انتشار این مقاله


چرا دوچرخه‌سواری همیشه برای سلامتی مناسب نیست؟

علی‌رغم این‌که امروزه دستگاه‌های ورزشی هوازی ثابت به جایگاه نسبتاً امنی در میان خانواده‌ها رسیده‌اند، بیشتر علاقه‌مندان به دوچرخه‌سواری کماکان بر این باورند که هیچ چیز جای ورزش در هوای آزاد را نمی‌گیرد. اما به‌راستی دوچرخه‌سواری در هوای آزاد به خطرات احتمالی آن می ارزد ؟ محققان دانشگاه کلمبیا به دنبال پاسخ این سوال هستند. […]

علی‌رغم این‌که امروزه دستگاه‌های ورزشی هوازی ثابت به جایگاه نسبتاً امنی در میان خانواده‌ها رسیده‌اند، بیشتر علاقه‌مندان به دوچرخه‌سواری کماکان بر این باورند که هیچ چیز جای ورزش در هوای آزاد را نمی‌گیرد. اما به‌راستی دوچرخه‌سواری در هوای آزاد به خطرات احتمالی آن می ارزد ؟

محققان دانشگاه کلمبیا به دنبال پاسخ این سوال هستند. به گزارش National Geographic، گروهی از محققان آمادۀ شروع مطالعه‌ای جامع به‌منظور ارزیابی اثرات آلودگی هوا بر سلامت دوچرخه‌سواران در مناطق شهری هستند.
داوطلبان مجهز به سیستم ردیاب GPS، نمایشگرهای کیفیت هوا (برای بررسی لحظه به لحظۀ آلودگی) و تی‌شرت بیومتریک (برای بررسی تغییرات قلب و ریۀ آن‌ها) هستند.

کارشناسان سلامت بر این باورند ذرات ریزی که از اگزوز وسایل نقلیه به هوا منتشر می‌گردند – مثل کربن سیاه و اکسید نیتروژن – خطری  جدی برای سلامتی به شمار می‌روند و قرار گرفتن طولانی‌مدت در معرض این ذرات، خطر بیماری‌های قلبی و ریوی را افزایش می‌دهد. این خطر هنگام انجام فعالیت‌های شدید (مثل دوچرخه‌سواری و پیاده‌روی) در محل‌های پرترافیک تشدید می‌شود.
داده‌های موجود در زمینۀ این مخاطرات، نشان می‌دهند تراکم معمول آلودگی خطرناک نیست، مگر زمانی که شخص ساعات متوالی به استنشاق این ذرات بپردازد. اما محققان دانشگاه کلمبیا معتقدند «در معرض آلودگی بودن» به‌تنهایی تعیین کننده نیست و محدودۀ گسترده‌ای را با توجه به شهر، موقعیت مکانی آن و تراکم وسایل نقلیه داراست.

علی‌رغم این‌که این آزمایش هنوز در مرحلۀ آزمایشی است، دانشمندان امیدوارند با تعمیم داده‌ها به نرم افزارهای اطلاع‌رسانی حوزۀ سلامت، محدوده‌های خطرناک در روزهای مختلف را برای دوچرخه‌سواران مشخص کنند. در همین حال دوچرخه‌سواران می‌توانند خطر قرارگیری در معرض هوای آلوده را با حفظ فاصله از «محدوده‌های خطر» کاهش دهند.

در پایان جا دارد به تحقیق صورت گرفته در دانشکده بهداشت و سلامت عمومی هاروارد در سال ۲۰۱۴  اشاره کنیم که نشان می‌دهد مسیرهای اختصاصی دوچرخه‌سواری – که در خطوط مخالف کنار جاده قرار دارند – و با پوشش گیاهی احاطه شده‌اند، تراکم ذرات آلاینده به‌مقدار قابل توجهی کمتر است. با توجه به این‌که دوچرخه‌سواران در این مسیرها نیازی به توقف پشت چراغ‌های راهنمایی ندارند، دیگر در معرض انبوه آلاینده‌های خروجی از ماشین‌های پشت چراغ‌های راهنمایی قرار نمی‌گیرند؛ دوچرخه‌سوارانی که دسترسی به مسیرهای ویژه ندارند هم بهتر است از خودروهای دیزلی بزرگ و ساعات اوج ترافیک دوری کنند.

محمد‌سالار حسینی


نمایش دیدگاه ها (0)
دیدگاهتان را بنویسید