بر اساس داده‌های سازمان بهداشت جهانی، مثانه انسان بالغ در حالت سلامت توانایی نگه‌داری حدوداً ۴۵۰ گرم ادرار را در خود دارد. با توجه به این‌که وزن مخصوص ادرار چیزی بسیار نزدیک به آب بوده، می‌توان حد نگه‌داری ادرار در مثانه سالم را ۴۵۰ میلی‌لیتر دانست. میزان پر شدن و زمان تقریبی مورد نیاز برای آن بسته به میزان دریافت مایعات و شرایط فیزیولوژیک بدن متفاوت خواهد بود.
عضلات حلقوی در مسیر خروجی ادرار در دو موقعیت مختلف توانایی بستن خروجی ادرار به محیط خارجی و نگه‌داری آن در مثانه را دارا می‌باشند. نشت مقداری از ادرار به صورت غیر ادرار در علم پزشکی به incontinence مشهور است.
اعصابی که موجب رسیدن پیام‌های رفلکس ادراری به مثانه می‌شوند، با انقباض عضلات صاف خود مثانه و همچنین کاهش تونیسیته یا انقباض عضلات اسفنکتری موجب تخلیه ادرار می‌گردند. همچنین برخی از اعصاب حسی نیز میزان کشش را در مثانه ثبت کرده و پیام را به سیستم عصبی مرکزی منتقل می‌کنند. با افزایش مقدار ادرار در مثانه پیام‌های عصبی نیز شدید‌تر شده و حس پر شدگی و دفع ادرار را ایجاد می‌نمایند. رفلکس‌های ایجاد شده دوره‌ای بوده و یکی از علل آن کاهش دوره‌ای تونیسیته عضلات صاف مثانه می‌باشد. در نهایت در صورتی که میزان پرشدگی مثانه از مقداری خاص افزایش یابد، ممکن است موجب تخلیه خودبه‌خودی ادرار گردد. همچنین آسیب‌های کلیوی نیز در صورت نگه‌داری مزمن ادرار به مدت طولانی دور از انتظار نخواهد بود.
همان‌طور که اشاره شد هنگام دفع ادرار مغز با ارسال سیگنال‌های عصبی به اسفنکتر‌های داخلی و خارجی سبب کاهش انقباض آن‌ها و خروج ادرار می‌گردد. همزمان با ایجاد این رفلکس ماهیچه‌های صاف دیواره مثانه نیز منقبض می‌گردند. مجموعه این وقایع سبب جاری شدن ادرار در میزراه یا یورترا می‌شود.
مشکلات دستگاه دفع ادراری ممکن است به‌علت عواملی مانند افزایش سن، بیماری و آسیب‌ها ایجاد گردند. ماهیچه‌های اسفنکتری و همچنین ماهیچه‌های دیواره مثانه با افزایش سن ضعیف‌تر شده و توانایی اولیه خود را از دست می‌دهند. کاهش توانایی ماهیچه‌ها ممکن است موجب عدم توانایی فرد در تخلیه کامل ادرار از مثانه گردد. بر اساس اطلاعات ارائه شده توسط انستیتو ملی سلامت آمریکا، عدم تخلیه کامل ادرار از مثانه، شانس ابتلا به عفونت‌های دستگاه تناسلی و دفع ادراری را افزایش می‌دهد.
