یکی از اولین گزینههای درمانی یا پس از مؤثر واقع نشدن سایر روش‌ها مطرح گردد. پزشک معمولاً در ارتباط با مزایا و خطرات گزینههای مختلف درمانی با بیمار صحبت می‌کند. در ارتباط با کودکان مبتلا به تاکی‌کاردی فوق‌بطنی نیز این پروسه عموماً برای کودکانی که سایر روش‌های درمانی برایشان مفید فایده نبوده یا با توجه به وضعیت قلب‌شان در خطر بالای عوارض مرتبط با بیماری قرار دارند، توصیه می‌شود.
انتظارات
ابلیشن SVT در بیمارستان انجام می‌گیرد. ابتدا به بیمار داروی مسکّن داده می‌شود. پس از اعمال اثر مسکّن، ناحیه‌ی کوچکی از کشاله‌ی ران یا گردن در نزدیکی یکی از وریدها بی‌حس شده و کاتترها وارد ورید می‌شوند. پزشک به دقت کاتترها را در داخل ورید به سمت قلب هدایت می‌کند. کاتترهای مذکور مجهز به الکترودهایی هستند که فعالیت الکتریکی قلب را ثبت کرده و ایمپالس الکتریکی می‌فرستند. پزشک از این اطلاعات برای تعیین بهترین محل برای انجام ابلیشن SVT استفاده می‌کند. از کاتترهای خاصی نیز برای انتقال انرژی الکتریکی (ابلیشن رادیوفرکانس) یا انتقال سرما (کرایوابلیشن) به ناحیه‌ی هدف استفاده شده و در نتیجه، بافت جوشگاهی ایجاد می‌شود. بافت مذکور مانع هدایت سیگنال‌های الکتریکیِ عامل آریتمی می‌گردد.
این پروسه اغلب ۳ تا ۶ ساعت به طول می‌انجامد. سپس بیمار به بخش ریکاوری منتقل شده و تحت نظر قرار می‌گیرد. معمولاً بیمار به مدت یک شب در بیمارستان بستری می‌گردد. پزشک نیز زمان معاینات بعدی را جهت ارزیابی وضعیت قلب بیمار تعیین می‌کند. پس از پروسه بیشتر افراد بهبودی شاخصی در وضعیت عمومی خود تجربه می‌کنند؛ اما احتمال بازگشت ضربان قلب سریع وجود دارد. در این موارد، پروسه تکرار شده یا از دیگر روش‌های درمانی استفاده می‌شود.
پی‌نوشت
Supraventricular tachycardia.1
Atrioventricular nodal reentrant tachycardia.2
Atrioventricular reentrant tachycardia.3
orthodromic atrioventricular reciprocating tachycardia.4
antidromic atrioventricular reciprocating tachycardia.5
