هر سال در تعطیلات کارمندان پخش مراقبت‌های ویژه می‌دانند باید توقع چه چیزی را داشته باشند.والدین صبح به بیمارستان امده و به طور کوتاهی به فرزندان خود سر می‌زنند.ولی بیشتر ظهر و بعدازظهر، این بخش خالی است.
قابل درک است که والدین به مقداری استراحت و تفریح نیاز دارند.ولی برای بعضی از نوزادان ندیدن مداوم والدینشان فقط مختص تعطیلات خاص نیست و این روی سلامتی ان‌ها تاثیر می‌گذارد.
یک متخصص نوزادان در یک بیمارستان بزرگ”من معمولا از کنار اتاق نوزادان رد می‌شوم و کسی را در کنار ان‌ها نمی‌بینم.نوزادان کوچک نارس تمام روز در محفظه قرار دارند بدون ان‌که کسی ان‌هارا بغل کند.بچه‌های بزرگ‌تر که مهارت‌های اجتماعی ان‌ها مانند گریه کردن افزایش یافته از هرکسی توجه می‌خواهند حتی نظافتچی‌های بیمارستان.”
علاوه بر ناراحت کننده بودن دیدن کودکان تنها،ندین خانواده تاثیر منفی بر رشد نوزاد دارد.نوزادان نارسی که والدینشان ان‌ها در اغوش می‌گیرند و به ان‌ها سر می‌زنند عملکرد عصبی بهتری دارند مثلا توانایی حرکتی ان‌ها بهتر است.
همچنین شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد ارتباط نداشتن با نوزاد نارس در ارتباط نوزاد با والدینش در اینده اختلال ایجاد می‌کند.ارتباط زود هنگام فرزند با والدین وقتی که نوزاد نارس بدنیا می‌اید سخت می‌شود تغییر قوانین ارتباط نوزاد با والدین باعث افزایش استرس،احساس تنهایی،رابطه نامطمئن می‌شود.
از طرف دیگر،مادران که بطور مداوم با نوزادان خود ارتباط پوستی دارند گزارش دادند که احساس می‌کنند مادران شایسته‌تری هستند همچنین شواهد نشان داده ارتباط مداوم کودک با مادر خود باعث کاهش نرخ مرگ و میر شده است.
افزایش حظور والدین باعث شکل‌گیری ارتباط با تیم پزشکی می‌شود که باعث افزایش اگاهی و شرکت والدین در تصمیم گیری‌ها می‌شود. به این فرایند مراقبت متمرکز بیمار-خانواده گفته می‌شود که باعث کاهش مراجعه غیرضروری به مرکز درمانی بعد از مرخص شدن از بیمارستان،بهبود روند افزایش وزن کودک می‌شود.
با این حال دلایل بسیاری وجود دارد که والدین نمی‌خواهند یا نمی‌توانند به کودکان خود سربزنند.
نگرانی ناشی از بودن نوزاد در بیمارستان باعث جدایی احساسی یا فیزیکی والدین می‌شود،در واکنش به استرس،خستگی،خشم یا احساس گناه.برای بعضی از والدین رها کردن نوزاد روشی برای مواجه با این شرایط سخت است،ولی لزوما به معنا کاهش احساس نزدیکی نیست.یک مادر اخیرا به من گفته می‌خواهد امیدوار باشد،برای همین زیاد در کنار فرزند خود نمی‌ماند تا فرزند خود را از احساس ترس و نگرانی خود محافظت کند.
حتی در مدل مراقبت متمرکز بیمار-فرزند براساس این مسئله است که خانواده منبع اولیه قدرت کودک است،بعضی خانواده‌ها احساس ضعف و ناتوانی می‌کنند وقتی میبینند نمی‌توانند کاری انجام دهند.
پدران نوزادان تازه متولد شده گزارش دادند که احساس می‌کنند کنترلی برروی اوضاع ندارند؛ان‌ها اغلب با نقش حمایتی خود شناخته می‌شوند،به همسران خود کمک می‌کنند و احساسات خود را نشان نمی‌دهند.بسیاری از ان می‌گویند حداقل مادران می‌توانند به نوزادشان شیر بدهند ولی ما چه کاری می‌توانیم انجام دهیم؟”
بخش مراقبت‌های ویژه نوزادان محیط ارامش بخشی نمی‌باشد.زنگ هشدار مداوم،چراغ‌ها،عبور و مرور مداوم پزشکان و پرستاران می‌تواند ازار دهنده باشد. ولی در کشور سوئد اتاق‌هایی اختصاصی برای والدین در نظر گرفته شده که باعث می‌شود مدت حضور نوزاد در بخش مراقبت‌های ویژه کاهش یابد.
تحقیقات بیشتری لازم است تا فواید حضور والدین در کنار فرزندان و تاثیر غیبت والدین مشخص شود.
