گونه‌های نخستی با مغزهای بزرگ‌تر، توده‌ی عضلانی کمتری دارند. این واقعیت، از یک نظریه‌ی پر بحث و جدال پشتیبانی می‌کند که بر اساس آن مغز که تشنه‌ی انرژی است، با دزدیدن سهم دیگر بافت‌ها رشد کرده است.
داشتن مغز، هزینه می‌خواهد. برخی تخمین‌ها از این قرارند که هر کیلوگرم از بافت مغز به ۲۴۰ کیلوکالری انرژی در روز نیاز دارد. محققان زیادی این سؤال برایشان پیش آمده که پریمات‌ها، علی‌الخصوص انسان، چگونه توانسته‌اند انرژی لازم برای مغزشان را تأمین کنند.
نظریه‌ای در این باره در اثنای دهه‌ی ۱۹۹۰ میلادی مطرح شد: شاید پریمات‌ها با ذخیره‌ی انرژی در بقیه‌ی جاها از مغز بزرگ‌شان پشتیبانی می‌کنند. این ایده به ویژه روی روده‌ها تمرکز دارد و بر اساس آن این ارگان “پرهزینه” در آن‌ها با رشد مغز، کوچک مانده است. صحت این نظریه هنوز در هاله از ابهام می‌باشد. در سال ۲۰۱۱، Karin Isler از دانشگاه زوریخ مقاله‌ای منتشر کرد که در آن کوچک بودن روده‌ها در گونه‌هایی که مغز بزرگی دارند، مورد سؤال قرار گرفته بود.
مقاله‌ی مرتبط: معما حل شد: DNA ماده‌ی تاریک روی تکامل مغز تأثیر می‌گذارد
Magdalena Muchlinski از دانشگاه نورث تگزاس می‌گوید شاید این معما بخش دیگری هم داشته باشد. او می‌گوید ماهیچه‌ها، مخصوصاً ماهیچه‌های کندانقباض که در فعالیت‌های پایداری مثل دویدن در مسافت‌های طولانی نقش دارند، هم بافتهای پرهزینه‌ای هستند. بر این اساس، او مقدار ماهیچه را در گونه‌هایی با مغز بزرگ مورد جستجو قرار داد.
او و همکارانش بدن ۱۰ گونه پریمات را که در بند زندگی کرده و بر اثر دلایل طبیعی مرده بودند، تشریح کردند. آن‌ها تارسیر فیلیپینی و میمون رزوس را نیز وارد تحقیق کردند که به ترتیب نزدیک به ۱۳۰ گرم و چند کیلوگرم وزن دارند. یافته‌های این تیم حاکی از آن است که پریمات‌های با مغز بزرگ‌تر، نسبت به توده‌ی کلی بدن، توده‌ی عضلانی کمتری دارند.
“چیزی که من می‌بینم این است که پریمات‌های با مغز بزرگ، عضلات کمتری دارند”. Muchlinski این حرف را می‌زند و البته قبول دارد که اندازه‌ی نمونه‌اش کوچک بوده است. Isler می‌گوید: “من فکر می‌کنم امکان‌پذیر است که پریمات‌ها به عنوان یک گروه، برای صرف انرژی به نسبت کمتری روی تحرک، تطابق یافته‌اند”. در نهایت باید منتظر اطلاعات بیشتر بود.
