همه‌ی انسان‌ها محدودیت دارند. انسان می تواند سریع بدود، با ارتفاع زیاد بپرد و تا مدت معینی بدون آب زندگی کند. سوال اینجاست که چه چیزی باعث محدود شدن حواس پنج گانه ی انسان که با آن دنیای اطراف را کشف می کند، می شود. در این بخش از سری مقالات “انسان در تنگنا” شما را با محدودیت های بینایی انسان آشنا می کنیم.
مقالات مرتبط:
حدود یک چهارم از مغز انسان مربوط به مکانیسم بینایی می باشد که بیشتر از سایر حواس پنج گانه، ساختار مغز را به خود اختصاص می دهد. علم اعصاب ادعا می کند بیشتری حسی که اکثر تحقیقات پیرامون آن انجام می شوند، مربوط به حس بینایی است. یک جفت چشم سالم انسان در حدود ۲۰۰ درجه به طور افقی و ۱۲۰ درجه به طور عمودی قابلیت دیدن دارد. چشم انسان مثل یک دوربین دو چشمی، در دو طرف صورت جلوی سر قرار گرفته اند و میدان دید آن ها با بالا رفتن سن، کاهش می یابد. دلیل اینکه چشم ها این گونه قرار گرفته اند، می تواند مربوط به این باشد که بیشترین دید ممکن را به انسان بدهد. میدان بینایی در سایر جانوران مثل جغد که محل قرار گیری چشمشان مثل انسان است، و کبوتر ها که چشم هایشان در دو طرف سرشان قرار دارد، تفاوت قابل توجهی وجود دارد که در شکل زیر مشاهده می کنیم.
تفکیک زاویه‌ای
تفکیک زاویه ای قابلیتی است که یک شیء بینایی قادر است جزئیات ظریف را با آن تشخیص دهد. تفکیک زاویه ای با واحد قوس دقیقه ای و قوس ثانیه ای اندازه گیری می شود که به ترتیب برابر با ۱/۶۰ و ۱/۳۶۰۰ ام زاویه ی بینایی است. به بیان ساده، اگر یک خط راست به اندازه ی آرنج خود و به ضخامت یک سوم میلی متر روی کاغذ بکشید، خط مورد نظر یک قوس دقیقه ی میدان بینایی تان را فرا می گیرد.
نقطه‌ی کور
بخش داخلی چشم انسان که شبکیه نام دارد، از سلول های مختلفی تشکیل شده که وظیفه ی درک نور را بر عهده دارند. اطلاعات بینایی توسط سلول های فتورسپتور و عصب بینایی (اپتیک) به بخش مربوطه در مغز می روند. جایی از چشم که عصب بینایی از آن خارج می شود و سلول گیرنده ای در آن وجود ندارد، نقطه ی کور نام دارد. عصب بینایی از لایه ای از چشم که فتورسپتور ها قرار دارد عبود می کند و دریافت نور توسط آن بخش از چشم، غیر ممکن می گردد. این موضوع تا زمانی که از دو چشم استفاده می کنیم، باعث عدم توانایی در تشخیص محیط اطراف نمی شود.
اسپکتروم بینایی
یکی از محدودیت های شناخته شده ی چشم انسان، محدوده ی طول موج رنگ هاست. چشم انسان قادر است طول موج های بین ۳۹۰ تا ۷۵۰ نانو متر را درک کند. شاید بکار بردن اسپکتروم بینایی چندان مناسب نباشد، زیرا چشم سایر جانوران قابلیت درک طول موج های کوتاه تر و فرکانس های الکترو مغناطیسی را دارد.
