HIV/AIDS

حقایق کلیدی

• HIV همچنان یکی از مهمترین مسائل بهداشت عمومی در دنیا است که تاکنون جان بیش از ۳۵ میلیون نفر را گرفته است. در سال ۲۰۱۷، در جهان، ۹۴۰،۰۰۰ نفر جان خود را به علت HIV از دست دادند.
• در دنیا تا پایان سال ۲۰۱۷ حدود ۳۶.۹ میلیون نفر مبتلا به HIV بودند که ۱.۸ میلیون نفر از آن‌ها در سال ۲۰۱۷ به تازگی آلوده شده‌اند.
• در سال ۲۰۱۷، ۵۹% از بزرگسالان و ۵۲٪ از کودکان مبتلا HIV درمان ضد رتروویروسی( ART) را به صورت مادام العمر دریافت کردند.
• پوشش جهانی ART برای زنان باردار و شیرده که آلوده به ویروس HIV هستند، ۸۰٪ است.
• WHO مستقر در منطقه آفریقا با آمار ۲۵.۷ میلیون نفر مبتلا به HIV در سال ۲۰۱۷ بیشترین محل آسیب دیده است. همچنین منطقه آفریقا بیش از دو سوم کل جمعیت عفونت‌های جدید HIV را تشکیل می‌دهد.
• عفونت HIV اغلب از طریق تست‌های تشخیصی سریع( RDTs) تشخیص داده می‌شود که این تست‌ها حضور یا عدم وجود آنتی بادی‌های HIV را می‌سنجند. اغلب این تست‌ها نتایج آزمایش را همان روز نشان می‌دهند که برای تشخیص روزانه و درمان و مراقبت‌های اولیه و سریع ضروری است.

جمعیت‌های کلیدی گروه‌هایی هستند که بدون توجه به نوع اپیدمی و یا شرایط محلی در معرض خطر ابتلا به HIV قرار دارند. این گروه‌ها عبارتند از: مردانی که رابطه جنسی با مردان دیگر دارند، معتادان تزریقی، افراد در زندان‌ها و دیگر مکان‌های بسته( که ارتباط نزدیک با یکدیگر دارند)، کارگران جنسی و مشتریان آن‌ها و افراد تراجنسیتی.

جمعیت‌های کلیدی اغلب به دلیل رفتارهای خود یک سری مشکلات قانونی و اجتماعی را تجربه می‌کنند که باعث می‌شود آسیب پذیر بودن آن‌ها نسبت به HIV افزایش و دسترسی به برنامه‌های غربالگری و درمان کاهش یابد.

طبق تخمین‌های زده شده در سال ۲۰۱۷، حدود ۴۷٪ از عفونت‌های جدید در بین جمعیت کلیدی و شرکای جنسی آن‌ها رخ داده است.

هیچ درمانی برای عفونت HIV وجود ندارد. با این حال، داروهای ضدویروسی موثر( ARV) می‌توانند ویروس را کنترل کرده و مانع از انتقال آن به دیگران شوند بنابرین افراد مبتلا به HIV و کسانی که در معرض خطر هستند، می‌توانند از زندگی سالم، طولانی و سازنده لذت ببرند.

تخمین‌های زده شده نشان می‌دهد که در حال حاضر تنها ۷۵٪ از افراد مبتلا به HIV از شرایط خود آگاه هستند. در سال ۲۰۱۷، در سراسر جهان ۲۱.۷ میلیون نفر از مبتلایان به HIV درمان ضد رتروویروسی( ART) دریافت کرده‌اند.

بین سال‌های ۲۰۰۰ و ۲۰۱۷، عفونت‌های جدید HIV به میزان ۳۶% و مرگ و میر ناشی از ویروس ۳۸% کاهش یافته است که ۱۱.۴ میلیون نفر به علت ART در همان دوره نجات یافتند. این دستاورد حاصل تلاش‎‌های گسترده برنامه‌های جهانی HIV است که توسط جامعه مدنی و طیف وسیعی از شرکای توسعه حمایت شد.

