طبق مطالعه ای جدید بر روی موش ها، تغییرات مختصری در میزان اکسیژن محیط اطرافشان می تواند ساعت بیولوژیکی این حیوان را reset کنند.
محققان در یافتند که ساعت بیولوژیکی موش هایی که سطح اکسیژن 
اطرافشان با شیب ملایمی تغییر می کند سریعتر از موش هایی که میزان اکسیژن محیطشان ثابت است، با تغییرات زمانی سازگاری پیدا می کند.
شاید کاهش اکسیژن محیط به نظر کمی عجیب باشد اما سطح اکسیژن محیطی که موش ها در آن قرار داده شده بودند آنقدر هم کم نبود که برایشان مضرر باشد.مقدار اکسیژنی که در آزمایش در نظر گرفته شده بود همانند مقدار اکسیژن درون هواپیما در هنگام پرواز بود.
ساعت بیولوژیکی که با میزان اکسیژن محیط ارتباط دارد در مغز همه پستانداران یافته شده است و تقریبا با همه سلول های بدن در ارتباط است، اما دانشمندان فعلا از چگونگی این ارتباط اطلاعاتی ندارند.
سطح اکسیژن داخل سلولی موش ها در طول روز در حال نوسان است و محققان پیشنهاد می کنند که این اکسیژن داخل سلولی به عنوان یک سیگنال عمل می کند.چرا که در چندین آزمایش یافته شد که سطح اکسیژن داخل سلولی موش ها در شب ها که فعالیت دارند، افزایش یافته و در روز ها که استراحت می کنند، کاهش می یابد.
در گام بعد محققان برای یافتن اینکه آیا سطح اکسیژن خارج سلولی نیز بر ریتم شبانه روزی اثر می گذارد یا نه ،میزان اکسیژنی را که در طی تنفس وارد بدن می شود را به عنوان متغیر آزمایش انتخاب کردند.در ابتدا در محیط آزمایشگاه سطح اکسیژن محیط را به ٪۳ تغییر دادند و مشاهده کردند که ساعت بیولوژیکی سلول های در حال رشد در پلیت ها به طور مجدد تنظیم شد. در آزمایش دیگری یک گروه از موش ها را در سطح اکسیژن پایدار ٪۲۱ و گروهی دیگر از موش ها را به مدت ۱۲ ساعت در سطح اکسیژن متغییر (از ٪۲۱ به ٪۱۶ کاهش پیدا می کند و سپس به ٪۲۱ باز می گردد) قرار دادند.
در ابتدا قرار دادن موش ها در محیطی با میزان اکسیژن متغییر ،تغییری در ریتم شبانه روزی آن ها ایجاد نکرد.اما هنگامی که دانشمندان موش ها را ۶ ساعت زودتر در برابر نور روز قرار دادند، گروهی که در معرض مقدار اکسیژن متغییر بود سریعتر از موش های گروه اول توانست فعالیت های خود را با تغییرات زمانی ایجاد شده تنظیم کند.
از آنجا که این مطالعه در سلول ها و حیوانات انجام شده، مشخص نیست که این نتایج نیز برای انسان اعمال می شود یا خیر.
