افراد مبتلا به اسکیزوفرنی ۳۰ سال کمتر از سایرین عمر می کنند. بسیاری از این مرگ های نابهنگام در این بیماری به دلیل اختلالات فیزیکی، از جمله حملات قلبی و سکته مغزی که دیابت یک عامل خطر عمده برای آن ها است.
داروهای آنتی سایکوتیک برای مبتلایان اسکیزوفرنی به عنوان افزایش دهنده خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ شناخته شده اند با این حال از عوامل دیگری که مبتلایان به اسکیزوفرنی را مستعد به ابتلا به دیابت نوع ۲ می کند می توان به رژیم غذایی نامناسب و عدم ورزش اشاره کرد.
احتمال ابتلا به دیابت در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی بلند مدت ۳ برابر جمعیت عمومی است. ارتباط بین اسکیزوفرنی و دیابت اولین بار در قرن ۱۹ مورد توجه واقع شد که مدت ها قبل از آن بود که از داروهای آرام بخش و یا از رژیم غذایی نامناسب استفاده شود. این می تواند نشان دهد که ارتباط بین اسکیزوفرنیا و دیابت چیز دیگری است.
در مقایسه با افراد سالم، افراد مبتلا به اسکیزوفرنی سطوح بالاتری از گلوکز و انسولین را در خون دارند همچنین مقاومت به انسولین در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی افزایش می یابد. انسولین هورمونی است که باعث حرکت قند از خون به بافت می شود.
عوامل متعددی وجود دارد که می تواند احتمال ابتلا به هر دو شرایط را افزایش دهد. از نمونه های این عوامل می توان به خطر ژنتیکی مشترک اشاره کرد. به عنوان مثال، تولد نوزاد نارس و کم وزن به عنوان عامل خطر برای توسعه هر دو اسکیزوفرنی و دیابت در مراحل بعدی زندگی شناخته شده است. میزان بالای هورمون استرس (کورتیزول) نیز یک عامل خطر برای ابتلا به دیابت است که ممکن است استرس مرتبط با توسعه اسکیزوفرنی نیز باشد.