ویروس نقص ایمنی بدن( HIV) سیستم ایمنی بدن را هدف قرار می‌دهد و سیستم دفاع فرد را علیه عفونت‌ها و برخی از انواع سرطان‌ها ضعیف می‌کند. همانطور که ویروس عملکرد سلول‌های ایمنی را مختل می‌کند، و افراد آلوده به تدریج دچار نقص ایمنی می‌شوند. عملکرد ایمنی معمولا با شمارش سلول‌های CD4 اندازه گیری می‌شود.

نقص ایمنی منجر می‌شود که فرد مستعد ابتلا به طیف وسیعی از عفونت‌ها، سرطان‌ها و سایر بیماری‌هایی شود که افراد با سیستم ایمنی سالم می‌توانند با آن‌ها مبارزه کنند.

پیشرفته ترین مرحله عفونت HIV سندرم نقص ایمنی اکتسابی( AIDS) است که بسته به افراد مختلف ممکن است بروز بیماری ۲ تا ۱۵ سال  طول بکشد. ایدز با توسعه برخی سرطان‌ها، عفونت‌ها یا سایر علائم بالینی شدید تعریف شده است.

علائم و نشانه‌ها

نشانه‌های HIV بسته به مرحله عفونت متفاوت است. اگرچه افراد مبتلا به HIV در چند ماه اول بیشترین دز عفونی را دارند، اما بسیاری از آن‌ها قبل از رسیدن به مراحل بعدی از وضعیت خود مطلع نیستند. در چند هفته اول بعد از عفونت اولیه افراد ممکن است هیچ علائمی نداشته باشند یا بیماری مشابه آنفولانزا با علائم تب، سردرد، بثورات یا گلودرد را تجربه کنند.

هر چه عفونت قدم به قدم سیستم ایمنی بدن را تضعیف می‌کند، فرد می‌تواند علائم و نشانه‌های دیگر مانند تورم گره‌های لنفاوی، کاهش وزن، تب، اسهال و سرفه را نشان دهد. همچنین بدون درمان ممکن است فرد درگیر بیماری‌های شدید دیگر مانند سل، مننژیت کریپتوکوک، عفونت‌های باکتریایی شدید و سرطان‌هایی نظیر لنفوم و سارکوم کاپوزی شود.

نحوه انتقال

HIV می‌تواند از طریق تعویض انواع مایعات بدن از افراد آلوده مانند خون، شیر مادر، اسپرم و ترشحات واژن انتقال یابد. افراد نمی‌توانند از طریق تماس‌های عادی روزمره مانند بوسیدن، در آغوش گرفتن، دست دادن و یا استفاده از اشیاء شخصی، غذا یا آب آلوده شوند.

عوامل خطر

رفتارها و شرایطی که افراد را در معرض خطر ابتلا به HIV قرار می‌دهد عبارتند از:

• رابطه جنسی آنال و واژینال بدون حفاظت؛
• داشتن سایر بیماری‌های منتقله جنسی مانند سیفلیس، هرپس تناسلی یا تبخال، کلامیدیا، سوزاک، و واژینوز باکتریایی؛
• استفاده مشترک از سوزن، سرنگ و سایر تجهیزات تزریقی آلوده و محلول‌های مواد مخدرهنگام تزریق مواد مخدر؛
• تزریق آلوده، انتقال خون و پیوند بافت آلوده، روش‌های پزشکی که شامل برش و جراحی غیر استریل؛
• برخورد اتفاقی سوزن آلوده یا نیدل استیک، از جمله در میان کارکنان بهداشتی؛

تشخیص

آزمايشات سرولوژيکی مانند RDTs يا ايمنی سنجی آنزيم( EIAs) تشخيص حضور يا عدم حضور آنتی بادی‌های آنتي ژن HIV-1/2 و/ يا HIV p24 را تشخيص می‌دهد. هیچ تست HIV نمی‌تواند به تنهایی HIV مثبت را تشخیص دهد. نکته مهم این است که این تست‌ها به صورت ترکیبی و در یک شیوه خاص، که معتبر است، مورد استفاده قرار گیرند و بر اساس شیوع HIV در جمعیت مورد آزمایش انجام شوند. عفونت HIV می‌تواند با دقت بالا با استفاده از آزمون‌های پیش داوری WHO در یک روش اعتبار سنجی شناسایی شود.

