چه می‌شد اگر می‌توانستیم حتی هنگام خواب نیز از زمان نهایت بهره را ببریم؟

کاش می‌شد به طریقی … از زمان از دست رفته در حین خواب، بهره برد.

اگر می‌شد، عنوان “بزرگ‌ترین فوت زندگی” را از آن خود می‌کرد. فکر کنید اگر می‌شد به طریقی بتوان ۸ ساعت زمانی را که با چشمان بسته سپری می‌کنیم، به نوعی احیا نمود. ولی متأسفانه این تفکر اشتباه است. چرا که چرت [روزانه] اتفاقاً بسیار هم در افزایش بهره‌وری مؤثر است. برای مثال، مطالعه‌ای که در سال ۲۰۰۳ روی تعدادی آزمودنی که بین ۱ الی ۵ ساعت از خواب شبانه‌روزی خود را از دست داده بودند، به نتایج بسیار جالبی دست یافت. محققان کاهش محسوسی را در سرعت واکنش شرکت‌کنندگان به محرک‌های بصری، گزارش نمودند. این اثر، به ازای کاهش هر یک ساعت از مدت خواب شبانه‌روزی، قوت بیشتری می‌گیرد.

مقالۀ مرتبط: چگونه می‌توانید بفهمید که خواب‌تان کافی نیست؟

کاش امکان سفر با سرعت ماورای نور فراهم می‌شد.

از دید ریاضی، سرعت ماوراء نور (Warp Speed) امکان‌پذیر است. در تئوری، وارپ درایو^۱ با ایجاد حبابی در پیرامون جسم در حال حرکت، فضازمان را منحرف می‌کند. ولی مشکل این‌جاست که انرژی مورد نیاز برای این منظور، با جرم خورشید برابری می‌کند. ولی نباید تسلیم شد. این انرژی را می‌توان با طراحی یک حباب بهینه‌تر، تامین نمود. پیدا کردن راهی جهت ارسال این حباب به فضا نیز قدم بعدی است.

کاش قرصی برای کاهش سرعت پیری اختراع می‌شد.

دست‌یابی به اکسیر نامیرایی ممکن نیست. ولی خب، بعضی از داروها می‌توانند سرعت پیری را کاهش دهند. راپامایسین (Rapamycin) یکی از همین داروهاست. این دارو با القای گرسنگی مفرط به سلول‌ها، موجب افزایش توان مقاومت آن‌ها در برابر آسیب‌های وارده به DNA و سایر عوامل استرس‌زا می‌شود. در یکی از مطالعات، راپامایسین میانگین طول عمر موش‌ها را ۲۵ درصد افزایش داد. این دارو هم‌اکنون در حال تست روی سگ‌ها است. ولی صدور مجوز جهت مصرف انسان کمی دور از انتظار است. چرا که سازمان غذا و دارو (FDA) پیری را نوعی اختلال پزشکی تلقی نمی‌کند.

مقالۀ مرتبط: بهترین غذاها برای رژیم غذایی ضدپیری

^{۱. Warp Drive؛ سفر با سرعت نور.}