این اولین مشاهده ی حیوانی است که به طور معمول افراد مجروح را درمان می کنند .

مورچه های ماتابل امدادگر بهداشت و درمان سازمان یافته و مراقبت از اعضای مجروح گروه را نشان می دهند.

من همیشه در جستجوی مطالعات تازه و جالب درباره ی حیوانات غیر انسانی هستم، بخصوص آنهایی که الگوهای رفتاری غیر منتظره نشان می دهند. این یک داستان جذاب است که به سختی قابل اشتراک گذاری است، زیرا این شامل حیوانات بسیار اجتماعی می شود که از دیگری مراقبت می کنند. ما امنون می دانیم که مورچه های ماتابل صیاد موریانه به طور معمول و مرتبا از همکاران مجروح خود مراقبت می کنند. نتایج این مطالعه در یک مقاله پژوهشی دقیق به وسیله ی اریک فرنک و همکاران او درProceeding of the Royal Society B به اسم زید چاپ شده بود را گزارش دادند :” درمان زخم و کمک انتخابی در مورچه ی صیاد موریانه “

مقاله اصلی تحقیق به صورت آنلاین وجود ندارد، پس این یک خلاصه کوتاه است. عده ی زیادی از افراد در اینجا دیده می شود. یک مرور عالی به وسیله ی  Christie Wileox که به اینصورت بیان شد “مورچه های امدادگر اولین نجاتگران و درمان کنندگان شریکان مجروحشان هستند .” و آنلاین موجود است.

دکتر فرنک و تیم او گزارش دادند که زمانی که مورچه ها مجروح می شوند، یک فرومون (یک سیگنال شیمیایی )ترشح می کنند که به شایر مورچه ها مخابره می کند که مشکلی پیش آمده است.در مطالعه اخیر، محققان کشف کردند که زمانی که مورچه های مجروحی که از از دست دادن پای خود رنج می برند که توسط موریانه ها نیش زده شده اند توسط سایر مورچه ها به لانه ی خود حمل می شوند، دوست های لانه ای، مورچه های پرستار نام گرفته ،معمولا از جراحت های باز به وسیله ی تیمار کردن و لیسیدن شدید مراقبت می کنند. بزاق آنها خون را منعقد می کند و درمان احتمال نجات مورچه هایی که تحت مراقبت قرار می گیرند را افزایش می دهد .

محققان همچنین یاد گرفتند که مورچه های زخمی توسط سلامت دهندگان خود که با شاخک های خود کاوش می کنند مورد آزمایش قرار می گیرند، و اینکه افراد زخمی بیش از ۲ بار به تعداد مورچه های سالم کاوش می کنند. در پی اهمیت چگونگی کارکرد درست این درمان برای مورچه هایی که مورد درمان قرار گرفته اند، محققان خاطر نشان کردند، ” نبود درمان مرگ ومیر را از ۱۰% تا ۸۰% در ۲۴ ساعت افزایش می دهد، به احتمال زیاد به خاطر عفونت ها. لخته شدن در محل جراحت فوق العاده سریع در افراد مجروح درمان نشده اتفاق افتاد، در ۱۰ دقیقه.” بعد از درمان، مورچه ها حتی رمانی که ۱ یا ۲ پای خود را از دست داده اند توانستند با همان سرعت دویدنی که توسط مورچه های سالم نشان داده می شود برسند.

به علاوه برای نشان دادن اینکه درمان به وسیله ی تیمار کردن و لیسیدن یک اثر مثبت قوی در نجات مورچه های درمان شده دارد، محققان همچنین آشکار کردند که مورچه های به شدت زخمی که ۵ پای خود را از دست داده اند، نجات نیافتند . آنان فرض کردند که این با نبود پاسخ از فرد مجروح ارتباط دارد.یک مشاهده ی به خوبی فریبنده این است که مورچه های خفیف مجروح شده همانند کسانی که زیاد مجروح شده اند کنار دوست لانه ای خود رفتار کردند و درمان متفاوتی در لانه وجود داشت.

آیا این مورچه ها موجودات مهربانی هستند؟

 این شناخته نشده که چه چیزی این سیستم درمانی را تحریک می کند. دکتر فرانک فکر نمی کند که این مهربانی باشد، اما تا اندازه ای یک تحریک برای نگه داشتن تعداد در حد بالا . او خاطر نشان می کند، “رفتار شاید از احساسات مهربانی برنخیزد…اما چون نجات مورچه ها به آن بستگی دارد. مورچه های ماتابل در کلونی های کوچکی با میزان تولد کم زندگی می کنند، و ذوق آن ها برای موریانه ها به این معنی است که هر مورچه هر روز در خطر جراحت کشنده است.”

علیرغم اینکه چرا مورچه ها هر کاری را می کنند ، می کنند،این مطالعه نشان می دهد که ما در عرصه ی بعداشت و درمان سازمان یافته تنها نیستیم، با اولین خوبی نسبت به نمونه ی انسانی مشتق از مورچه های موریانه خور. اگرچه این شاید نسبتا تعجب آور برای بعضی مردم به نظر آید، زمانی که فردی سیستم های پیچیده ی اجتماعی که در مورچه ها یافته است می فهمند، در آن حد تعجب آور نیست.

خواهشا با بحث های بیشتر درباره ی رفتار جذاب حیوانات دیگری که ما سیاره ی خود را با آنان به اشتراک گذاشتیم در ارتباط باشید.چیزهای زیادی برای آموختن وجود دارد و من یقین دارم که سورپرایز های متعددی آماده ارائه دادن هستند