نکته مهم قابل ذکر این است که آزمایش‌های سرولوژیکی آنتی بادی‌هایی تولید شده توسط یک فرد را، که به عنوان بخشی از سیستم ایمنی بدن برای مبارزه با پاتوژن‌های خارجی تولید شده، تشخیص می‌دهند؛ نه تشخیص مستقیم ویروس HIV.

اکثر افراد پس از گذشت ۲۸ روز ازعفونت در برابر ویروس آنتی بادی ایجاد می‌کنند و بنابراین ممکن است آنتی بادی‌ها به زودی در طول دوره گفته شده قابل شناسایی نباشد. این دوره اولیه عفونت نشان دهنده زمان بیشترین عفونت است؛ با این وجود انتقال HIV می‌تواند در تمام مراحل عفونت رخ دهد.

بهترین روش این است که همه افرادی که HIV مثبت تشخیص داده شده‌اند به منظور رد کردن هرگونه خطا در انجام آزمایش یا گزارش آن قبل از آغاز فرآیند مراقبت و/ یا درمان، مجددا آزمایش شوند. به طور مشخص، هنگامی که یک فرد مبتلا به HIV تشخیص داده شده و درمان را شروع کرده، نباید دوباره آزمایش شود.

آزمایش و تشخیص نوزادان در معرض HIV به یک چالش تبدیل شده است. برای نوزادان و کودکان کوچک‌تر از ۱۸ ماه، آزمایش سرولوژی برای شناسایی عفونت HIV کافي نيست- آزمایش ویرولوژیکی( در ۶ هفتگی و یا از بدو تولد) برای تشخیص حضور ویروس در نوزادان متولد شده از مادران مبتلا به HIV انجام می‌گیرد. با این حال، در حال حاضر فن آوری‌های جدید همگام با مراقبت، در حال توسعه آزمایشات تشخیصی هستند و این امکان را فراهم ساخته‌اند که برای سرعت بخشیدن به ارتباط مناسب و شروع درمان، نتایج تست‌ را در همان روز مشخص کنند.

خدمات تست HIV

تست HIV باید داوطلبانه باشد و حق انتخاب انجام تست باید در نظر گرفته شود. تست اجباری و تحمیل آن توسط ارائه دهندگان خدمات بهداشتی، مقامات، یا شریک زندگی و یا یکی از اعضای خانواده قابل قبول نیست، زیرا این امر موجب تضعیف عملکردهای بهداشت عمومی و نقض حقوق بشر می‌شود.

فن آوری‌های جدیدی که در بسیاری از کشورها به عنوان گزینه اضافی معرفی شده، به افراد کمک می‌کند خودشان آزمایش‌های لازم را انجام دهند که این کار موجب تشویق افراد به تشخیص HIV شده است. این که افراد بتوانند خودشان آزمایش‌های لازم برای HIV را انجام دهند، فرایندی است که به موجب آن فردی که می‌خواهد از وضعیت ابتلای خود به HIV اطلاع یابد یک نمونه جمع آوری کرده، آزمایش را انجام داده و نتیجه آزمایش را به صورت خصوصی یا با شخصی که به او اعتماد دارد، تفسیر و بررسی می‌کند. این رویه منجر به تشخیص قطعی HIV مثبت نمی‌شود؛ بلکه نیاز به انجام دوباره تست‌های بیشتر توسط یک کارمند بهداشت می‌باشد.

