پیوند بافت پوستی که به طور ژنتیکی تغییر یافته، از موش‌ها در برابر گسترش دیابت محافظت کرده است. موفقیت این تکنیک پیشنهاد می‌کند که شاید بتوان با آن به بیماران دیابتی کمک نمود.
این روش با استفاده از ژنی که هورمونی به نام پپتید شبه‌گلوکاگون-۱ (GLP-1) را کد می‌کند انجام گرفته است. این هورمون اشتها را کاهش داده و با تحریک ترشح انسولین که گلوکز اضافی را از خون برمی‌دارد به تنظیم سطوح قند خون کمک می‌نماید.
با این حال کارکرد این هورمون فقط برای مدتی کوتاه است. برای فائق آمدن بر این مسأله Xiaoyang Wu در دانشگاه شیکاگو، ایلینویز، به همراه همکارانش با استفاده از ابزار ویرایش ژن CRISPR ژن GLP-1 را طوری تغییر دادند که به مدت بیشتری هورمون ساخته شده از آن در خون فعال باقی بماند. سپس آن‌ها این ژن را در سلول‌های پوست موش درون ظرف آزمایشگاهی قرار دادند تا به بافت پیوندی پوست تبدیل گردد و پس از آن به موش پیوند زده شود. با این کار می‌توان هورمون تغییریافته را به درون خون آن‌ها رساند.
پوست درمانی
بافت پیوندی یا گرافتی را که به موش‌ها داده شد با رژیم غذایی پرچربی تغذیه کردند. این موش‌ها در مقایسه با موش‌هایی که پیوند را دریافت نکرده بودند تقریباً به اندازه‌ی نصف آن‌ها افزایش وزن پیدا کردند و کمتر دچار مقاومت به انسولین شدند. مقاومت به انسولین بالا پیش‌ساز شایعی برای دیابت نوع ۲ می‌باشد.
محققان با استفاده از پوست انسان نیز نتایج مشابهی را مشاهده کردند و سپس بافت‌های پیوندی را روی موش‌های بدون مو پیوند زدند. ژن ویرایش شده هورمون GLP-1ای ساخت که برای ۳ ماه پایدارتر و فعال‌تر بود و این یافته پیشنهاد می‌کند که بافت‌های پیوندی چنینی می‌توانند جایگزین‌های مناسبی برای تزریق‌های روزانه‌ی انسولین باشند.
الگوبرداری یک درمان از این یافته‌های برای انسان‌ها می‌تواند آسان باشد؛ چون بافت‌های پیوندی پوستی که برای درمان زخم‌های ناشی از سوختگی هستند، برای سال‌هاست که مورد استفاده قرار می‌گیرند. Wu پیشنهاد کرده است که بافت‌های پیوندی با ژن‌های ویرایش‌شده‌ی متفاوتی شاید برای درمان انواع دیگر دیابت نیز مفید واقع شوند.
Timothy Kieffer در دانشگاه بریتانیایی کلمبیا در ونکوور پیش‌بینی می‌کند که ژن و سلول‌‌درمانی‌‌ها نهایتاً جایگزین تزریقات مکرر به منظور درمان بیماری‌های مزمن خواهد شد.
