این عقیده که باکتری پشت پرده‌ی بیماری لثه می‌تواند در دراز مدت موجب آلزایمر شود، احتمالاٌ مقدمه‌ای برای یکی از پرسر و صداترین موضوعات علمی سال خواهد بود. اگر صحت این ادعای برجسته در تحقیقات آینده اثبات گردد، نه تنها راهی به سوی درمان‌های جدید باز خواهد شد؛ بلکه احتمالاً نگرش کلی ما در مورد این بیماری نیز تغییر خواهد کرد.
طی دهه‌ی گذشته، کشف های گسترده‌ای که در ارتباط با نقش میکروب‌های موجود در روده و پوست در شکل‌گیری سلامت‌مان صورت گرفته است، ما را شگفت‌زده کرده‌اند. تعادل دقیق میان گونه‌هایی که میکروبیوم ما را تشکیل می‌دهند، بر همه‌چیز از آلرژی گرفته تا دیابت اثرگذار است.
از برخی لحاظ، دهان ما میکروبیوم اصلی محسوب می‌شود. بسیار پیشتر از آن که میکروبیوم انسان بستری عمده برای تحقیقات محسوب می‌شود، این دانش وجود داشته که دهان ما محتوی گونه‌های باکتریایی متعددی است که تحت برخی شرایط، می‌توانند منجر به پوسیدگی دندان و بیماری لثه شوند. قطعاً این جمله به بسیاری از ما در دوران مدرسه آموزش داده شده است.
این که چنین باکتری‌هایی می‌توانند در بیماری آلزایمر نقش داشته باشند، انحرافی درماتیک از نظریه‌ی قبلی محسوب می‌شود؛ نظریه‌ای که بیان می‌دارد آلزایمر حاصل اختلال در تنظیم دو پروتئین خاص است. تنها مطالعات بیشتر می‌توانند مشخص کنند کدام باکتری دخیل در بیماری لثه –پورفیریموناس ژینژیوالیس- موجب آلزایمر می‌شود. اما در هر حال، اهمیت این اکتشاف در درازمدت هر چه که باشد، تحقیقات بیشتر در سال‌های آینده نقش میکروبیوم را در طیفی از بیماری‌ها که فکر نمی‌کردیم عفونی باشند، آشکار خواهند کرد.
در حال حاضر، تنها می‌توانیم امیدوار باشیم پیشرفت‌های اخیر ما را به درمان‌های مؤثر بیماری نزدیک‌تر کرده باشند.