احتمال HIV مثبت بودن شرکای جنسی و شرکای تزریقی مواد مخدر فردی که مبتلا به عفونت HIV تشخیص داده شده است، بیشتر است. سازمان بهداشت جهانی خدمات اطلاع رسانی به شریکان جنسی و تزریقی فرد مبتلا به HIV به عنوان یک روش ساده و موثر برای رسیدن به این شرکا، که بسیاری از آن‌ها تشخیص داده نشده‌اند و از اینکه در معرض ویروس هستند ناآگاهند، ممکن است از حمایت و فرصتی برای آزمایش HIV برخوردار شوند.

تمام خدمات آزمایش HIV باید از اصول Cs5 توصیه شده توسط سازمان جهانی بهداشت پیروی کنند:

• موافقت نامه( Consent)؛
• محرمانه بودن( Confidentiality)؛
• مشا( Counselling)؛
• نتایج درست آزمون( Correct test results)؛
• ارتباط با مراقبت، درمان و سایر خدمات( Connection)؛

پیشگیری

افراد با محدود کردن مواجهه با عوامل خطر می‌توانند خطر عفونت HIV را کاهش دهند. رویکردهای کلیدی برای پیشگیری از ابتلا به HIV، که اغلب به صورت ترکیبی استفاده می‌شوند، در ادامه گفته می‌شود.

استفاده از کاندوم مرد و زن

استفاده درست و سازگار از کاندوم های مردانه و زنانه در طول رابطه جنسی واژینال یا آنال می‌تواند از گسترش عفونت‌های منتقله از راه جنسی، از جمله HIV محافظت کند. شواهد نشان می‌دهد که کاندوم‌های لاتکس مردانه اثرات محافظتی ۸۵٪ یا بیشتر در مقابل HIV و دیگر عفونت‌های منتقله از راه جنسی( STIs) دارند.

انجام آزمایش و مشاوره برای HIV و STI

برای همه افرادی که در معرض هر یک از عوامل خطر بودند، انجام آزمایش‌های تشخیصی HIV و سایر بیماری‌های STI شدیدا توصیه می‌شود. به این ترتیب افراد از وضعیت عفونت خود مطلع شده و بدون تاخیر به خدمات پیشگیری و درمانی ضروری دسترسی می‌یابن.  همچنین WHO توصیه می‌کند که انجام تست برای شرکا یا زوج‌ها ارائه شود. علاوه بر این، WHO کمک به اطلاع رسانی شریک فرد را نیز توصیه می‌کند تا افرادی که مبتلا به HIV هستند در آگاه کردن شرکای خود، چه از طریق خودشان چه با کمک ارائه دهندگان مراقبت‌های بهداشتی، حمایت شوند.

تست و مشاوره، در ارتباط با مراقبت از سل

Tuberculosis )TB) شایع ترین بیماری و علت مرگ در میان افراد مبتلا به HIV است. اگر تشخیص داده نشود و یا درمان نشود کشنده بوده و دلیل اصلی مرگ و میر در افراد مبتلا به HIV است به طوری که موجب مرگ ۱ نفر از هر ۳ نفر مبتلایان HIV می‌شود.

تشخیص زودرس TB و آغاز سریع درمان آن و مصرفART  می‌تواند از این مرگ و میر جلوگیری کند. غربالگری TB باید به طور منظم در خدمات مراقبت از HIV ارائه شود و آزمایش تشخیص HIV باید به طور معمول برای همه بیماران مبتلا یا مشکوک به TB در نظر گرفته شود. افراد مبتلا به HIV و TB فعال، باید فورا درمان موثر TB( از جمله TB مقاوم در برابر چند دارو) و ART را آغاز کنند. درمان‌های پیشگیری از TB باید برای همه افراد مبتلا به  HIV  که TB فعال ندارند، توصیه شود.

