از مدت ها پیش شناخته شده است که ضخامت اپیدرم در اطراف بدن متفاوت می‌باشد. به عنوان مثال پوست در کف دست و پا ضخیم‌تر و در گوش‌ها نازک‌تر است. اما مکانیسم برقراری ضخامت نسبی پوست خارجی، یا اپیدرم، ناشناخته باقی‌مانده است.
در حال حاضر گروهی تحقیقاتی به سرپرستی پروفسور تومامی نموتو روش جدیدی برای مشاهده‌ی سه بعدی ساختار عمقی پوست زنده در موش با به کارگیری تکنولوژی میکروسکوپی ابداع کرده است.
تنها سلول های بازال، که عمقی ترین بخش پوست را تشکیل می دهند، توانایی تقسیم شدن را دارند. سلول‌های تولید شده به تدریج به سمت سطح پوست، جایی که آن ها در نهایت کراتینه می شوند، حرکت می‌کنند؛ بنابراین پوست فرآیند چرخه‌ای دارد.
محققان یک میکروسکوپ دو فتونه را برای مشاهده سلول‌های موش در روش vivo imaging به کار می‌برند؛ که حتی از سلول ها عمقی بدن نیز با کیفیت بالا تصویر برداری می‌شود بدون اینکه به موش آسیبی وارد شود.
در این تحقیقات برای اولین بار نشان داده شد که سلول های بازال در پوست های ضخیم در فرکانس‌های بالا به طور مایل تقسیم می‌شوند در حالی که در پوست های نازک (مثل گوش و پشت) تقسیم‌بندی در غشای پایه به طور عمده موازی است.
تیم تحقیقاتی با بررسی سه بعدی مسیر تقسیم سلولی، ارتباطات بین ضخامت اپیدرم و فرکانس تقسیم مایل با توجه به غشای پایه را کشف کردند.
پروفسور نموتو در ارتباط با پژوهش‌های تیمش اظهار داشت:
تحقیقات ما نشان می‌دهد که مسیر تقسیم سلولی عامل کلیدی در درک چگونگی حفظ هومئوستاز پوست بیرونی یا حفظ تعادل با ثبات است. امید است روش تحقیقاتی ما در درک آینده بیماری‌های پوستی، واکنش‌های آلرژیک، مکانیسم‌های دفاعی و در توسعه دارو‌های پزشکی مورد استفاده قرار گیرد.
