صد البته که آشپزخانه خودکار خواهد شد. یک زن خانه‌دار در سال ۲۰۰۰ بعد از میلاد، ممکن است منوی خود برای طول هفته را درست کند، غذای مورد نیاز را در فضای ذخیره‌سازی مناسب قرار دهد و برنامه خود را در یک کامپیوتر کوچک پیش ببرد. کارشناسان موسسه تحقیقات استنفورد، دست‌های مکانیکی تجسم کردند که غذای از پیش تعیین شده را پخته و سرو کند. به طور مشابه ربات‌هایی برنامه ریزی شوند که ظرف‌ها را شست‌وشو داده، سطل زباله را تخلیه کند (بر روی یک نقاله متحرک در زیر خیابان)، بالش‌ها را تمیز کند، شیشه‌ها را بشوید و چمن‌ها را کوتاه کند.
در مورد خرید، خانم خانه‌دار باید بتواند بر روی تلفن ویدویی‌اش به سوپرمارکت محل وصل شود، گریپ‌فروت را بررسی کرده، قیمت کند و همه این‌ها بدون هیچ تحرکی در اتاق نشیمن انجام می‌شود. اما آینده‌نگران، خوشبختانه شک و تردید دارند، آن‌ها مطمئن‌اند خرید از راه دور با اینکه کاملا امکان پذیر است، ناموفق خواهد بود؛ زیرا زنان دوست دارند از خانه خارج شوند، کالا را حمل کنند و ذهنیتشان را تغییر دهند. قرار نیست هر چیزی که ممکن است اتفاق بیفتد- مگر اینکه مردم بخواهند. چیزی که مطمئنا همه خواهند خواست “بازیابی اطلاعات” الکترونیکی است: مضمون کتابخانه‌ها و دیگر فرم‌های اطلاعات یا تحصیلات در کامپیوتری ذخیره می‌شود و در خانه با شماره گیری کد بلافاصله قابل دستیابی خواهد بود.
در صنعت اتوماتیک، نه تنها کارگران دستی بلکه منشی‌ها و بیشتر مدیران سطح متوسط با کامپیوتر جایگزین خواهند شد. باقی مدیران مسئولیت تصمیمات اساسی و سیاست‌های بلند مدت را خواهند داشت. بنابراین، با استانداردهای کنونی جامعه بی‌مصرف خواهد بود. طبق یک برآورد، تنها ۱۰% مردم کار خواهند کرد و در واقع به باقی پول داده می‌شود تا بی‌مصرف باشند. این موضوع به حدی که به نظر می‌رسد رادیکال نیست. حتی امروز تنها ۴۰% مردم کار می‌کنند، البته بدون احتساب کارهای انجام شده توسط زنان خانه‌دار و محصلان. در حال حاضر، Tempo john Fisher می‌گوید:
ما کار را سهمیه‌بندی کردیم. از سال ۱۹۸۴، انسان یک سوم زندگی‌اش یا ۲۵سال را برای تحصیلات، یک سوم بعدی را برای کار و باقی‌اش را بهره‌مندی از نتیجه کارش صرف می‌کند. پس کار به اندازه کافی نخواهد بود. تابش نور ماه به اندازه دو همسری غیر اجتماعی تلقی خواهد شد.
تا سال ۲۰۰۰ ماشین آلات به اندازه‌ای تولید خواهد شد که هر فرد در آمریکا به طور مستقل ثروتمند خواهد بود. با استفاده از مزایای دولتی، حتی خانواده‌های غیر مولد هم، با یک برآورد درآمد سالانه ۳۰۰۰۰$- ۴۰۰۰۰$ خواهند داشت. چگونگی استفاده از ساعات بیکاری یک مشکل عمده خواهد شد، و Herman Kahn یک جامعه لذت‌بخش مملو از «انحطاط سالم» را پیش بینی می‌کند.
