به گفته‌ی محققان دانشکده‌ی پزشکی کالیفرنیا، تشخیص اوتیسم یا اختلال ASD توسط پزشکان ماهر قبل از ۱۴ ماهگی کودکان امکان پذیر است. به طوری که غربالگری درست و به موقع می‌تواند در درمان آن موثر واقع شود. این اطلاعات در ۲۹ آوریل ۲۰۱۹ در JAMA Pediatrics چاپ شده است.
شواهد نشان می‌دهد که منشا اوتیسم قبل از تولد و در سه ماهه‌ی اول یا دوم بارداری می‌باشد. این کودکان نسبت به اسم خود واکنش نشان نمی‌دهند و در برقراری ارتباط با دیگران دچار مشکل می‌شوند. سرپرست این تحقیقات، دکتر کارِن پیرس، نورولوژیست مرکز اوتیسم سن دیگو در این باره می‌گوید:
تشخیص زودهنگام اوتیسم، به معنی مداخلات زودهنگام و روش‌های درمانی برای درمان و کنترل ASD است. هر چقدر زودتر به علائم ASD در کودکان پی ببریم، می‌توانیم به آنها کمک کنیم.
مطالعات متعددی نشان می‌دهد که توجه والدین به رفتارهای کودکان قبل از تولد یک سالگی می‌تواند در تشخیص اوتیسم موثر باشد. با این وجود، میانگین سن تشخیص این بیماری درایالات متحده بین ۳ تا ۴ سالگی است. به گفته ی پیرس، وقفه‌ی زمانی طولانی بین اولین نشانه‌های اوتیسم و تشخیص آن، باعث از دست دادن فرصت طلایی رشد و تکامل مغز می‌شود.
اندازه‌ی سیناپس‌ها و ارتباطات بین نورون‌ها در قشر پری‌فرونتال و تمپورال که مراکز اصلی تنظیم روابط اجتماعی هستند، در سال اول نسبت به سال دوم زندگی، دوبرابر می‌شود. پس بهتر است که مداخلات درمانی برای کودکان اوتیسمی در این بازه‌ی زمانی مهم انجام گیرد.
برای تایید این موضوع، دکتر پیرس و همکارانش ۱۲۶۹ کودک را از جمعیت کلی (۴۴۱ کودک مبتلا به اوتیسم و ۸۲۸ کودک سالم) انتخاب کردند که بین ۱۲ تا ۳۶ ماهگی در خصوص ASD و تحت نظر روانپزشکان غربالگری شده بودند. تشخیص ASD برپایه‌ی اختلالات گفتاری و تاخیر رشد انجام گرفت.
فقط ۲ درصد از این کودکان که با اوتیسم تشخیص داده شده بودند، با تست‌های پیشرفته، سالم تشخیص داده شدند. پایداری تشخیص اوتیسم در ۱۲ الی ۱۳ ماهگی در پایین‌ترین میزان قرار دارد. رفته رفته و با افزایش سن کودک، پایداری علائم اوتیسم و اختلالات گفتاری و عقب‌ماندگی ذهنی پایدارتر شده و درمان را مشکل‌تر می‌کند.
یافته‌های ما نشان می‌دهد که تشخیص اوتیسم از ۱۴ ماهگی پایدار می‌شود و نسبت به اختلالات گفتاری و عقب‌ماندگی ذهنی پایدارتر است.
دکتر پیرس
زمانی که کودکی نوپا به عنوان بیمار ASD شناخته می‌شود، از شانس بسیار کمی برای درمان در سنین ۳ یا ۴ سالگی دارد. لذا بهتر است تست های تشخیصی و مراحل درمانی هر چه زودتر انجام شوند تا کیفیت زندگی این کودکان و خانواده‌هایشان بهتر شود.
