هنگامى كه گوشى هوشمندتان در دسترس است، حتى اگر خاموش باشد، ظرفيت شناختى شما به طور قابل توجه كاهش مى‌يابد. اين نتيجه‌گيرى از مطالعه‌ى جديدى در دانشكده‌ى تجارت McCombs تگزاس در آستين،حاصل شده‌است.
برای نخستین بار، Adrian Ward، استاديار McCombs و همكارانش، با نزديك به ٨٠٠ استفاده كننده‌ى تلفن، آزمايش‌هايى انجام دادند، به منظور اندازه‌گيرى اين كه افراد با چه كيفيتى مى توانند وظايف خود را انجام دهند زمانى كه تلفن هوشمند خود را نزديك خود دارند، حتى در صورتی که از آن استفاده نکنند.
در يك آزمايش، محققان از شركت‌كنندگان در مطالعه خواستند تا پشت كامپيوتر نشسته و يك سرى تست‌هايى انجام دهند كه براى كسب نمره‌ى خوب، نياز به تمركز كامل دارند. اين آزمايش‌ها براى اندازه‌گيرى ظرفيت شناختى در دسترس شركت‌كنندگان بود كه توانايى مغز براى نگهدارى و پردازش داده‌ها در هر زمان خاص مى باشد. قبل از شروع، به شركت‌كنندگان به طور تصادفى، دستور داده شد تا گوشى‌هاى هوشمند خود را روى ميز پشت سر خود، در جيب خود و يا كيف شخصى يا در يك اتاق ديگر قرار دهند. به تمامى شركت كنندگان دستور داده شد تلفن خود را در حالت سكوت قرار دهند.
محققان دريافتند كه شركت‌كنندگان با تلفن‌هاى خود در اتاق ديگر، به طور قابل ملاحظه اى از تعدادی كه تلفنشان روى ميز بود، بهتر عمل مى‌كنند و اغلب از افرادى كه تلفنشان را در جيب يا كيف خود نگه مى‌داشتند، اندكى عملكرد بهترى دارند.
يافته‌ها بيان مى‌كنند كه حتى حضور تلفن هوشمند يك شخص، ظرفيت شناختى در دسترس وى را كاهش مى‌دهد و كاركرد شناختى را مختل مى كند. اگرچه مردم احساس كنند كه تمام توجه و تمركز خود را به كارى كه در دست دارند، مى‌دهند. به گفته‌ى Ward:
ما يك روند خطى را مى‌بينيم كه نشان مى‌دهد همان قدر كه به گوشى‌هاى هوشمند بيشتر متمركز مى‌شوند، ظرفيت شناختى در دسترس شركت‌كنندگان كاهش مى‌يابد. ذهن هوشيار شما درباره‌ى گوشى هوشمندتان فكر نمی‌كند، اما فرآيند آماده كردن خود براى فكر نكردن در مورد چيزى، برخى از منابع شناختى محدود خود را استفاده مى‌كند. اين يك تخليه‌ى مغز است.
در آزمايش ديگرى، محققان به اين توجه كردند كه چگونگی وابستگى افراد به گوشى‌هاى هوشمند خود يا اين كه چقدر يك شخص احساس مى كند كه براى داشتن يك روز معمولى نياز به داشتن گوشى هوشمند خود دارد نیز، توانايى شناختى را تحت تاثير قرار مى‌دهد. شركت كنندگان همان سرى از آزمايش‌ها مبتنى بر كامپيوتر را به عنوان گروه اول انجام دادند و به صورت تصادفى اختصاص داده شدند كه گوشى‌هاى هوشمند خود را روى ميز مقابلشان، داخل جيب با كيف، يا داخل اتاقى ديگر قرار دهند. در اين مطالعه، از برخى شركت‌كنندگان خواسته شد گوشى همراه خود را خاموش كنند.
محققان دريافتند كه شركت‌كنندگانى كه وابستگى بيشترى به تلفن همراه خود داشتند، در مقايسه با افرادى كه وابستگى كمترى داشتند، عملكرد بدترى نشان دادند، اما تنها زمانى كه آن‌ها گوشى‌هاى هوشمند خود را بر روى ميز يا درجيب يا كيف خود نگه داشتند. Ward و همكارانش، اغلب دريافتند كه اهميتى ندارد كه تلفن همراه يك شخص روشن باشد يا خاموش، يا اين كه در ميزى رو به روى آنان يا پشت سرشان باشد. داشتن گوشى‌هاى هوشمند در معرض ديد يا دسترس آسان، توانايى يك شخص را براى تمركز و عملكرد بهتر مختل مى‌كند. چون بخشى از مغز آن‌ها براى اين كار مى‌كند كه گوشى را برندارند، يا از آن استفاده نكنند.
Ward می‌گوید:
اين بدان معنا نيست كه شركت‌كنندگان از دريافت نوتیفیکیشن‌هاى گوشى خود، حواسشان پرت مى‌شد. تنها حضور تلفن هوشمند آن‌ها، براى كاهش ظرفيت شناختى‌شان كافى است.