ختنه پزشکی داوطلبانه مردان( VMMC)

ختنه پزشکی مردان، خطر ابتلا به HIV را در مردان دگر جنس گرا حدود ۶۰٪ کاهش می‌دهد. این روش یک مداخله کلیدی پیشگیرانه است که در ۱۵ کشور آفریقایی شرقی و جنوبی( ESA) با شیوع بالای HIV و میزان پایین ختنه مردانه حمایت می‌شود. VMMC همچنین به عنوان روشی مناسب برای مردان و پسران نوجوانی است که اغلب به خدمات بهداشتی دسترسی ندارند، در نظر گرفته می‌شود. از سال ۲۰۰۷ با توصیه WHO به انجام VMMC به عنوان یک استراتژی پیشگیری اضافی، بیش از ۱۸ میلیون مرد و پسر نوجوان در ESA مجموعه‌ای از خدمات از جمله آزمایش HIV و آموزش در مورد رابطه جنسی امن و استفاده از کاندوم را دریافت کردند.

استفاده از داروهای ضد رتروویروسی( ART) برای پیشگیری

 مزایای پیشگیری با ART

یک کارآزمایی انجام شده در سال ۲۰۱۱ تایید کرده است که اگر فرد HIV مثبت رژیم درمانی ART را دنبال کند، احتمال انتقال ویروس به شریک جنسی او تا ۹۶% کاهش می‌یابد. توصیه WHO مبنی بر آغاز درمان با ART در همه افرادی که مبتلا به HIV هستند، به میزان قابل توجهی احتمال انتقال HIV را کاهش خواهد داد.

پیشگیری پیش از مواجهه( PrEP) برای شریک HIV منفی

PrEPهای دهانی HIV داروهای ARV روزانه هستند که افراد HIV منفی برای جلوگیری از ابتلا به ویروس مصرف می‌کنند. بیش از ۱۰ مطالعه تصادفی کنترل شده اثربخشی PrEP را در کاهش انتقال HIV در میان طیفی از جمعیت از جمله زوج‌های heterosexual serodiscordant( که در آن‌ها یک همسر آلوده است و دیگری بیمار نیست)، مردانی که رابطه جنسی با هم‌جنس خود دارند، زنان تراجنسیتی، زوج‌های دگرجنس گرا که رفتارهای جنسی پر خطر دارند و افرادی که به شیوه تزریقی مواد مخدر مصرف می‌کنند.

WHO مصرف PrEPها برای افرادی در معرض خطر عفونت HIV به عنوان بخشی از روش‌های پیشگیری توصیه می‌کند. سازمان بهداشت جهانی همچنین این رویکرد را به زنان HIV منفی باردار یا شیر‌ده نیز توصیه می‌کند.

پیشگیری پس از مواجهه با( HIV (PEP

پیشگیری پس از مواجهه(PEP ) به معنی استفاده از داروهای ARV ظرف مدت ۷۲ ساعت پس از مواجهه با ویروس به منظور جلوگیری از عفونت است. PEP شامل مشاوره، مراقبت‌های اوليه، تست HIV و تجویز دوره ۲۸ روزه داروهاي ARV همراه با پيگيري است. WHO استفاده از PEP را برای هر دو مواجهه حرفه‌ای و غیر حرفه‌ای و برای بزرگسالان و کودکان توصیه می‌کند.

کاهش آسیب‌ها برای افرادی که تزریق و مصرف مواد مخدر دارند

افرادی که مواد مخدر تزریق می‌کنند می‌توانند از طریق استفاده از وسایل تزریق استریل شامل سوزن، سرنگ برای هر بار تزریق و عدم استفاده از وسایل تزریق و ماده مخدر مشترک اقدامات احتیاطی لازم برای جلوگیری از آلوده شدن به HIV را رعایت کنند. همچنین درمان وابستگی و اعتیاد، و به ویژه درمان جایگزینی مواد مخدر برای افرادی که  به مواد مخدر اعتیاد دارند، به کاهش خطر انتقال HIV کمک کرده‌ و از تداوم درمان پشتیبانی می‌کند. بسته جامع مداخلات برای پیشگیری و درمان HIV شامل موارد زیر است:

