مطالعۀ جدیدی ژن‌های مهم در سلول‌های سرطانی که باعث اثر ایمونوتراپی می‌شود، شناسایی کرده است و مشکل عدم پاسخ برخی از تومورها به ایمونوتراپی ویا اینکه در ابتدا پاسخ می‌دهند ولی بعدا نسبت به ایمونوتراپی مقاوم می‌شوند را نشانه‌یابی می‌کند.
علاقۀ زیادی به ایمونوتراپی سرطان به‌ویژه در بیماران مبتلا به سرطان متاستاتیک وجود دارد. پاسخ به ایمونوتراپی می‌تواند فوق‌العاده باشد، ولی درک اینکه چرا بعضی بیماران به این روش درمانی پاسخ نمی‌دهند، به بهبود روش‌های درمانی برای بیماران بیشتر کمک خواهد کرد.
ایمونوتراپی سرطان به سلول‌های T -نوعی سلول در ایمنی سلولی- برای نابودی تومورها متکی است. محققان قبلا نشان دادند که تزریق تعداد زیادی سلول‌های T می‌تواند باعث پسروی سرطان در بیماران شود. همچنین سلول‌های T می‌توانند به‌طور مستقیم تومورها را شناسایی کرده و از بین ببرند. با این حال، برخی سلول‌های توموری نسبت به نابودی توسط سلول‌های T مقاوم اند. محققان برای بررسی اساس این مقاومت تلاش کردند ژن‌های مهم و دخیل در تخریب توسط سلول‌های T را شناسایی کنند.
در برخورد با سلول‌های توموری ملانوما، محققان از تکنولوژی ویرایش ژنی به‌نام CRISPR استفاده می‌کنند که از بین برنده است ویا بیان ژن‌های خاصی را در سلول‌های سرطانی متوقف می‌کند. با از بین بردن ژن کدکنندۀ پروتئین شناخته شده در ژنوم انسانی و آزمایش توانایی سلول‌های ملانومای اصلاح شده در پاسخ به سلول‌های T، بیش از ۱۰۰ ژن یافتند که می‌توانند در تسهیل نابودی تومورها توسط سلول‌های T نقش داشته باشند.
هنگامی‌که تیم محققان این ژن‌ها را شناسایی کردند به دنبال شواهد بیش‌تری برای اثبات نقش این ژن‌ها در قابلیت کشندگی سلول‌های T بودند. برای این منظور، آن‌ها اطلاعاتی را در ارتباط با فعالیت‌های سیتولیتیکی و مشخصات ژنتیکی که نشان می‌دهند سلول‌های سرطانی به سلول‌های T پاسخ می‌دهند، در بیش از ۱۱۰۰۰ بیمار آزمایش کردند. آن‌ها دریافتند که تعدادی از ژن‌های شناسایی شده در غربالگری CRISPR که برای تومورها در پاسخ به سلول‌های T ضروری هستند، درواقع با فعالیت‌های سیتولیتیکی تومورها در بیماران مرتبط هستند.
یکی از این ژن‌ها APLNR نامیده می‌شود. محصول این ژن پروتئینی به‌نام رسپتور آپلین نام دارد. اگرچه از نظر کمک به توسعۀ برخی سرطان‌ها مورد شک واقع شده بود، اما اولین نشانۀ نقش در پاسخ به سلول‌های T بود. بررسی بیشتر بیماران مقاوم به ایمونوتراپی نشان داد پروتئین رسپتور آپلین در برخی از آنان غیرفعال است، که این نیز مشخص می‌کند از دست دادن این پروتئین ممکن است پاسخ به ایمونوتراپی را محدود کند.
براساس نتایج بدست آمده، ژن‌های بسیار بیش‌تری از آنچه انتظار می‌رود در موفقیت ایمونوتراپی سرطان نقش حیاتی دارند. به گفتۀ محققان، لیست این ژن‌ها می‌تواند به عنوان یک طرح در مطالعۀ ظهور مقاومت توموری به درمان‌های سرطانی وابسته به سلول‌های T به کار رود. اگر این مجموعۀ ژن‌ها در آزمایشات بالینی معتبر باشند، سرانجام این اطلاعات می‌توانند منجر به درمان‌های موثرتری برای بیماران شوند.
اگر ما واقعا بتوانیم مکانیسم‌های مقاومت به ایمونوتراپی را درک کنیم، خواهیم توانست درمان‌های جدیدی را توسعه دهیم. در واقع، این اطلاعات در آینده به توسعۀ دستۀ جدید داروها سرعت می‌بخشند که می‌توانند مکانیسم فرار سلول‌های توموری را دور بزنند و به بیماران در ایجاد پاسخ کامل کمک کنند.
