تا آنجا که ما میدانیم، فقط چهار گونه یائسگی را تجربه میکنند: انسانها، نهنگهای قاتل، نهنگهای خلبان باله کوتاه و نهنگهای قاتل دروغین. پس این فرآیند بیولوژیکی نادر، که زنان را از بارداری ناتوان میکند، چگونه تکامل یافته است؟ مطالعه جدیدی از یک گونه بدون یائسگی – دلفین پوزه دراز – ممکن است برخی از پاسخها را داشته باشد.
دلفینهای پوزه دراز از جوانان خود، بیش از بسیاری از پستانداران – گاهی اوقات بیش از ۸ سال برای آخرین فرزندها- مراقبت میکنند. دکتر Caitlin Karniski، دانشجوی جورج تاون دانشگاه در واشنگتن دی سی، میگوید:
و به دلیل اینکه آنها به cetaceanها (گروههایی هستند شامل نهنگها و دلفینها) بسیار نزدیک هستند، که دچار یائسگی میشوند، یک گونه خوب برای بررسی ریشههای یائسگی هستند.
بنابراین او و دیگر دانشمندان به یک مجموعه دادههای منحصر به فرد تبدیل شدند: بیش از ۳۴ سال مشاهدات از ۲۲۹ دلفین ماده و ۵۶۲ فرزند آنها که در ساحل میمون میا در غرب استرالیا زندگی میکنند. مادهها معمولا ۱۱ ساله که بودند اولین فرزند خود را به دنیا آوردهاند و سپس در وقفههای طولانیتر تا قبل از آخرین زایمان ثبت شدهشان، معمولا در اوایل دهه ۴۰ زندگیشان، فرزند به دنیا آوردند. (این دلفینها به طور متوسط تا اواسط دهه ۴۰ سالگی زندگی میکنند.)
مقاله مرتبط: آیا رژیم غذایی میتواند یائسگی را به تأخیر بیندازد؟
فرزندان متولد شده در مادران مسن بیشتر از فرزندان مادران جوان، میمیرند؛ فرزندان متولدشده در سنین بالا احتمالا تا سن ۳ سالگی میمردند. فاصله بین زایمانها نیز با افزایش سن در زنان، افزایش مییابد؛ این تغییری است که در شامپانزهها، ماکارا باربارا و عنترهای همدریا ثبت شده است.
برای کمک به حصول اطمینان از بقای فرزندان آخر، مادران مسنتر، پرستاری بیشتری از آنها میکنند و دیرتر از شیر میگیرند و این امر در مطالعه دلفینهای کارنیسکی اتفاق افتاده است. مادران دلفین به طور متوسط فرزندانشان را در ۴ سالگی از شیر گرفتند. اما مادرانی که فرزندانشان در سنین بالا به دنیا آمدهاند، از فرزندانشان طولانیتر از زادگان زود متولد شده پرستاری کردند، به طور متوسط تقریبا ۵ سال؛ کارنیسکی میگوید که برخی از آنها برای بیش از ۸ سال پرستار هستند – شاید به عنوان راهی برای جبران احتمال این که آنها دیگر فرزندی نخواهند داشت.
مقاله مرتبط: آنچه در مورد یائسگی و بارداری باید بدانید!
کارنیسکی و همکارانش در پروندههای انجمن سلطنتی ب گزارش کردهاند که این رشد مراقبتهای مادری مادران مسن تر، همراه با کاهش باروری ناشی از پیری، ممکن است در طول زمان باعث ایجاد یائسگی شود. از آنجا که فرزندان دیر متولدشده احتمال بیشتری دارد که بمیرند، در نهایت باعث میشود که مادر بیشتر انرژی خود را روی فرزندان موجود خود در سرمایه گذاری کند، تا اینکه به تولیدمثل ادامه یابد.
کارنیسکی میگوید:
مادران زادههای خود را برای تغذیه، نحوه شکار و محافظت از شکارچیان آموزش میدهند. مادران مسنتر که در این وظایف به اندازه کافی خوب نیستند، ممکن است که در عوض زادههای خود را برای مدت بیشتری پرستاری کنند “حراست از داراییهای موجود”؛ و اطمینان حاصل کنند که آخرین زاده آنها زنده میماند.
اندرو فوئت، متخصص محیط زیست تکاملی در دانشگاه بنگور در انگلستان، موافق این نظر است. او میگوید:
[این مطالعه] به درک ما میپردازد که چرا در بعضی از گونهها مانند انسانها و نهنگهای قاتل، زنها تولید مثل مجدد را متوقف میکنند و به جای آن در فرزندان موجود خود سرمایه گذاری میکنند.
کار جدید نیز اولین بار است که نشان میدهد که در برخی از پستانداران دریایی، در مادران مسن میزان بقای کمتری از نوزادان دیده میشود که در پستانداران روی خشکی بیشتر صادق است.
لورن برنت، یک رفتارشناس در دانشگاه اکستر انگلستان، اضافه میکند که این یک چالش است که سعی میکند سن باروری را از تغییرات مرتبط با سن در مراقبتهای مادران تشخیص دهد، زیرا در هر دو راههای هورمونی و شیمیایی اعصاب، پایه هستند. اما با این پرسشها، دانشمندان به بحث و گفت و شنود روزهای گذشته ادامه دادند.