• برنامه سوزن و سرنگ؛
• درمان جایگزینی مواد مخدر برای افراد معتاد به مواد و سایر درمان‌های اعتیاد به دارو مبتنی بر شواهد؛
• تست HIV و مشاوره؛
• درمان و مراقبت از بیماران HIV؛
• آموزش و اطلاع رسانی عوامل کاهش خطر و تهیه نالوکسون( Naloxone)؛
• دسترسی به کاندوم؛
• مدیریت بیماری‌های STI، سل و هپاتیت ویروسی؛

از بین بردن انتقال HIV از مادر به کودک( EMTCT)

انتقال HIV از مادر HIV مثبت به فرزندش در دوران بارداری، زایمان، یا تغذیه با شیر مادر، انتقال عم,دی یا انتقال مادر به کودک نام دارد( MTCT). در صورت عدم مداخله در هر یک از این مراحل، میزان انتقال HIV از مادر به کودک می‌تواند بین ۱۵-۴۵٪ باشد. اگر مادر و نوزاد هر دو هر چه زودتر مصرف داروهای ARV را در اوایل بارداری و در طول دوره تغذیه با شیر مادر آغاز کنند، تقریبا به طور کامل می‌توان از MTCT پیش گیری کرد.

WHO مصرف ARTها را تا پایان عمر فرد برای تمام افراد مبتلا به ویروس HIV، بدون در نظر گرفتن تعداد CD4 مرحله بالینی بیماری، توصیه می‌کند و این مورد شامل زنان باردار یا شیرده نیز می‌باشد. در سال ۲۰۱۷، ۸۰ درصد از ۱،۱ میلیون نفر از زنان باردار مبتلا به HIV در سراسر جهان درمان‌ ARV را برای جلوگیری از انتقال بیماری به فرزندانشان دریافت کردند. شمار کشورهایی که نرخ انتقال MTCT در آن‌ها بسیار پایین است، در حال افزایش بوده و در برخی از کشور‌ها از جمله ارمنستان، بلاروس، کوبا و تایلند به طور رسمی MTCT به عنوان یک مشکل بهداشت عمومی ریشه کن شده است. چندین کشور با بار بالای عفونت HIV نیز در مسیر ریشه کنی بیماری پیشرفت می‌کنند.

درمان

HIV را می‌توان با داروی ترکیبی ART که شامل ۳ مورد یا بیشتر از داروهای ARV است، سرکوب کرد. ART عفونت HIV را درمان نمی‌کند بلکه همانندسازی ویروس را در بدن فرد سرکوب می‌کند و موجب تقویت سیستم ایمنی فرد می‌شود تا قادر به مبارزه با عفونت‌ها باشد.

در سال ۲۰۱۶، WHO نسخه دوم دستورالعمل‌های تلفیقی استفاده از داروهای ضد رتروویروسی برای درمان و پیشگیری از عفونت HIV را منتشر کرد. این دستورالعمل ها توصیه می کنند ART برای تمام افراد مبتلا به HIV، از جمله کودکان، نوجوانان و بزرگسالان، زنان باردار و شیرده، بدون توجه به وضعیت بالینی یا تعداد سلول‌های CD4، تجویز شود. تا اواسط سال ۲۰۱۸، بیش از ۱۶۳ کشور این توصیه را پذیرفته‌اند که ۹۸% از همه افراد PLHIV را در سطح جهانی پوشش می‌دهد.

دستورالعمل‌های ۲۰۱۶ عبارتند از گزینه‌های جدید ARV جایگزین با تحمل بهتر، اثربخشی بالاتر و میزان کمتر قطع درمان در مقایسه با دارو‌های مورد استفاده در حال حاضر: dolutegravir و efavirenz با دوز پایین برای درمان مرحله‌ی اول و raltegravir و darunavir / ritonavir برای دومین مرحله‌ی درمان.

