به نظرتان اگر شما احیاناً به کلیه یا دست جدید احتیاج داشتید، فوق العاده نمی شد اگر آن ها را از سلول های بنیادی خودتان می ساختید؟! یا این که می توانستید تعدادی سلول تخریب شده را با تزریق سلول های جدید جایگزین کنید؟ یا حتی بهتر از آن، کاری کنید که مثلا یک قلب ضعیف خودش را بازسازی کند؟
این ها اهداف پزشکی ترمیمی(طب بازساختی) هستند؛ رشته ای مهم و حساس که به دنبال روش هایی جدید برای جا به جایی، بازسازی و جوان سازی قسمت های مختلف بدن انسان است تا برای درمان بیماری ها و جراحات استفاده شود.
پزشکی ترمیمی مدتی است که مطرح شده است. از زمان های دور تاکنون، پزشکان بر روی توانایی طبیعی بدن برای ترمیم خود به خودی آن مطالعه کرده و به دنبال راهی برای تسهیل آن بوده اند. در سده ۱۹ میلادی، جراحان شروع به پیوند موفقیت آمیز بافت هایی مانند تاندون ها و قرنیه به بیماران کردند. در دهه ۱۹۵۰ میلادی، آن ها پیوند کلیه ها را انجام دادند و یک دهه بعد، نخستین پیوند های ریه، کبد، قلب و مغز استخوان انجام شد.
در سال های اخیر، پیشرفت هایی در بیولوژی سلولی، ایمونولوژی، ژنتیک و رشته های دیگر، موجب شده پزشکی ترمیمی بتواند مراقبت های بهداشتی را به طور اساسی تغییر دهد. شاید امیدبخش ترین قسمت، آزمایش روی سلول های بنیادی باشد؛ کارخانه های زیستی که سلول های مختلف و اختصاصی را برای ایجاد اندام های ما می سازند. در اواخر دهه ۱۹۹۰ میلادی، دانشمندان توانستند سلول های بنیادی را از جنین انسان استخراج کرده و در آزمایشگاه برای پرورش انواع سلول ها استفاده کنند. کمتر از یک دهه بعد، آن ها کشف کردند که چگونه سلول های بنیادی بالغ را مجدداً برنامه ریزی کنند تا انواع مختلف سلول را از آن ها ایجاد کنند.
نخستین آزمایش ها بر روی درمان با سلول های بنیادی اخیراً آغاز شده اند و شاید سال ها طول بکشد تا بتوانند مجوز سازمان غذا و داروی آمریکا را دریافت کنند. اما پزشکان امیدوارند در نهایت بتوانند از سلول های بنیادی برای درمان دامنه وسیعی از بیماری ها از دیابت و بیماری های قلبی گرفته تا آسیب های نخاعی و ALS استفاده کنند.
برای مثال محققان در مرکز پزشکی Mount Sinai از پروتئین هایی به نام «فاکتور سلول های بنیادی» برای بازسازی و احیای سلول های قلبی که در حمله قلبی آسیب دیده بودند، استفاده کردند؛ و محققان دانشگاه هاروارد و بیمارستان کودکان بوستون موفق شده اند سلول های پوستی موش ها و انسان ها را به نورون های حساس به درد تبدیل کنند. این امر احتمال این که روزی پزشکان قادر باشند که سلول های بخشی از بدن را به سلول های بخشی دیگر تبدیل کنند افزایش می دهد و ما را یک قدم دیگر به سلامت درازمدت نزدیک می کند.
