سیستم ایمنی ما سلول هایی دارد که می‌توانند تومورها را نابود کنند. اما اغلب اوقات این سلول‌ها نیاز به یک تلنگر دارند که کارشان را انجام دهند. مطالعه ای بر روی موش‌ها انجام گرفته است که در آن با تزریق مخلوط محرک ایمنی، روش جدیدی برای تحریک حملات سیستم ایمنی مشخص شده است. این بررسی سیستم ایمنی حیوانات را -نه تنها برای حذف کردن تومورهای تزریق شده، بلکه برای سایر تومورهای بدن نیز- مورد مطالعه قرار داده است.
Keith Knutson ایمونولوژیست MayoClinic در جکسونویل، فلوریدا (که ایشان هیچ ارتباطی با تحقیق انجام شده نداشت) می‌گوید:
این ازمایشات بسیار حائز اهمیت هستند و می‌توانند بهانه ای خوب جهت مطالعه‌ی آن بر روی انسان باشند.
محققان تاکنون از انواع مختلف مولکولها و ویروس‌ها، برای مبارزه سیستم ایمنی علیه تومورها استفاده کرده‌اند. با این حال آن چه که آنان تاکنون بررسی کرده‌اند بر روی افراد تاثیری نداشته است.
Levy Ron، پزشک سرطان شناسی دانشگاه استنفورد در پالو آلتو، کالیفرنیا و همکارانش برای امتحان کردن توانایی های مبارزه با سرطان حدود ۲۰ مولکول- از جمله چندین نوع از آنتی بادی هایی که سلول های ایمنی را فعال می کنند- از موش‌ها استفاده کردند. محققان با قرار دادن سلول های سرطانی زیر پوست دو نقطه از شکم حیوانات تومورهایی را بوجود آوردند. بعد از اینکه تومورها در هر دو محل رشد پیدا کردند، دانشمندان مولکولها را به تنهایی یا به صورت ترکیبی به یک تومور در هر موش تزریق کردند. سپس اثرات ایجاد شده در هر دو تومور را مورد بررسی قرار دادند.
یک جفت مولکول – نوعی از DNA (قطعه ای به نام (CpG و یک آنتی بادی علیه پروتئین OX40 سلول ایمنی – بهترین نتایج را به وجود می‌آورند. لوی می گوید:
این مولکولها به تنهایی، تقریبا هیچ کاری نمی‌کنند، اما ترکیب این دو با هم اثر هم افزایی دارد.
هنگامی که محققان دو مولکول را به تومورهای موش تزریق کردند، در کمتر از ۱۰ روز ناپدید شدند. در کمتر از ۲۰ روز، تومورهایی که تزریق در آنان صورت نگرفته بود نیز از بین رفته اند، تیم امروزه به صورت آنلاین در علوم پزشکی منتشر می‌کند.
این دو مولکول سلولهای ایمنی مختلفی را تحریک می‌کنند. قطعه‌ی DNA سلولهای دندریتیک را تحریک می‌کند که باعث ایجاد ضد حمله در مقابل تومورها می‌شود. OX40 که به عنوان یک گشتاور برای سلول های T عمل می‌کند، نوع دیگری از سلول های ایمنی حیاتی برای مبارزه با تومورها و آنتی بادی های ضد OX40 این سلول‌ها را احیا می‌کند.
Levy و همکارانش این رویکرد را در نژادی از موش‌ها که مستعد سرطان سینه بودند، مورد آزمایش قرار دادند. اگر حیوانات دارای دو تومور باشند، تزریق مخلوط به یک تومور رشد تومور دوم را نیز محدود می کند. علاوه بر این، مخلوط از رشد تومورهای جدید سینه جلوگیری می‌کند.
Levy می‌گوید:
ما فکر می‌کنیم که این ترکیب خاص در بیماران بسیار موثر خواهد بود.
زیرا این مخلوط تومورهای دیگر را که تزریق به آنها صورت نگرفته نیز نابود می‌کند، از متاستاز جلوگیری می‌کند یا تومورهای ثانویه ای که در هنگام سرطان گسترش می یابند را از بین ببرد.
Drew Pardoll ایمونولوژیست سرطان از موسسه بلومبرگ-کیملمن ایمونوتراپی سرطان در بالتیمور، مریلند، که به این مطالعه متصل نیست، می‌گوید:
این داده ها بسیار تاثیر گذارند، خصوصا برای تومورهایی که تزریق در آنها صورت نگرفته است.
او همچنین اظهار می‌دارد که محققان نیازمند بودجه‌ی بیشتری هستند برای اینکه آزمایشی که در موش‌های مستعد سرطان سینه بودند را در نمونه انسانی انجام دهند؛ زیرا شباهت بسیاری در نحوه ی ایجاد سرطان در هر دو است.
سوال بزرگ این است که آیا رویکرد بحث شده در انسان پاسخگو است، چرا که اکثر درمان های سرطان نتیجه مطلوب کسب نمی‌شود. Levy و همکارانش برای رسیدن به این هدف تلاش می‌کنند. آنها یک کارآزمایی بالینی برای ارزیابی بی خطر بودن عملکرد آنها و ارزیابی اثربخشی آن در بیماران مبتلا به لنفوما، سرطان سیستم لنفاوی را راه اندازی کرده‌اند.
