بافت چربی یا به اصطلاح عمومی “چربی” ممکن است از راه‌های گوناگونی که به نوع چربی و محل قرارگیری آن در بدن بستگی دارد، بر ایجاد سرطان تاثیرگذار باشد.
نشریه‌ای که نتایج این مطالعه در آن منتشر شده، Cancer Prevention Research، نشریه‌ی انجمن آمریکایی برای تحقیقات سرطان می‌باشد.
مقاله مرتبط: ارتباط چربی شکمی با سرطان
مولف: دکتر کورنلیا الریچ، سرپرست ارشد علوم جمعیت در انستیتو سرطان the Huntsman دانشگاه Utah واقع در شهر Salt Lake.
الریچ اذعان داشت:
چاقی به طور چشمگیری در سراسر دنیا درحال گسترش است و امروزه با ۱۶ نوع سرطان مرتبط با چاقی، به عنوان یکی از ریسک فاکتورهای عمده برای سرطان محسوب می‌شود. ما به طور فوری به شناسایی مکانیسم‌های مخصوصی که چاقی را با سرطان مرتبط می‌سازند، نیاز داریم.
الریچ شرح داد تحقیقات قبلی، روشهای بسیاری را که چربی به کارسینوژنز کمک می‌کند، مشخص کرده‌اند. برای مثال، چربی خطر التهاب را که مدت طولانی است ارتباط آن با سرطان مشخص شده است، افزایش می‌دهد. همچنین گمان بر این است که چاقی بر متابولیسم سلول سرطانی و پاک‌سازی توسط سیستم ایمنی تاثیر می‌گذارد که همگی می‌توانند به رشد و گسترش تومورها، کمک کنند.
در این مورد الریچ توضیح داد ارتباط بین چربی و کارسینوژنز بر “Crosstalk” (تداخل) یا واکنش‌هایی که سلول‌ها زمانی که پیام مشابه از بیش از یک مسیر پیام‌رسانی در دو نوع سلول مختلف به اشتراک گذاشته می‌شود، نشان می‌دهند، بستگی دارد. شناسایی روشهایی برای توقف Crosstalk می‌تواند محققان را در شناسایی استراتژی‌های جدید جلوگیری از سرطان، یاری دهد.
روش انجام تحقیق و نتایج: در این مطالعه، آلریچ و همکاران بهمراه محققانی از دانشگاه کارولینای شمالی، بررسی اجمالی خود را درمورد مقالات موجود و تحقیقات انجام‌شده در PubMed/Medline انجام دادند که مطالعات انتشار یافته را از ژانویه ۱۹۴۶ تا مارس ۲۰۱۷ پوشش می‌داد. و به دنبال مطالعاتی بودند که Crosstalk بین بافت‌های چربی و کارسینوماها را مورد بررسی قرار می‌دادند. نهایتا آن‌ها ۲۰ تحقیق مقدماتی منتشر شده یافتند که به طور مشخص، عنوان تحقیق را به تصویر می‌کشیدند و نشان‌دهنده‌ی نوآوری این تحقیق بودند.
آلریچ گفت این بررسی، دید عمیق‌تری به مکانیسم‌های کارسینوژنز فراهم کرد. برای مثال، مطالعات بسیاری نشان دادند سلولهای استرومای چربی دارای قدرت نفوذ به ضایعات سرطانی و افزایش رشد تومورها هستند. مطالعات نشان دادند این سلول‌ها به تعداد بسیاری در بیماران چاق مبتلا به سرطان پروستات و سرطان سینه یافت می‌شوند.
او اذعان داشت این بررسی همچنین روشن ساخت چگونه برخی انواع چربی، از نظر متابولیکی فعال‌تر هستند و موادی را که منجر به رشد (توده‌ی) سرطانی می‌شوند، بیشتر ترشح می‌کنند. چربی ۳ نوع است: سفید، قهوه‌ای و شیری؛ که هرکدام به طور متفاوتی عمل می‌کنند و در مقادیر متفاوتی بسته به محل تجمع چربی، وجود دارند. برای مثال، این بررسی این نکته را روشن ساخت که بافت چربی سفید با التهاب مرتبط بوده است و در بیماران مبتلا به سرطان سینه، با پیش‌آگهی وخیم‌تر ارتباط داشته است.
مطالعه آلریچ، اثرات چربی را برروی سرطان سینه، کولورکتال، مری، اندومتری، پروستات و گوش-حلق-بینی، با درنظرگرفتن مجاورت بافت چربی مرتبط با ارگان‌ها، بررسی کرد. برای مثال، آلریچ توضیح داد در سرطان کولورکتال، بافت چربی معمولا در نزدیکی تومورها واقع شده است در حالی که در سرطان سینه، بافت چربی مستقیما یکی از قسمتهای میکرومحیط‌زیست تومور است.
نظر مولف: آلریچ بیان داشت تحقیقات آینده، در ارزیابی نقش فاصله بافت در ارتباط چاقی-سرطان و بررسی اینکه آیا روشهایی برای رهگیری فرآیندهایی که رشد تومور را تغذیه می‌کنند، وجود دارد، مفید خواهدبود.
او همچنین گفت:
ما درحال آغاز روشن‌ساختن روشهای رخ‌داد Crosstalk و مواد درگیر (در آن) هستیم. هرچه بیشتر این فرآیند را درمی‌یابیم، بهتر می‌توانیم اهداف و استراتژی‌ها را برای کاهش میزان سرطانهای مرتبط با چربی، شناسایی کنیم.
او به متابولومیکس (Metabolomics)، رشته نوپایی که مولکول‌های کوچکی بنام “متابولیت‌ها” را بررسی می‌کند، اشاره کرد که می‌تواند شبکه‌ای گسترده برای شناسایی مواد ناشناخته قبلی رد و بدل شده بین سلولهای چربی و سلولهای سرطانی، فراهم آورد.
آلریچ افزود این مطالعه، از نظریه حفظ وزن سالم بدن حمایت می‌کند. از آن‌جایی که چربی هم در زیر پوست و هم در نقاط عمیق‌تر بدن یافت می‌شود، حتی ممکن است افراد لاغر، دارای چربی اضافی در اطراف ارگان‌های داخلی خود باشند. او همچنین در این رابطه بیان داشت رژیم‌های غذایی سالم و ورزش که تمرین‌های قدرتی را برای بوجود آوردن توده‌ی ماهیچه‌ای بدون چربی شامل می‌شود، می‌تواند در مبارزه علیه ایجاد چربی اضافی، یاری نماید.
