مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد که ترکیبی که یک هورمون طبیعی کنترل کننده‌ی اشتها را تنظیم می‌کند ممکن است به افرادی که چاق هستند اما دیابت ندارند، برای کاهش وزن کمک کند. این پژوهش روز یکشنبه، ۱۸ مارس، در ENDO 2018، نشست سالانه انجمن غدد درون ریز در شیکاگو، منتشر خواهد شد.
این ترکیب، سمانگلوتید، دارای ساختاری شیمیایی است که بسیار شبیه به پپتید ۱ شبه گلوکاگون (GLP-1) است که ترشح انسولین و اشتها را تنظیم می‌کند. در ماه دسامبر، اداره‌ی غذا و داروی ایالات متحده، تزریق سمانگلوتید را به عنوان یک مکمل یکبار در هفته برای رژیم غذایی و ورزش برای بهبود کنترل گلیسمی در بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع ۲، تصویب کرد.
نویسنده‌ی اصلی، Patrick M. O’Neil، مدیر مرکز مدیریت وزن و استاد روانپزشکی و علوم رفتاری در دانشگاه پزشکی کارولینای جنوبی در چارلستون، گفت: “این مطالعه‌ی تصادفی کاهش وزن ناشی از سمانگلوتید در افرادی که دارای چاقی و بدون دیابت هستند، نشان داده است که بیشترین کاهش وزن در هر مداخله دارویی دیده می‌شود”
این مطالعه‌ی جدید شامل ۹۵۷ شرکت کننده بود که ۳۵ درصد آن‌ها مرد بودند. تمام شرکت کنندگان شاخص توده بدنی (BMI) حداقل ۳۰ داشتند اما دیابت نداشتند. آن‌ها به صورت تصادفی به ۷ گروه مختلف تقسیم شدند. پنج گروه دوزهای مختلف سمانگلوتید (بین ۰.۰۵ تا ۰.۴ میلی‌گرم) را از طریق تزریق یک بار در روز دریافت کردند. گروه ششم دارونما و گروه هفتم ۳ میلی‌گرم لیراگلوتید، (داروی دیابت) دریافت کرد. تمام شرکت کنندگان رژیم غذایی ماهانه و مشاوره‌ی درمانی دریافت کردند.
پس از یک سال، تمام شرکت کنندگانی که سمانگلوتید دریافت کرده بودند وزن بیشتری نسبت به آن‌هایی که دارونما دریافت کرده بودند از دست دادند. هر چه دوز دریافتی بالاتر بود، کاهش وزن نیز بیشتر بود. شرکت کنندگانی که روزانه ۰.۰۵ میلی‌گرم سمانگلوتید دریافت کرده بودند، به طور متوسط ۶.۰ درصد از وزن بدنشان را از دست دادند. گروه ۰.۱ میلی‌گرم به طور میانگین ۸.۶ درصد از وزن خود را از دست دادند؛ گروه ۰.۳ میلی‌گرم به طور میانگین ۱۱.۲ درصد کاهش وزن داشتند. و کسانی که دوز روزانه ۰.۴ میلی‌گرم دریافت کرده بودند، به طور متوسط ۸/۱۳ درصد وزن کم کردند. کسانی که لیراگلوتید دریافت کرده بودند، به طور متوسط ۷/۸ درصد از وزن بدن خود را از دست دادند، در حالی که افراد گروه دارونما به طور متوسط تنها ۲/۳ درصد وزن از دست دادند.
شصت و پنج درصد از شرکت کنندگانی که ۰.۴ میلی گرم سمانگلوتید دریافت کرده بودند، حداقل ۱۰ درصد وزن بدن خود را از دست دادند، در مقایسه ۱۰ درصد از گروه دارونما و ۳۴ درصد از گروه لیراگلوتید نیز همین شرایط را داشتند.
شایع‌ترین عوارض جانبی در افرادی که سمانگلوتید مصرف می‌کردند تهوع خفیف یا متوسط بود، همان طور که قبلا با آگونیست‌های گیرنده GLP-1 دیده می‌شد.
O’Neil خاطر نشان کرد که مطالعات درباره‌ی سمانگلوتید برای چاقی ادامه دارد.
