سگ ها در جامعه به عنوان وفادارترین حیوانات شناخته شده اند و علاوه بر این انسان ها به عنوان کمک دست خود از این حیوان استفاده می کنند. این ویژگی سگ ها که باعث سودمند شدن آن ها شده به علت وجود ژن هایی است که باعث جامعه پذیری آن ها می شوند و در انسان ها مشابه این ژن ها باعث ایجاد اختلالاتی در روابط اجتماعی می‌گردند.
طبق اظهارات پژوهشگران Beagleها با ترکیبات ژنی خاص که این ترکیب در انسان ها مربوط به بیماری اوتیسم است، تمایل بیشتری برای داشتن ارتباط فیزیکی با انسان ها دارند.
ژن SEZ6L یکی از ۵ ژنی است که در DNA بیگل‌ها با جامعه پذیری آن ها مرتبط است. ترکیبات مختلفی از بیان ژن های باقی مانده با اختلالات و بیماری های اجتماعی انسان‌ها ارتباط دارد. مانند اوتیسم، شیزوفرنی و پرخاشگری
jensen بر این باور بود که اینکه کدام ترکیب از ژن ها باعث جامعه پذیرتر بودن سگ ها( beagleها) می شود در طی اهلی شدن حیوان اتفاق می‌افتد و انتخاب می‌شود. در حالیکه دیگر پژوهشگران این نتایج را اولیه می دانستند و بر دخیل شدن نژاد های دیگر سگ ها تأکید می کردند. بر این اساس از DNA اغلب سگ ها (خانگی، اهلی، وحشی) نمونه گیری شد.
مطالعه Jensen بر روی Beagle ها
تیم jensen بیگل ها را در محیط آزمایشگاهی مطالعه کرد. به این حالت که سگ ها را در یک اتاق همراه با یک زن ناظر که بیگل ها قبلا او را ندیده بودند، قرار دادند. سپس در برابر سگ ها ۳ بسته با درهای کشویی قرار دادند که فقط درِ ۲ تا از آن ها به راحتی باز می شد ولی در بسته سوم به سادگی باز نمی شد. درون جعبه‌ها نیز حاو
ی موادی بو دار بود.
هنگامی که سگ‌ها به بسته سوم می رسیدند بعد از چند دقیقه تلاش بی‌حاصل به سمت ناظر برگشتند تا از او کمک بگیرند. بعضی با ارتباط چشمی و برخی دیگر با تماس فیزیکی!
سپس محققان دنبال مکان‌هایی بر روی DNA گشتند که بیشترین و کمترین حس انسان‌دوستانه بیگل‌ها قرار دارند و مشخص شد که ژن جامعه‌پذیری بیگل‌ها بر روی کروموزوم ۲۶ آن‌ها قرار دارد.
