بعد از تحمل رنج عفونتی که دست‌ها و پاهای هاروی را از او گرفت، او اولین کودکی بود که پیوند دوگانه دست را در سال ۲۰۱۵ دریافت کرد. اکنون با گذشت ۱۸ ماه او می‌تواند از دست‌های جدیدش برای نوشتن، غذا خوردن و لباس پوشیدن استفاده کند.
مطالعه پزشکی که در مجله‌ی ” کودکان و نوجوانان لانست” منتشر شده، نشان می‌دهد که چگونه پیوند دست در یک کودک می‌تواند تحت شرایط دقیقا کنترل شده‌ای از لحاظ پزشکی، جراحی و عملکردی موفقیت آمیز باشد.
پزشکان معتقدند توانایی هاروی برای استفاده از هر دستش ناشی از اصل ثبات است که می‌تواند به موفقیت جراحی‌های دست کودکان کمک کند، جراحان اظهار می‌کنند نتایج این عمل جراحی از انتظارات آنان نیز فراتر رفته‌است.
مقاله مرتبط: آینده‌ی اهدای عضو تغییر می‌کند! روش‌های جدید در منصه‌ی ظهور
اگر چه پیوند دست جراحی نادری نیست و اولین بار در سال ۱۹۹۸ انجام شده است، اما جراحی هاروی یک نمونه برای پاسخ به این پرسش است که آیا این روش می‌تواند نتایج بیشتری در پی داشته باشد؟
تیمی متشکل از چهار گروه جراحی این عمل یک ساعت و چهل دقیقه‌ای را روی هاروی و اهدا کننده در بیمارستان کودکان فیلادلفیا انجام دادند. با پیوند زدن عضلات هاروی به تاندون‌های دست جدید، هاروی توانست در روز‌های بعد از جراحی انگشتان دست جدیدش را حرکت دهد. بعد از چند هفته او توانست با دست‌های جدیدش سازگار شود و درک خود را از طول اندام با فضای شخصی اطراف دستش هماهنگ کند. با گذشت زمان توانایی هاروی برای کار با دستانش افزایش یافت و او توانست از دسته‌های کنترلی بازی‌های ویدیویی استفاده کند و نرمش‌های مربوط به انگشتانش را انجام دهد. یک سال پس از جراحی او قادر به استفاده از قیچی، مداد رنگی و چوب بیس‌بال بود و احساس لمس را نیز بدست آورد.
اما شرایط برای هاروی به سادگی مطلب گفته شده نبود، همانند پیوند کلیه‌ای که پیش از این در اثر عفونت تجربه کرده بود، بدن او باید دست‌های پیوندی را می‌پذیرفت. در این زمان هفت هفته‌ای که او بعد از جراحی برای پذیرش پیوند در بیمارستان حضور داشت، عفونت‌های جزئی و استرس‌هایی پیش می‌آمد که هاروی باید با آن‌ها مقابله می‌کرد.
اگر چه این جراحی به دلیل برنامه ریزی قوی تیم پزشکی موفقیت آمیز بود، اما نظارت بر هاروی برای بقیه‌ی طول عمرش وجود خواهد داشت زیرا در طولانی مدت ممکن است بدن او دیگر قادر به پذیرش عضو پیوندی نباشد و پیوند پس زده شود.
اما آیا انجام چنین عمل‌های جراحی برای بهبود شرایط زندگی فرد ارزش رو به رو شدن با خطرات احتمالی را دارد؟ پاسخ این پرسش یک انتخاب فردی است که جراحان توصیه می‌کنند بیمار و والدینش هر دو در این تصمیم دخیل باشند.
