بحث و جدل زیادی بر سر این موضوع که مواد غذایی اصلاح ژنتیکی شده، می‌توانند برای انسان و مصارف انسانی مضر باشند یا نه، وجود دارد و همچنین بحث‌هایی هم بر روی تاثیر این کار بر روی محیط زیست و این که چگونه باید این تغییر را بر روی بسته‌بندی درج کنیم، وجود دارد. اما در میان این هیاهو و جدل، مدل جدیدی از این مواد در حال ورود به بازار هستند، البته هنوز به بازار عرضه نشده‌اند و آن را با نام محصولات سین‌بیو(synbio) می‌شناسند. اما نکته‌ای که بحث‌هایی زیادی را موجب شده است این است که گفته شده است این محصولات تاییده درج برچسب “طبیعی” را گرفته‌اند و این جاست که سوال پیش می‌آید که آیا واقعا این مواد طبیعی هستند؟
تفاوتی که میان این محصولات جدید وجود دارد این است که محصولات اصلاح ژنتیکی شده قبلی، به این صورت بودند که یک ژن را که ویژگی خاصی را ناشی می‌شدند را به یک ماده غذایی اضافه می‌کردند تا محصول با کیفیت‌تر یا پربارتری ایجاد شود ولی عملی که در محصولات synbio انجام می‌شود این است که بیولوژیست‌های صنعتی یک سری ژن را در آزمایشگاه تولید کردند که یک سری آنزیم را تولید می‌کند و سپس این ژن‌ها را وارد مخمر‌ها می‌کنند؛ برای مثال با وارد کردن DNA ای که واکنش‌های مربوط به تبدیلات قند را کنترل می‌کند، می‌توانند برخی از قند‌ها را از قند‌های ساده‌تر تولید کنند. که تمام این آنزیم‌های در طبیعت وجود دارد و عمل غیر “طبیعی”ای نیست. اولین محصولاتی که به شیوه synbio تولید شدند بیشتر داروها و سوخت‌‌های طبیعی بودند، اما صنعت به سمتی پیش می‌رود که بتواند درآمد بیشتر داشته باشد و به دلیل گسترده بودن بازار غذا و محصولات غذایی، هدف بعدی این کارخانه‌جات این بازارهاست.
در سال ۲۰۱۴، انجمن طعم و عصاره اعلام کرد که اجازه برچسب “طبیعی” را به وانیل تولیدی به وسیله این روش را داده است چرا که تخمیر یک پروسه طبیعی است و مخمر اصلاح شده در محصول نهایی وجود ندارد. و بحث بالا گرفت چرا که یک محصول صنعتی توانسته بود برچسب طبیعی را بدست بیاورد. ایرادی که در این زمینه گرفته شد این بود که تعریف دقیقی در مورد “طبیعی” در صنعت مواد غذایی وجود ندارد.
“مواد غذایی طبیعی” یک اصطلاح لغزنده و دشوار است. وزارت کشاورزی ایالات متحده(USDA)(که محصولات لبنی و گوشتی را هم پوشش می‌دهد.) برای خودش یک تعریف را ارائه داده است که در این تعریف بیان شده است که محصولات غذایی را طبیعی می‌داند که کمترین پروسه‌ای بر روی آن انجام شده باشد و هیچ افزودنی صنعتی و رنگ‌های خوراکی به آن اضافه نشده باشد. با این حال به نظر می‌رسد که این تعریف نتوانسته است این محصولات را از محدوده محصولات طبیعی خارج کند و باید بر روی این تعریف همچنان کار شود.
حال اگر به سراغ سازمان غذا و داروی آمریکا برویم، سازمانی که مسئول بیشتر انواع مواد غذایی است، به عبارتی بر می‌خوریم که در وب‌سایت آن‌ها نوشته شده است که می‌گوید: “FDA هنوز یک تعریف جامع در مورد اصطلاح “طبیعی” ندارد با این حال این آژانس مواد غذایی که در آن‌ها رنگ‌های صنعتی، طعم‌های مصنوعی و مواد صنعتی در آن‌ها نباشد را طبیعی می‌داند.” با این تعاریف به نظر گرفتن برچسب “طبیعی” برای این محصولات کار سختی نبوده است!
با این حال که مواد غذایی ارگانیک توسط USDA به شدت تحت نظر است. و افزودنی‌هایی که این موسسه برای گرفتن برچسب “طبیعی” مجاز می‌داند بسیار محدود هستند. با این حال این محدودیت شدید نتوانسته است این محصولات را در لیست موارد ممنوعه خود قرار بدهد. اگر به سرعت گسترش این مواد توجه کنیم متوجه می‌شویم که برای این که خیلی دیر نشود باید سریعا اقدام شود قبل از اینکه همه چیز از دست برود و نتوان آن را جمع کرد.