در حال حاضر در ۲۴ کشور با درآمد پایین و متوسط انتقال به dolutegravir آغاز شده است و انتظار می‌رود دوام درمان و کیفیت مراقبت از افراد مبتلا به HIV را بهبود بخشد. با وجود این پیشرفت‌ها، گزینه‌های محدودی برای نوزادان و کودکان وجود دارد. به همین دلیل، سازمان بهداشت جهانی و همکاران در تلاش‌اند تا پیشرفت‌های سریع‌تر و موثرتری در جهت تعدیل فرمولاسیون‌های ضد رتروویروسی مناسب اطفال ایجاد کنند.

علاوه بر این، ۱ نفر از هر ۳ نفر مبتلا بیماری ایدز پیشرفته، با تعداد CD4 کم و در معرض خطر بیماری جدی و مرگ هستند. به منظور کاهش این خطر، سازمان بهداشت جهانی توصیه می‌کند که این بیماران علاوه بر ART “بسته مراقبت” که شامل آزمایشات و پیشگیری از عفونت‌های جدی رایج مانند سل و مننژیت کریپتوکوک که می‌تواند منجر به مرگ شود را دریافت کنند.

بر اساس توصیه‌های WHO برای درمان همه افراد مبتلا به HIV ، تعداد افرادی که واجد شرایط ART  هستند، از ۲۸ میلیون نفر به ۳۶.۹ میلیون نفر مبتلا به HIV افزایش یافته است.

در سال ۲۰۱۷، ۲۱.۷ میلیون نفر مبتلا به HIV در سراسر دنیا به ART دست یافتند. در سال ۲۰۱۷ پوشش ۵۹ درصدی برای بزرگسالان و کودکان مبتلا به HIV در سطح جهانی به دست آمد. با این حال، تلاش‌های بیشتر برای افزایش میزان درمان، به ویژه برای کودکان و نوجوانان ضروری است. تنها ۵۲٪ از آن‌ها در اواخر این سال ARV دریافت می‌کنند و سازمان WHO از این کشورها حمایت می‌کند تا تلاش‌ها  برای تشخیص به موقع و درمان این جمعیت‌های آسیب پذیر را سرعت ببخشد.

گسترش دسترسی به درمان در مرکز مجموعه‌ای از اهداف تا سال ۲۰۲۰ است که هدف آن ایجاد جهانی در مسیر نابودی ایدز، تا سال ۲۰۳۰ است.

پاسخ  WHO

شصت و نهمین مجمع بهداشت جهانی، یک استراتژی جدید بهداشت جهانی در مورد HIV برای ۲۰۱۶-۲۰۲۱ را تصویب کرد. این استراتژی شامل ۵ راهبرد استراتژیک است که اقدامات اولویتی کشورها و سازمان بهداشت جهانی را در طی شش سال آینده هدایت می‌کند.

جهت‌های استراتژیک عبارتند از:

• اطلاعات برای اقدام متمرکز( اپیدمی و پاسخ خود را بدانید)؛
• مداخلات برای تأثیر( پوشش طیفی از خدمات مورد نیاز)؛
• تحویل برای عدالت( پوشش جمعیت نیاز به خدمت)؛
• تامین مالی برای پایداری( پوشش هزینه‌های خدمات)؛
• نوآوری برای تسهیل( نگاه به آینده)؛

WHO  همکار مشترک برنامه سازمان ملل متحد در زمینه ایدز( UNAIDS) است. در سازمان UNAIDS ،WHO فعالیت‌های مربوط به درمان و مراقبت از HIV، عفونت هم زمان HIV و سل را به عهده می‌گیرد و با یونیسف همکاری می‌کند تا از بروز انتقال ویروس HIV از مادر به فرزند جلوگیری کند.