از آن‌حا که سنتز پروتئین‌ها برای بدن به در دسترس بودن همه آمینواسیدهای مورد نیاز وابسیته است، بنابراین کیفیت یک پروتئین رژیمی به آمینواسیدهای سازنده و گستردگی آن بستگی دارد.
تعدادی از روش‌های استافده شده برای اندازه‌گیری کیفیت پروتئین‌ها بر اساس این خصوصیات بنا شده‌اند. در رژیم غذایی انسان، آمینو‌اسیدی ضروری که در کمترین غلظت نسبت به نیاز اسن وجود داشته باشد، آمینواسید محدود‌کننده نامیده می‌شود.
در واقع به بیانی ساده‌تر پروتئین‌هایی که تعداد آمینواسیدهای ضروری بیشتری داشته و نیاز بدن به آمینواسید‌ها را بهتر تأمین نمایند پروتئین‌های باکیفیت‌تری محسوب می‌گردند. این گروه از پروتئین‌ها به‌وفور در موادی همچون گوشت‌های حیوانی یافت می‌شود. همچنین برای تعیین ارزش بیولوژیکی نسبت پروتئین ذخیره شده را نسبت به میزان پروتئین جذب شده را می‌توان مورد ارزیابی قرار داد.
در نقطه مقابل پروتئین‌هایی که از کیفیت پایین‌تری برخوردار‌اند تعدادی از آمینواسیدهای ضروری بدن انسان را در خود ندارند. از جمله این موارد می‌توان به پروتئین‌های موجود در سبزیجات، سویا، ذرت و ژلاتین اشاره کرد. در کنار دسته‌های نام برده‌شده پروتئین‌هایی وجود دارند که آمینواسیدهای ضروری را دارا بوده اما جذب گوارشی آن‌ها بسیار اندک می‌باشد. از جمله پروتئین‌های این دسته می‌توان به پروتئین‌های موجود در گندم و برخی حبوبات اشاره نمود.
همان‌طور که اشاره شد اگر الگوی آمینو‌اسیدی غذایی مطابق با نیاز‌های انسان نباشد، آمینو‌اسید‌هایی که بموجودی کمتری دارند محدود‌کننده خواهند بود. کیفیت پروتئین رژیمی را می‌توان به‌کمک مخلوط کردن منابع پروتئینی دارای آمینواسیدهای محدود‌کننده مختلف بهبود بخشید. بطور مثال رژیم‌های بر پایه یک غذای غالب گیاهی هرگز مقدار کافی از آمینواسیدهای محدود‌کننده به منور تأمین سوبسترای لازم برای سنتز پروتئین را ندارند.
با این حال می‌توان با استفاده از سایر منابع گیاهی نواقص آمینو‌اسیدی را برطرف نموده و نیاز آمینو‌اسیدی بدن را به‌طور کامل تأمین ساخت. در نهایت برای افرادی که پرهیز‌های شدید تغذیه‌ای داشته و سعی در کنترل کالری دریافتی خود دارند، بررسی کیفیت منابع دریافتی، مخصوصاً کیفیت پروتئین مصرفی، از جمله مهم‌ترین اقدامات به‌شمار می‌آید.
