به نظر می‌رسد که رویای جوان‌سازی بدن از طریق تکنیک‌های خون‌آشام هیچ‌گاه عملی نخواهد شد.
محققان به تازگی اعلام کرده‌اند که روش درمانی موسوم به “تکنیک خون‌آشام” (Vampire Techniques) – که عبارت است از گرفتن خون از اهداکنندۀ جوان و تزریق آن به بدن دریافت‌کنندۀ سالمند جهت جوان‌سازی فرد دریافت‌کننده – عملی نیست.
با این حال مطالعات به این نتیجه رسیده‌اند که “خون پیر” (Old Blood) یکی از فاکتور‌های مؤثر در پیش‌برد فرآیند پیری و هم‌چنین کاهش سطح سلامت عمومی می‌باشد. این می‌تواند بدین معنی باشد که امکان کاهش چنین عوارضی در افراد سالمند (با تعویض خون پیر به خون جوان) می‌تواند وجود داشته باشد.
مطالعه‌ای که توسط همین گروه از محققان در سال ۲۰۰۵ صورت گرفت، نشان داد که با تزریق خون موش جوان به موش پیر بهبود محسوسی در کیفیت زندگی موش پیر دریافت‌کننده مشاهده می‌شود. این مطلب به سرعت باعث گسترش ایدۀ خون‌آشام و استفاده از آن جهت جوان‌سازی انسان شد. ولی این مطالعه در آن زمان نتوانست با کنترل دقیق جریان خون به مکانیسم بروز چنین پدیده‌ای پی ببرد.
در مطالعۀ جدیدی که در این زمینه انجام شده است با کنترل دقیق پاسخ موش‌های پیر به خون جوان و برعکس، سعی شد که از تکرار تجربۀ شکست مطالعۀ قبلی ممانعت به عمل آید. این مطالعه نشان داد که:
- خون جوان در موش‌های پیر چه از نظر نشانگرهای پیری و چه از نظر سطح سلامت عمومی تغییری ایجاد نکرد.
- برعکس، موش‌های جوانی که خون پیر دریافت نمودند، کاهش چشم‌گیری را در سطح عملکرد بافت‌ها و اندام‌های خود تجربه کردند. این پاسخ طی ۲۴ ساعت پس از فرآیند تزریق در بافت‌های ماهیچه، کبد و مغز مشاهده شد.
دکتر ایرینا کانبوی (Irina Conboy)، محقق ارشد مطالعه، از دانشگاه کالیفرنیا (University of California) در بخشی از اظهارات خود متذکر شد:
یافته‌های ما نشان می‌دهد که خون جوان به خودی‌خود نمی‌تواند کارکردی همانند یک دارو داشته باشد. درست‌تر این است که بگوییم خون پیر حاوی مجموعه‌ای از مولکول‌های مهارکننده است که با شناسایی این ترکیبات می‌توان سرعت فرآیند پیری را کاهش داد.
در مطالعۀ اولیه (۲۰۰۵) بین موش‌های پیر و جوان علاوه بر مبادلۀ خون، مبادلۀ اندام‌های داخلی نیز انجام شده بود؛ به این صورت که ریه، کبد، قلب و کلیه‌های موش‌های جوان به موش‌های پیر پیوند داده شدند. محققان در مطالعۀ جدید – که نتایج آن در ژورنال Nature Communications منتشر شده است – این فاکتور را (پیوند عضو) از مطالعه حذف نمودند.
طی سلسله‌ای از آزمایشات، خون موش‌های پیر و جوان آن‌قدر با یکدیگر مبادله شد تا در نهایت هر موش حامل نیمی از خون خود و نیمی از خون موش دیگر بود. سپس تعدادی از نشانگرهای پیری – از جمله رشد کبدی، فرآیند‌های ایجاد جوش‌گاه (Scarring) و چاقی، تأثیر نمو سلول‌های مغزی بر حافظه و یادگیری و در نهایت نیروی ماهیچه‌ای و بازسازی آن – بر روی این موش‌ها تست شدند.
بارزترین نتایج مطالعه از از تست‌های مغزی حاصل شد. موش‌های پیر پس از دریافت خون جوان، هیچ‌گونه بهبودی را در زمینۀ بازسازی عصبی (Neural Regeneration) از طریق سلول‌های بنیادی مغز، تجربه نکردند. این در شرایطی است که موش‌های جوان پس از دریافت خون پیر با کاهشی ۲ برابری در جایگزینی سلول‌های مغزی مواجه شدند.
دکتر کانبوی ادامه می‌دهد:
تحت هیچ شرایطی تزریق خون جوان به موش پیر عصب‌زایی (Neurogenesis) بافت مغزی را تقویت نکرد. به نظر می‌رسد که خون پیر حاوی مهارکننده‌های رشد و سلامت سلول‌های مغزی است که باید شناسایی و حذف شوند.
