با بالا رفتن سن، پیاده‌روی و تعادل نه‌تنها به چالش بیشتری تبدیل می‌شود؛ ضرورت بیشتری نیز می‌یابد. افراد مسنی که فعالیت فیزیکی کم‌تری دارند، بیشتر در معرض بیماری، بستری شدن و معلولیت قرار می‌گیرند. فقط چه میزان ورزش می‌تواند تفاوت بیافریند؟
اخیراً مطالعه‌ای در مورد مداخلات سبک زندگی و استقلال سالمندان (LIFE) توسط روجر فيلدينگ و همكارانش در ۸ ناحیه‌ی مختلف ایالات متحده آمریکا انجام شد. بر اساس این مطالعه، افرادی که به طور مستمر حداقل ۴۸ دقیقه فعالیت فیزیکی به برنامه‌ی متداول هفتگی خود اضافه می‌کنند، شاهد بیشترین مزیت برای عملکرد فیزیکی و بیشترین میزان کاهش در میزان خطر ابتلا به بیماری هستند. این نتایج در مجله ی PLOS ONE در ماه آگوست منتشر شد.
فیلدینگ، دانشمند برجسته و رئیس تغذیه، فیزیولوژی ورزش و آزمایشگاه سارکوپنی در مرکز تغذیه و تحقیق سالمندی، گفت:
این‌ها افرادی هستند که می‌خواهند سالم زندگی کنند؛ زندگی مستقل که در معرض خطر از دست دادن آن هستند. در مطالعه‌ی اول، ما نشان دادیم فعالیت‌های فیزیکی می‌توانند به پیش‌گیری از ناتوانی‌های حرکتی کمک کنند.
مقاله مرتبط: ورزش در دوران كودكى از فراموشى در دوران پيرى محافظت می‌كند
این مطالعه، ۱۶۳۵ مرد و زن در بازه‌ی سنی ۷۰ الی ۸۹ سال را برای مدت ۲.۶ سال مورد بررسی قرار داد. نصف آن‌ها به اجرای برنامه‌های پیاده روی، پیاده روی استقامتی، انعطاف و تمرین های تعادلی مکلف شدند. نصف دیگر نیز در کارگاه‌های آموزش سلامتی مشارکت کردند. همه‌ی آن‌ها عملکرد فیزیکی پایینی در آغاز مطالعه داشتند و در ماه قبل از شروع مطالعه، کمتر از ۲۰ دقیقه فعالیت فیزیکی در هفته برای آن‌ها گزارش شده بود.
هرچه افراد بیشتر ورزش کردند، عملکرد فیزیکی آن‌ها بهتر شد و در گروهی که حداقل ۴۸ دقیقه فعالیت فیزیکی در هفته داشتند، بیشترین پیش‌گیری از ناتوانی‌های حرکتی مشاهده شد. به گفته‌ی فیلدینگ، ورزش فیزیکی مرتب می‌تواند مزایای سلامتی را برای بزرگ‌سالان مسن به ارمغان بیاورد و این مزایا اغلب از خطر آن ها بیشتر است. اگر می‌خواهیم تحلیل عضلات، کاهش عملکرد و کاهش استقلال همراه با سال‌خوردگی را کاهش دهیم، باید مردم را وادار به تحرک کنیم.
