بیماران مبتلا به سرطانی که درمان‌های ضد PD-1 دریافت می‌کنند و دچار ضایعات، اگزما، پسوریازیس یا سایر انواع بیماری‌های خود ایمنی بدن که پوست را تحت تاثیر قرار می‌دهد، می‌شوند، ممکن است این واکنش‌های جانبی را با تاخیر و یا حتی گاهی حتی پس از پایان درمان، تجربه کنند.
در مطالعه‌ای که دستورالعملی را برای پزشکان فراهم می‌کند و بر مشاوره با بیمار تاثیرگذار است، متخصصان پوست در دانشکده پزشکی Perelman در دانشگاه پنسیلوانیا، بیمارانی که به طور میانگین ۴ ماه بعد از شروع درمان دچار بیماری پوستی شده بودند، یافتند. اگرچه در یک مورد، آثاری تا بیش از ۳ سال بعد مشاهده نشد. آن‌ها یافته‌های خود را در JAMA Dermatology منتشر کردند.
مقاله مرتبط:
PD-1 یک پروتئین نقطه‌ی وارسی (checkpoint) در سلول‌های T است که برای توانایی سیستم ایمنی بدن به منظور مبارزه با بیماری بسیار مهم است. ایمنوتراپی‌های ضد PD-1 مانند پمبرولیزوماب (Keytruda) یا نیوولوماب (Opdivo)، باعث می‌شود تا این نقطه‌ی وارسی غیرفعال شود و سلول‌های T را در انجام کارشان به حال خود رها می‌کنند. این روش برای مراقبت در سرطان‌های متعدد، از جمله سرطان ریه و ملانوما استاندارد شده‌است. حدود ۴۰ درصد از بیمارانی که با این روش‌های درمانی، تحت درمان قرار می‌گیرند، دچار بیماری‌های خودایمنی که پوست را تحت تاثیر قرار می‌دهد و می‌تواند شامل اگزما، پسوریازیس و واکنش‌های مشابه لوپوس باشد، خواهند شد.
مقاله مرتبط:
- محققان روش جدیدی را برای تحریک پاسخ ایمنی علیه سلول‌های تومور کشف کردند
- دارویی که پسوریازیس را درمان می‌کند، می‌تواند التهاب عروقی آئورت را نیز کاهش دهد
Emily Y. Chu, MD, Ph.D، نویسنده‌ی ارشد مطالعه و استادیار پوست، گفت:
تأثیر این درمان‌ها بر روی پوست به خوبی مستند شده است، اما تمرکز نسبتا کمی بر زمان‌بندی این عوارض جانبی وجود دارد (نقطه‌ای بسیار مهم و تعیین‌کننده‌ای که می‌تواند پزشکان را آگاه کند که به چه چیزی توجه کنند و به آن‌ها کمک می‌کند تا در مورد مواردی که بیمار انتظار دارد، آن‌ها راهنمایی کند.)
دانشجوی پزشکی، Leo L. Wang, BA, MS سرپرست نویسندگان در این مطالعه است.
محققان اطلاعاتی را در مورد ۱۷ بیمار که در سال‌های ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۸ در Penn دیده شدند، جمع آوری کرده‌اند که همه‌ی آن‌ها بیوپسی واکنش‌های پوستی خود را داشته‌اند. دوازده نفر ملانوم داشتند، در حالی که سه نفر کارسینومای سلول سنگفرشی و دو نفر کارسینومای سلول کلیوی داشتند. همه بیماران مبتلا به بیماری متاستاتیک بودند.
این مطالعه ۱۲ مورد از ۱۷ بیماری را که پس از ۳ ماه یا بیشتر بعد از شروع درمان با پمبرولیزوماب یا نیوولوماب بیماری پوستی را تجربه کردند، نشان داد. سریع‌ترین واکنشِ انجام‌شده، دو هفته طول کشید در حالی که طولانی‌ترینِ آن ۳۸ ماه بود. در ۵ بیمار، واکنش‌های منسوب به درمان ضد PD-1، بعد از این‌که بیماران دارویی را دریافت نکردند، ایجاد شدند.
Chu گفت:
در حالی که ما نمی‌توانیم قطعا بگوییم که واکنش‌های پوستی پس از درمان که متوقف شده، به درمان‌ها مرتبط است؛ واکنش‌هایی که مشاهده کردیم، نمونه‌ی بارز از آن‌هایی است که اغلب به داروهای ضد PD-1 نسبت داده می‌شوند. همچنین ما می‌دانیم که پاسخ‌های تومور حتی پس از توقف درمان، پایدار هستند که شواهد بیشتری وجود دارد که واکنش‌های پوستی نیز ممکن است در طی این زمان ایجاد شود.
چو خاطر نشان کرد که همه‌ی بیماران در این مطالعه توسط متخصصان انکولوژی خود به پوست‌شناسی ارجاع داده شدند. با این که بسیاری از انکولوژیست‌ها با این واکنش‌های رایج سر و کار دارند، این علائم اغلب در طی دوره‌ی نرمال درمان مطرح می‌شوند، به این معنی که پوست‌شناسی فقط می‌خواهد که موارد شدیدتری را ببیند.
Chu افزود:
متخصصان پوست نیاز به آگاهی بیشتری دارند که این ایمنوتراپی‌ها می‌توانند واکنش‌های پوستی را با تاخیر ایجاد کنند. بیماران عمر طولانی دارند و ما نیاز داریم تا برای رسیدگی به اثرات درازمدت درمان‌هایی که آن را امکان‌پذیر می‌سازد، آماده شویم.
