مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد که به‌طور مداوم در معرض آرسنیک قرار گرفتن در ترشح انسولین از پانکراس اختلال ایجاد می‌کند که ممکن است ریسک ابتلا به دیابت را افزایش دهد. این مقاله در American Journal of Physiology منتشر شده و به‌عنوان مقالۀ APSselect برای ژانویه انتخاب شده است.
آرسنیک عنصری است که به‌طور طبیعی به مقدار کم در خاک، گیاهان و آب وجود دارد. مصرف طولانی‌مدت سطح بالای آرسنیک محیطی با سرطان، بیماری‌های قلبی و سایر مشکلات سلامتی مرتبط است و مصرف دوز بالا می‌تواند کشنده باشد. سازمان بهداشت جهانی (WHO) برآورد کرده است که میلیون‌ها نفر در سراسر جهان در معرض سطح خطرناک آرسنیک که در آب‌های آشامیدنی وجود دارد، قرار گرفته‌اند. اگرچه سطح غیرسمی آرسنیک ممکن است کشنده نباشد، اما می‌تواند خطرناک باشد. محققان نشان دادند خطر متابولیسم ناشی از آرسنیک احتمالا دست کم گرفته شده است.
مقالۀ مرتبط: مواد شیمیایی عامل سرطان: آرسنیک
تیم تحقیقاتی برای شبیه‌سازی حالت مصرف مداوم آب آشامیدنی آرسنیک‌دار، به موش‌های نر آرسنیک، به میزانی که غیرسمی باشد، دادند. در مقایسه با گروه کنترل، موش‌هایی که در معرض آرسنیک قرار گرفته بودند، به دلیل کاهش ترشح انسولین در مراحل اولیه تست تحمل گلوکز، سطح گلوکز خون بالایی داشتند.
انسولین هورمون اولیه برای انتقال گلوکز از خون به بافت‌های بدن می‌باشد. اختلال در ترشح انسولین نقش مهمی را در ایجاد دیابت دارد. علیرغم کاهش سطح انسولین بعد از مواجهه با آرسنیک، محققان تفاوت‌های قابل توجهی در التهاب پانکراس یا تعداد سلول‌های تولید کنندۀ انسولین (سلول‌های بتا) که به‌عنوان توسعه دهندگان دیابت شناخته می‌شوند، مشاهده نکردند.
محققان بیان کردند برخلاف دیابت نوع یک که تولید انسولین به‌خاطر تخریب سلول‌های بتا محدود می‌شود، آرسنیک از طریق اختلال در عملکرد سلول‌های بتا که تحریک و ترشح طبیعی را تغییر می‌دهد، باعث عدم تحمل به گلوکز می‌شود. آگاهی از چگونگی تغییر سیگنال‌های ترشح انسولین توسط آرسنیک برای کشف استراتژی‌ها برای کاهش ریسک دیابت در آینده مهم است. علاوه‌براین، این یافته‌ها نشان دادند با وضع و تصویب کاهش خطرات زیست محیطی توسط مسئولان، ریسک ابتلا به دیابت ناشی از آرسنیک ممکن است برگشت‌پذیر باشد.
مقالۀ مرتبط: طراحی فیلتری که آرسنیک را از آب شرب حذف می‌کند
